کشفیات شوکه‌کننده در شهر زیرزمینی دروبالن: پناهگاه فراموش‌شده آتلانتیس در صحرای آفریقا؟
کشف تصادفی
در اعماق شن‌های روان صحرای الجزایر، جایی که حتی باد هم ردپایی از خود باقی نمی‌گذارد، باستان‌شناسان به طور تصادفی به دهانه غاری عظیم برخوردند که ورودی به شهری چندطبقه بود – شهری که تماماً زیر زمین ساخته شده بود. این کشف در سال ۲۰۱۸ توسط تیمی از محققین دانشگاه تلمسان انجام شد، اما به دلایل مرموزی تاکنون به طور عمومی منتشر نشده است. دیوارهای این شهر از نوعی سنگ آتشفشانی صیقل‌داده شده ساخته شده که در منطقه یافت نمی‌شود، و نقوشی عجیب از موجوداتی نیمه انسان-نیمه ماهی دارد که به طرز مشکوکی شبیه توصیفات باستانی از “اهالی آتلانتیس” هستند.
معماری غیرممکن و نشانه‌های فرازمینی
اولین چیزی که باستان‌شناسان را شوکه کرد، سیستم تهویه پیشرفته این شهر بود. دالان‌های مارپیچی با زاویه‌ای دقیق طراحی شده بودند که جریان هوای ثابتی را حتی در عمق ۲۰۰ متری زمین حفظ می‌کردند. اما معمایی بزرگتر در انتظار بود: آزمایش‌های کربن‌سنجی نشان داد برخی بخش‌های این شهر حداقل ۱۲٬۰۰۰ سال قدمت دارند – همزمان با دوره‌ای که طبق گفته افلاطون، آتلانتیس ناپدید شد.
در مرکز این شهر، محفظه‌ای دایرهای وجود دارد با کفپوشی از مایع فلزی عجیبی که هنوز پس از هزاران سال مایع مانده است. نمونه‌برداری‌ها نشان داد این ماده آلیاژی ناشناخته از جیوه، مس و عنصری ناشناس است که در جدول تناوبی وجود ندارد. آیا این می‌تواند بقایای فناوری گمشده تمدنی پیشرفته باشد؟
لوح‌های نوری و پیام اقیانوسی
در عمیق‌ترین طبقه شهر زیرزمینی دروبالن، باستان‌شناسان به مخزنی مهر و موم شده برخوردند حاوی ۱۲ لوح دایرهای از جنس کریستال کوارتز با قطر ۳۰ سانتیمتر. این لوح‌ها هنگام تابش نور ماه کامل، الگوهای هندسی متحرکی را روی دیوارها منعکس می‌کنند که شبیه نقشه‌های ستاره‌ای هستند. دکتر “لیلا عمروشی”، فیزیکدان نجومی دانشگاه الجزایر، دریافت این الگوها دقیقاً مطابق با موقعیت ستارگان در آسمان شمال آفریقا در ۱۲۵۰۰ سال پیش است – اما با یک ناهنجاری عجیب: وجود جزیره‌ای فرضی در میانه اقیانوس اطلس که امروزه وجود ندارد.
رمزگشایی شوکه‌کننده:
در حاشیه یکی از این لوح‌ها، متنی به خطی ناشناخته حکاکی شده بود که پس از سه سال تلاش، بخشی از آن توسط زبان‌شناسان رمزگشایی شد:
“آنان که از غرب آمدند… پس از فرو رفتن سرزمین مادری… این پناهگاه را در دل سنگ ساختیم… هشدار می‌دهیم به بازماندگان…”
این نوشته به طرز عجیبی با افسانه‌های محلی طوارق درباره “مردمانی از میان آب‌ها” که پس از فاجعه‌ای بزرگ به صحرا پناه آوردند، همخوانی دارد.
کشف اسکلت‌های غیربومی:
در محوطه‌ای مجزا، ۲۳ اسکلت انسان‌نمای بلندقامت (با میانگین قد ۲۱۰ سانتیمتر) با ساختار استخوانبندی غیرعادی یافت شد. جمجمه‌ها دارای حفره‌های بینایی بسیار بزرگتر از انسان‌های معمولی و دنده‌های اضافی هستند. آزمایش DNA نشان داد این موجودات دارای توالی ژنتیکی ناشناخته‌ای هستند که ۱۷٪ با انسان مدرن تفاوت دارد. آیا این می‌تواند بقایای واقعی آتلانتیسی‌ها باشد؟
اتاق انرژی و ماشین باستانی زنده
در عمق ۳۴۰ متری، تیم تحقیقاتی به فضایی استوانه‌ای شکل برخوردند که دیوارهای آن با ورقه‌های نازک از یک ماده ناشناخته فلزی پوشیده شده بود. این ماده هنگام لمس، پالس‌های الکتریکی ضعیفی از خود ساطع می‌کرد. در مرکز اتاق، سازه‌ای بلورین شبیه به “درخت انرژی” قرار داشت که شاخه‌های کریستالی آن به سقف متصل بودند. وقتی محققان از این سازه عکسبرداری حرارتی کردند، الگویی از جریان انرژی را مشاهده کردند که دقیقاً مطابق با مدارهای عصبی مغز انسان بود!
کشف شوک‌برانگیز:
در ۲۳ ژوئن ۲۰۲۳، مهندسان متوجه شدند این دستگاه در روز انقلاب تابستانی به طور خودکار فعال می‌شود. دوربین‌های نصب شده، لحظه‌ای را ثبت کردند که کریستال مرکزی شروع به انتشار نور آبی کرد و تصویری سه‌بعدی از منظومه‌ای ستاره‌ای را در هوا نمایش داد – منظومه‌ای که طبق محاسبات اخترشناسان، ۱۴۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
نظریه جنجالی:
پروفسور “مارک آنتوان” از دانشگاه سوربن معتقد است این دستگاه نوعی “رابط ارتباطی بین‌ستاره‌ای” بوده است. شواهد تکان‌دهنده:
-
کشف نشانه‌های شیمیایی عنصر ایندیوم (Indium) در کریستال‌ها که در طبیعت زمین بسیار نادر است
-
تحلیل امواج صوتی که نشان می‌دهد این دستگاه قادر به تولید فرکانس‌های ۱۱ هرتزی بوده – دقیقاً فرکانس طبیعی امواج مغز انسان در حالت شهود
اسناد محرمانه:
مدارکی از آرشیوهای استعماری فرانسه نشان می‌دهد در سال ۱۹۳۶ نیز گروهی از سربازان به این مکان وارد شده‌اند، اما تمام اعضای آن گروه پس از بازگشت دچار فراموشی کامل شده‌اند. تنها یادداشت به جا مانده از آنها این جمله مرموز است:
“آنها هنوز زنده‌اند… در سنگ خوابیده‌اند…”
DNA مرموز و آخرین پیام کریستالی
تحلیل ژنتیکی اسکلت‌های دروبالن توسط تیم بین‌المللی متخصصان ژنتیک باستانی، نتایجی را آشکار کرد که تمام پیش‌فرض‌های ما درباره تاریخ بشریت را زیر سوال می‌برد. ژنوم این موجودات حاوی ۴۳ مارکر ژنتیکی کاملاً ناشناس بود که در هیچ بانک اطلاعاتی ژنتیکی زمینی ثبت نشده است. اما شوک‌برانگیزتر اینکه، ۷% از DNA آنها با گونه‌های دریایی عمیق‌زی مانند “اختاپوس دامبو” مشترک بود!
یافته‌های کلیدی:
-
ساختار چشم‌ها حاوی ژن‌های فتوسنتزی مشابه با باکتری‌های دریایی
-
سیستم گردش خون بر پایه مس به جای آهن (هموگلوبین آبی)
-
توالی‌های ژنتیکی که نشان می‌دهد این موجودات می‌توانسته‌اند تا ۳۰۰ سال عمر کنند
پیام نهایی:
در روز انقلاب زمستانی ۲۰۲۳، دستگاه کریستالی بار دیگر فعال شد و این بار پیامی صوتی به زبان باستانی ناشناخته‌ای پخش کرد که پس از تحلیل کامپیوتری، ترجمه نسبی آن چنین بود:
“به فرزندان زمین… ما که از ستاره آب‌ها آمدیم… داناییم که سرنوشت ما خواهد بود سرنوشت شما… دستگاه دانش را روشن نگه دارید… هنگام بازگشت تاریکی… تنها نور حقیقت می‌تواند…”
سپس تصویری هولوگرافیک از زمین نمایش داده شد که قاره‌ای اضافه بین آمریکا و آفریقا نشان می‌داد. جالب اینکه این تصویر دقیقاً با نقشه‌های باستانی “پیری رئیس” مطابقت داشت!
سرنوشت دروبالن:
در ژانویه ۲۰۲۴، دولت الجزایر ناگهان این منطقه را به منطقه نظامی محدود تبدیل کرد و تمام تحقیقات متوقف شد. اما یک محقق ناشناس توانست آخرین داده‌ها را به بیرون درز دهد: آزمایش‌های لرزه‌نگاری اخیر نشان می‌دهد که کل شهر زیرزمینی در واقع بر روی شبکه‌ای از تونل‌های عظیم قرار دارد که تا سواحل آفریقا امتداد دارند.
پایان… یا آغاز؟
آیا دروبالن پناهگاه آخرین بازماندگان آتلانتیس بود؟ آیا دستگاه کریستالی هنوز در حال ارسال پیام به جایی در اعماق فضا است؟ و مهمتر از همه – چرا این همه مدارک و شواهد از دید عموم پنهان نگه داشته می‌شود؟
منابع
-
“The Mysterious Origins of the Tuareg People” – National Geographic (2021)
- “Underwater Archaeology and Lost Civilizations” – UNESCO (2019)
-
“Advanced Ancient Metallurgy” – Journal of Archaeological Science (2022)
-
“Crystal Technology in Ancient Cultures” – MIT Press (2020)
