دانستنی های شگفت انگیز در مورد انسان های نخستین چینی

کشور چین روزگاران درازی را به خود دیده و در گذر روزها، فراز و نشیب های زیادی را از سر گذرانده است. در این مطلب بر روزهای رفته بر این سرزمین و رویدادهای آن مروری می کنیم. پس در ادامه با تاریخ ما همراه باشید.

چین باستان تمدنی کهن دارد. پیشینه این تمدن با بیش از هفت هزار سال، از قدیمی ‌ترین تمدن‌ های موجود و ادامه ‌دار تاریخ بشریت است.

نخستین تمدن‌ های چین در حاشیه رودهای یانگ تسه و رود زرد شکل گرفت. یافته‌ های مربوط به ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد، نشان می‌دهد که ساکنان چین در ابتدا در دره “یانگ تسه” ساکن شده و به کشاورزی پرداخته ‌اند. آنها آبادی ‌هایی پدید آورده و برنج کاری را توسعه داده اند. اما هوای شمال چین برای کشت برنج بسیار سرد بود، در دره رود زرد “خوانگ خه” ارزن کاشته می‌شد.

در این منطقه، فرهنگی سر بر آورد که آن را به افتخار روستایی از استان خی نن، فرهنگ یانگ شائو نامیده‌اند. چرا که در سال ۱۹۲۱ میلادی، بقایایی از سکونت انسان‌ ها در این منطقه به دست آمد که نشان دهنده دوران اوج و شکوفایی این فرهنگ در سالهای ۵۰۰۰ تا ۳۰۰۰ پیش از میلاد بود.

در اواسط قرن بیستم، باستان‌شناسان توانستند روستای ۶۰۰۰ ساله بانپو را از زیر خاک بیرون آوردند. در این منطقه، پایه ساختمان های متعدد، محل‌ روشن نمودن آتش، انبارهای مواد غذایی، ظروف سفالی و چندین گور حاوی اسکلت شناسایی شد.

نژاد مردم چین

در کشور چین پنج نژاد زندگی می‌کنند. «هن» نژاد اصلی چین است. «من» یک نژاد منچوری است. «مُون» نژاد مغولی، «جان» نژاد تبتی و «خُواری» شامل ترک های مسلمان می باشد.

زبان و خط چینی

خط چینی ها خطی تصویری یعنی در حد نقش و نقاشی است و در حال حاضر خط اندیشه نگاری است که از نظر شکل لغات با خطوط تصویری تفاوتی ندارد.

چینی ها با همان قلمی که خط می نویسند نقاشی هم می کشند. بنابراین خط چینی یک نوع نقاشی است. صحبت کردن به زبان چینی از لحاظ لغات و دستور بسیار ساده است چون یک کلمه هم می‌تواند فعل باشد و هم اسم و هم صفت. در واقع قیود زمان و مکان هستند که جملات را به گذشته، حال و آینده می‌رساند. ولی به دلیل اینکه بیش از پنج هزار کلمه در این زبان وجود دارد، نوشتن آن مشکل است.

داستان «انسان پکن»

از حفاری سراسری چین مدت زمان زیادی نمی‌گذرد. آنها در طی سال‌ های اخیر به اکتشافات زیادی دست زده‌اند. یکی از این کشفیات مربوط به «انسان پکن» است که در محل” جو-گو-تین” در ۶۰ کیلومتری پکن پیدا شده اند. نظرات باستان شناسان در مورد قدمت این انسان ۵۰۰ هزار سال پیش است.  این انسان از نظر شکل و قیافه گویای نژاد زرد است.

در سال ۱۹۱۴ در حوزه رودخانه زرد در شمال چین، نمونه‌ های زیادی از پستان داران فسیل شده کشف شد که چینی‌ ها به علت عدم آگاهی به آن تپه، تپه استخوان اژدها می گفتند و در سال ۱۹۲۲ یک هیات سوئدی به سرپرستی آندرسون در ۶۰ کیلومتری پکن به حفاری و کاوش پرداختند و همراه با یک متخصص دیرینه شناسی آمریکایی، به چندین دندان برخورد کردند که محل کشف آنها جوگوتین است. آنها در سال ۱۹۲۸ میلادی بقایای یک جسد فسیل شده را نیز در اطراف پکن کشف نمودند.

در انتهای یک غار که به علت فشار مواد رسوبی از بین رفته بود، جمجمه یک انسان کشف شده. آنها آن را با دندان ‌هایی که قبلاً پیدا کرده بودند متصل کردند و نام انسان پکن را بر آن نهادند. البته در این محل جوگوتین فسیل گوزن ‌ها و کفتار، خرس و انواع پستانداران کوچک نیز یافت شده و در سال ۱۹۳۱ بر اثر کاوش ‌ها چند قطعه کوارتز تراشیده شده نیز در کنار این جمجمه پیدا کردند. سپس دیگر تردیدها برطرف شد که انسان پکن از گونه انسان است نه میمون. چراکه یکی از نشانه ‌های انسان ‌های اولیه، استفاده از ابزار و آتش است.

ویژگی ‌های انسان پکن

• در غار زندگی می‌کرده و از آتش برای گرم کردن و پختن گوشت و دور کردن حیوانات وحشی استفاده می‌کرده
• از کوارتز و یک نوع سنگ آتش زنه ابزار می‌ ساختند.
• استخوان ‌های کرگدن، خرس، فیل شتر و گوزن در غار زیاد کشف شده و بیشترین مربوط به گوزن بوده است.
• از گیاهان نیز استفاده می‌کرده چون آثاری نباتی در آنجا بدست آمده است
• گفته شده است که انسان پکن احتمالاً آدم‌ خوار هم بوده چون غالب جمجمه ‌های یافت شده در غارها در اثر ضربات شدید خرد شده و مغز آنها مورد استفاده قرار گرفته است. این آدم خواری ممکن است به علت عدم دسترسی به غذا باشد.