زنان در بند ؟ خیالپردازى درباره حرم زنان هخامنشی.

متاسفم فقط همین

لطفا برای من مطالب بیشتری از کوروش کبیر میل کنید ممنونم

من خودم یک تاریخی هستم واز خوندن این مطالب سیر نشدم

شما میتوانید حقیقت را در مخروبه های تخت جمشید بیابید،توی هگمتانه ،کتیبه ها که خود گویای حقیقتند. یافتن حقیقت نیاز به چشم بصیرت دارد.فردی که به قول خودش بدون یقین از اظهارات یک باستان شناس که البته قابل احترام هم هست و علیه فرهنگ و تمدن و ریشه ایرانی حرف می زنه،دفاع می کنه شاید کمی برای رسیدن به حقیقت عجله داره.معلوم نیست آینده در مورد نسل ما چه قضاوتی خواهد کرد.خوب یا بد.منم با نظر دوست خوبمون بهمن موافقم.نمی خوام تعصبات کور کورانه داشته باشم،ولی بهتره همیشه در مورد چیزی که می خواهیم حرف بزنیم با یقین حرف بزنیم.مخصوصاُ اگه مربوط به خون و پوستمون باشه. کسی که می پندارد تمامی میوه ها زمانی می رسند، از توت فرهنگی و انگور هیچ نمی داند.

به من بگویید کاخ حرام سرا در پارسه چه کاربردی داشت؟ مسلمانان نامش را حرام سرا گذاشته اند، چه بسیا چنین چیزی هم نباشد با این حال این نام حرام سرا را ول کنید، کاربرد آن را درکتب عبدالعظیم رضایی، موسوی، و .. خارج سازید و به ما بدید تا ما از دنیا بی خبر استفاده ای کنیم..
– آقای کاظمی عزیز دوباره مزاحم شدم. نخست نوشته شما را آوردم تا تحلیل کنم امیدوارم همان طور که ادعا کردی ناراحت نشوی چرا که می خواهم با شما بحث لطیفی را آغازکنم و قول بدهیدنوشته مرا که مستند هم هست پاک نکنی تا به قول قران کریم خوانندگا نیکوترین سخن را خود انتخاب کنند منظر پاسخ شما در همین جا هستم. باز در آغاز سخنم بگویم که من با کسانی که دوران باستان را می خواهند پرچمی بر علیه اسلام قرار دهند کاملا مخالفم و خودم از باورمندان اسلام هستم و باز بر این باورم که هویت ایرانی نه خالی از هویت اسلامی است نمونه اش ادبیات و تاریخ ۱۴۰۰ ساله و نه خالی از تاریخ و هویت ملی که نشانه هایش را از عهد باستان تا کنون و در فرهنگ عمومی مردم میتوانیم بینیم:
این که شما با تحقیر پارسه و حرام سرا را به رخ خواننده می کشی از جنبه ای درست است وقتی که پای انتخاب آن دوران به عنوان دین و روش زندگی باشد. اگرچه فکر نمی کنم کسی دوران باستان را دوران بی گناهی و از منظر دین نگاه کند. از طرفی کسی هم توقع ندارد که شاهان و فرمانروایان نقش مصلح و پیامبران را بازی کنند و هیچ کار حرامی از آن ها صورت نپذیردو اگر شما با این برداشت تحلیل می کنید به بیراهه می روید. حال اگر پای مچ گیری و ضایع کردن پیش آید با این که من مسلمان معتقدی هستم فرازهایی را در دین اسلام می بینم که فهم آن سخت است مثلا نوشته های حلیت المتقین از علامه مجلسی یا تفاوت عقد زن آزاده و کنیز غنیمت رفته شده که با روح اسلام بطور کامل مغایر است. ازدواج هابیل و قابیل با خواهرانشان. ذکر داشتن ۱۳ زن برای پیامبر و امام سوم. یا شیوه حرام شدن مرحله ای شراب در دین اسلام. پس ملاحظه می کنید آنچه در پارسه گذشته نوعی پارادایم در زمان خود بوده و از این رو در حالت عادی بر کسی حرجی نیست. چرا که اگر این کار در دوران پس از اسلام که دایره محارم و شکل برخورد با جنس مخالف تعریف گردیده پیش می آمد تا حدودی حق با شما بود. ای مقوله اصلا در آن زمان جایگاهی ندارد. هیچ پیامبر یا صالحی هم این رفتار را در آن موقع حرام نکرده بود. اما آن چه در واقع تمدن دوران باستان را افتخار آمیز می کند مقایسه اش با عرب های دوران جاهلیت از سه منظر است: یکی خداپرست بودن ایرانیان و توجه به عدالت مانند مطلب زیر. دوم از منظر صلابت و قدرت و بزرگی یی که ایرانیان در آن روز داشته اند و در واقع مانند امروز جهان سومی نبودند که امثال آمریکا چندین سال مزاحمشان شودو یا عرب های جیره خوار و نوکر ۳۰ یال جنگ و مسایل مختلف برایش به بافند. سوم از منظر داشتن تمام فناوری های بسیار بالا در آن روز از نظر کشور داری، معماری، متالوژی راه سازی و.. نگاه کنید. شهر شوش را به عنوان قدیمی ترین شهر دنبا شناخته اند. زیگورات های چغا زنبیل، شهر سوخته زابل دانشگاه گندی شاهپور و پزشکان ایرانی آن دانشگاه مانند مجوسی که همزمان با بت پرستی عرب ها در آن طرف مرز ایران بنای دانش زمان خود را پی ریزی می کردند.این ها افتخار کمی نیستند. زمانی که در گوش ما امثال امارات و عربستان رباتی به نام بوعلی درست می کنند وبا بردنش به این ور وآن ور هویت جویی می کنند وحتی تاب تحمل نام خلیج فارس را ندارند و طمع به موجودیت ما دارند. باور کنید این هویت ها بایسته است و همه باید در زنده کردن آن ها بکوشند. حدود چند هزار لوحه گلی از پارسه، پارسه ای که شما تحقیرش می کنید و اکنون در دانشگاه شیکاگو بطور امانی نگهداری می شود،بدست آمده که سنبل همان عدالت اسلامی ما است. زنان مرخصی زایمان داشته اند. مردان و زنان در برابر کارشان دستمزد می گرفتند. آن هم زمانی اهرام مصر و غیره را با برده ها می ساختند و عربستان تا هزار سال بعد دختران را زنده بگور می کردند. این ها موجودند. حتی هفت هشت سال پیش دادگاهی در آمریکا حکم به مصادره آن به نفع یک اسراییلی یی داد که می گفت حزب الله طرفدار ایران است و کسی از او را در لبنان کشته است. این ها همان هایی است که من و شما باید بدون بغض و کینه به آن ها افتخار کنیم. همان طور که به تمدن اسلامی خود افتخار می کنیم.چرا که مادینی را انتخاب کرده ایم که پدرانمان هم اگر بودند با نگاهی که داشتند و ما از آن ها این نگاه را با توجه به نوشته زیر و نوشته های بسیار دیگر سراغ داریم، همان را خالی از تعصب های قومی و قبیله ای می پذیرفتند. شما اگر منصف باشید. این طور می توانید خدمت کنید وگر نه همه می دانند که اگر آیت الله هم باشی و قدرت داشته باشی امکان انحراف وجود دارد. چرا علی(ع) دعای کمیل را زمزمه می کرده. برای این که او هم خود را انسانی می دانسته که ممکن است اگر نظر خدا نباشد دجار اشتباه و گناه شود. بگذریم. اکنون نوشته داریوش را که از کتیبه ها بدست آمده با نامه حضرت علی(ع) به مالک اشتر مقایسه کنید خواهید گفت که امثال داریوش و کوروش در زمان خود مصلحانی بودند که خدای می اندیشیدند و قابل احترامند:
_ «در زمان داریوش ایالت های زیادی بر علیه دولت قیام کرده بودند و کشورهای تحت کنترل ایران سر به شورش بر آورده بودند . داریوش بار دیگر مجبور به فتح امپراطوری هخامشیان شد . داریوش در مرحله اول ولایت عیلام را در جای خود نشاند و “آترینا” پادشاه آنان را دستگیر نمود . سپس بابل شورش کرد و “نیدین توبل” خود را نبوکدنصر سوم نامید و دعوی پادشاهی کرد . داریوش سپاهی به بابل روانه کرد که خود در راس ارتش قرار داشت . پس از جنگ شدید آنان را شکست داد و آرامش را در شهر برقرار نمود .
بعد از آن شوش بنای ناسازکاری و آشوب را نواخت و داریوش با سپاهی روانه آنجا شد و آنان را ساکت کرد. سپس ارمنستان شورش کرد . داریوش سرداری به نام “دادارشیش” را مامور خواباندن شورش کرد ولی وی موفق نشد . سپس سردار دیگری به نام “والائومیسا” را مامور برقراری آرامش در آنجا نمود ولی باز موفق نشدند . در نهایت با لشگری که داریوش روانه ارمنستان نمود آنان را مغلوب ساخت . سپس مردم “ساگارتی” شورش کردند . بعد از آن پارت ها و هیرکانی ها . سپس بردیای دروغین خود را فرزند کورش خواند و خواهان سلطنت شد .
سپس بابل به تحریک “آرخای ارمنی” بنای شورش را گذاشت . در نهایت وی بعد از هفت سال پیکار برای برقراری آرامش در سرزمینهای ایران و خواباندن ۱۹ شورش بر علیه پادشاهی ایران موفق به پیروزی شد و همه را در جای خود نشاند . او بار دیگر امپراطوری بزرگی که کورش بنا کرده بود و کمبوجیه با فتح مصر آنرا گسترش داده بود را حفظ نمود . وی سیستم لشگری و کشوری را در ایران بنا نهاد و اداره کشور را بر دست “ساتراپها” سپرد . سپس برای شهر شهربان برگزید و در کنار آنان یک سردار و یک دبیر قرار داد تا مبادا بنای شورش گذارند .
او چاپارخانه ها را در ایران پایه گذاری کرد . داریوش راهی موسوم به راهی شاهی میان سارد و شوش ایجاد میکند که حدود ۲۴۰۰ کیلومتر طول داشته است . پیمودن این راه به صورت پیاده سه ماه به طول می انجامید . این راه در نینوا در محل موصل کنونی از دجله می گذشته و پس از آنکه نظیر جاده کنونی موصل به بغداد – مسافتی را در امتداد دجله پیش می رفت سرانجام در ولایت سوزیانا به پایتخت می رسید . اوکانالی را بنا نهاد که بعدها به کانال سوئز لقب گرفت ( به طول ۱۶۱ کیلومتر ) . او چندین سد در ایران و هند و کشورهای منطقه برای جبران آب در روزهای قحطی بنا نهاد . وی در سال های پایانی عمر- کشورهای زیر را در مرزهای جغرافیایی ایران قرار داد و بر تمام آنان پادشاهانی مقرر فرمود و خود با سمت شاه شاهان ( شاهنشاه ) بر آنان پادشاهی نمود : ماد – خوزستان – پارت – هرات – بلخ – سغد – خوارزم – زرنگ – رخج – ث ت گوش – گندار – هند – سکائی های هوم نوش – سکائی های تیز خود – بابل – آشور – عربستان – مصر – ارمنستان – کپد و کیه – سارد – یونان – سکائی های ماورای دریا – سکودر – یونانی های سپر روی سر – لیبی ها – حبشی ها – اهالی مک – کارائی ها . خصویات اخلاقی این شاهنشاه طبق کتیبه های بدست آمده به شرح زیر بوده است :
وی در آرامگاهش در نقش رستم چنین می گوید :
خدای بزرگ است اهورامزدا . که این جهان را بیافرید . که خرد و نیروی کوشش را بر من ارزانی دانست. به خواست و نیروی اهورامزدا شاهم و فرمان های او را اجرا می کنم این چنین :

دوستدار و پیرو راستی هستم و بدی را دشمنم . خواهان داد و عدل هستم . نه می خواهم که از سوی توانایی به ناتوانی ستم شود و نه می خواهم که ناتوانی به توانایی بد کند . آنچه موافق راستی است میل من است و آنچه خلاف راستی است به شدت با آن مخالفم . خویم را در حد اعتدال نگه میدارم و چون خشم بر مرا فرا گیرد با اراده بر آن چیره میشوم تا مبادا ناروایی روی دهد . هوس اسیر دام من است و بر آن سخت حکومت می کنم . آنرا که نیکی کند مطابق نیکی اش پاداش می دهم . آنکه بد کند به کیفرش می رسانم . به هیچ وجه مایل نیستم که زیان و بد کرده شود و چون کسی مرتکب بدی شد به هیچ وجه مایل نیستم که بی کیفر بماند . هرگاه مردی بر علیه کسی ادعا کند تا مورد دادرسی واقع نشود بر او حکمی روا نمی کنم . از آنانی خوشوقت و خشنود هستم که با تمام نیرو و قدرتشان در راه نیکی بکوشند این چنین است رفتار و کردار من و این است آنچه که من می کنم :
در میدان نبرد رزم آرایی چیره هستم . در پیکارگاه دستانم می جنگند. چشم و هوش نیز بکار است. آنانی که فرمانبرند می بینم و آنانی که خلافی کنند کارشان بر من پوشیده نیست . در میدان پیکار به چالاکی می جنگم . از نیروی دستان و پاهایم به خوبی بهره مند هستم . سوار کاری زبده و چالاکم کمانکشی ورزیده هستم . چه به هنگام نبرد پیاده و چه سواره. نیزه گزاری چرب دست هستم. این و هنرهای دیگر را اهورا مزدا بر من بخشود . اهورامزدا یاری ام کرد و نیروهایم را به نیکی هدایت کرد . ای مرد که این را می خوانی. نیک آگاه باش که داریوش چگونه شاهی است. چه هنرها و نیروهایی دارد . این برای تو ناراست نباشد . آنچه را که گفتم عمل کن»

دوستان گرامی گفتگوی علمی تاریخی و… با فحش و ناسزا جور در نمیاد .از ناسزا و تهمت پرهیز کنید.