پادشاه مین جونگ، چهارمین پادشاه گوگوریو

پادشاه مین جونگ (؟ -۴۸، حکومت: ۴۴-۴۸) چهارمین فرمانروای گوگوریو بود. گوگوریو در میان سه پادشاهی شمالی ترین آنها به حساب می آمد. بر اساس تاریخ سه پادشاهی، او برادر جوان تر پادشاه تموشین (سومین حاکم کشور)، و پنجمین پسر دومین فرمانروای آن پادشاه یوری به شمار می رود.

مقدمه

براساس سامگوک ساگی (تاریخی از سه پادشاهی متعلق به قرن دوازدهم میلادی)، مین جونگ پنجمین و جوان ترین پسر یوری (دومین پادشاه گوگوریو) بود و همچنین جوان ترین برادر سلف خویش تموشین نیز به حساب می آمد.

نام اصلی او هه سِکجو یا هه اوپ جو بود و برخی محققین بر این باروند که نام خانوادگی پادشاه هه می باشد. سامگوک ساگی تصریح می کند که در زمان مرگ تموشین ولیعهد بزرگترین پسرش موبون ( در آن هنگام با نام هه یو شناخته می شد) بود اما موبون برای سلطنت همچنان بسیار جوان به نظر می رسید. بنابراین مین جونگ (که در آن زمان هه سکجو نامیده می شد) با حمایت ملی به سلطنت رسید. اما شرحی جایگزین در سامگوک یوسا بیان می کند که مین جونگ پسر تموشین و برادر جوان تر موبون بود.

دوران سلطنت پادشاه مین جونگ

او در بهار سال ۴۴ مهمانی بزرگی برای زیردرستانش ترتیب داد تا تاج گذاری اش را به عنوان پادشاه جدید به اطلاع برساند. مین جونگ در خلال سلطنت پنج ساله اش از درگیری نظامی اجتناب کرد و در بیشتر طول پادشاهی اش از صلح پشتیبانی نمود.

عفو گسترده زندانیان در اولین سال سلطنت مین جونگ به وقوع پیوست. نشانه دوران حکومت وی چندین بلای طبیعی بود. سیلی در طی دومین سال سلطنت او در مناطق شرقی به وقوع پیوست که باعث از دست رفتن منازل چندین شهروند و گرسنگی در آن مناطق شد. مین جونگ با دیدن این شرایط انبارهای مواد غذایی رو باز و بین مردم غذا تقسیم کرد. در سومین سال سلطنتش، در پایتخت برفی نبارید. مین جونگ در چهارمین سال حکومت خود غاری سنگی در ناحیه شرقی پادشاهی اش یافت و گفته می شود بعد از یک شکار طولانی در داخل آن به استراحت پرداخت.

مرگ

مینجونگ در پنجمین سال سلطنت خویش (سال ۴۸ پس از میلاد) به بستر بیماری افتاد و درگذشت. او در بستر بیماری درخواست کرد که در غاری در منطقه مینجونگ ون به خاک سپرده شود، جایی که سرانجام در آن آرام گرفت. در نتیجه نام پس از مرگی مین جونگ به وی اعطا شد.