سیستم رتبه بندی بُن یا استخوانی

سیستم رتبه بندی بن (Golpum یا Kolpum) کره باستان در پادشاهی سیلا (۵۷ قبل از میلاد – ۹۳۵ پس از میلاد) به منظور نشان دادن رتبه سیاسی و موقعیت اجتماعی یک فرد استفاده می شد. عضویت در یک رتبه خاص در این سیستم بسیار مهم بود، و به افراد اجازه می داد برای مشاغل خاصی درخواست دهند و تصمیم بگیرند که چگونه زندگی روزمره خود را داشته باشند. استحکام این سیستم، همانطور که بر اساس اصل و نسب بود، امکان جابجایی بسیار کمی بین طبقات را فراهم می‌کرد که منجر به رکود استعدادها شد، که در نهایت برای سیلا گران تمام شد.

سیستم رتبه بندی

سیستم رتبه بندی بن، که به این دلیل نامیده می شود که بر اساس خط خونی ارثی یک فرد است، به عنوان بخشی از قانون جدید در سال ۵۲۰ پس از میلاد توسط پادشاه بیوفونگ (۵۱۴-۵۴۰ پس از میلاد- Beopheung) معرفی شد. این نظام منفصل سه طبقه اصلی داشت: بالاترین آنها «استخوان مقدس» (سئونگ گل)، سپس «استخوان واقعی» (جینگول)، و در نهایت «رتبه سر» (توپوم) بود. پادشاهان سیلا که از نسل سلطنتی پاک و یا جانشینان آنها کیم ها بودند، همگی از طبقه استخوان مقدس بودند. از اواسط قرن هفتم پس از میلاد، طبقه استخوان مقدس منسوخ شد و پس از آن، خانواده سلطنتی در کنار افراد کمتر سلطنتی ، وزرای مناصب عالی، و اشراف رده بالا رتبه استخوانی واقعی را داشتند.

کلاس رتبه بندی بزرگترین بود و خود به شش زیر طبقه تقسیم می شد. اینها با افراد عادی متعلق به کلاس یک، دو و سه شماره گذاری شده بودند. اشراف به سطوح چهار، پنج و شش تعلق داشتند. این سه سطح بالا به پیوندهای خانوادگی و/یا زمینی که شخص در اختیار داشت مرتبط بود و قبایل خاصی بر مناصب بالاتر تسلط داشتند.

فقط زنانی که از رده‌ی استخوانی مقدس بودند می‌توانستند گیره‌هایی بپوشند که با یشم یا سنگ‌های قیمتی منبت کاری شده بود.

امتیازات و محدودیت ها

عضویت در طبقه سران برای اینکه فردی برای نقش‌های ملکی و نظامی در دستگاه دولتی در نظر گرفته شود، ضروری بود، و بالاترین پست‌ها برای آنهایی که در طبقات فرعی شماره بالاتر قرار می‌گیرند، محفوظ است. رتبه استخوانی فرد تعیین می‌کند که با چه افرادی می‌توان از نظر اجتماعی تعامل کرد، با چه افرادی می‌توان ازدواج کرد و چقدر مالیات باید به دولت پرداخت شود. علاوه بر این، عضویت در یک سطح خاص برای یک فرد برای لذت بردن از نوع خاصی از مسکن ضروری بود، نه تنها اندازه، بلکه همچنین تزئینات، به عنوان مثال، کاشی های سرامیکی سقف (به جای کاهگل) یک نشان بسیار کاربردی و قابل مشاهده از رتبه در جامعه کره ای بود. رتبه استخوانی تعیین می کرد که افراد از کدام وسیله نقلیه استفاده کنند، نوع زین که می توانند روی آن بنشینند، تعداد خدمتکارانی که مجاز به داشتن آنها هستند و حتی از چه ظروفی می توانند استفاده کنند. لباس یکی دیگر از شاخص های قابل مشاهده موقعیت اجتماعی بود. مردانی که از طبقه استخوان واقعی بودند، مجاز به پوشیدن لباس هایی با گلدوزی، براده یا خز نبودند، در حالی که فقط زنان از ردیف استخوان مقدس می توانستند سنجاق سر با یشم یا سنگ های قیمتی بپوشند.

بی تحرکی اجتماعی

ارائه خدمات ویژه به پادشاه یا یک مقام دولتی می توانست برای افراد مزایایی مانند اختصاص زمین و دریافت القاب به ارمغان بیاورد، در غیر این صورت، امکان پیشرفت اجتماعی زیادی وجود نداش.. همانطور که مورخ K.Pratt اشاره می کند، “تحرک اجتماعی نادر بود و برای اکثر مردم موقعیت شغلی و اجتماعی آنها به ارث رسیده بود” (۷۹). به این معنا که تولد فرد تا حد زیادی مهمترین عامل در تعیین سطحی است که فرد در بزرگسالی در جامعه به آن دست می یابد. حتی پسر یک تاجر ممکن است تجارت پدرش را به میزان قابل توجهی گسترش دهد، اما این ثروت جدید به او اجازه دسترسی به سطوح بالاتر سیستم رتبه بندی استخوانی را نمی دهد.

استحکام سیستم به کسانی که قدرت داشتند اجازه می داد آن را بدون چالش نگه دارند، اما یکی از پیامدهای ناگوار آن این بود که استعدادها اغلب بدون پاداش باقی می ماند و دولت فرصت استفاده از افراد با استعداد را برای خیر و صلاح همگان از دست می داد. در واقع، این رکود اجتماعی توسط بسیاری از محققان به عنوان یکی از عوامل سقوط نهایی رژیم سیلا ذکر شده است.

مترجم: زهرا طاهری