سرزمین دونگ یه که به معنی یه شرقی می باشد، سرزمینی قبیله ای و کره ای بود که بخش هایی از شمال شرقی شبه جزیره کره از قرن سوم قبل از میلاد تا اوایل قرن پنجم بعد از میلاد را در تصرف خود داشت. آن با گوگوریو و اوکجه در شمال، جین هان در جنوب و فرمانداری چینی للانگ در غرب هم مرز بود. امروزه قلمرو ان شامل بخش هایی از جنوب هامگیونگ و کانگ وون در کره شمالی و گانگ وون در کره جنوبی می باشد.

تاریخ:

دونگ یه در تاریخ به عنوان خراج گذاری برای سلسله گوگوریو شناخته شده است. اما در اوایل قرن پنجم پادشاه گوانگتو کبیر از گوگوریو دونگ یه را تصرف نمود و باعث تسلط کامل گوگوریو بر بخش شمالی شبه جزیره کره و تمام منچوری شد. یک بخش کوچک از دونگ یه در جنوب به دست شیلا افتاد.

مردم و فرهنگ:

دونگ یه خودش را با مردمان گوگوریو یکسان می پنداشت و زبان و ریشه های قومی یکسانی با مردم اوکجه و گوگوریو داشت. این موضوع نشان می دهد که دونگ یه با بویو و گوچوسون نیز ریشه ی مشترکی داشت. جمعیت این سرزمین ۲۸۰ هزار خانوار ثبت شده است.

اطلاعات بسیار کمی در مورد دونگ یه باقی مانده است و بیشتر اطلاعات موجود از بحث در مورد وحشی های شرقی در کتاب سه پادشاهی چینی به دست امده است. رسمی به نام موچون که فستیوالی برای عبادت آسمان ها همراه با آواز و رقص در دهمین ماه بوده است، در بعضی از منابع ذکر شده است. این رسم با فستیوال دونگ منگ در گوگوریو که در زمان مشابهی برگزار شده و با نمایش های رزمی ترکیب می شد، رابطه نزدیکی داشت. مردم ببر را به عنوان الهه می پرستیدند.

اقتصاد دونگ یه اصولا بر پایه کشاورزی و علی الخصوص پرورش کرم ابریشم و بوته شاهدانه بوده است. فستیوال موچون عمدتا برای اطمینان از یک برداشت مناسب در سال آتی برگزار می شد. کشاورزی انها در سطح روستایی به خوبی سازماندهی می شد.قوانین دونگ یه مجازات های سنگینی را برای کسانی که به زمین های عمومی دست اندازی می کردند، پیش بینی کرده بود.