در نبرد میونگ نیانگ که در بیست و ششم اکتبر ۱۵۹۷ اتفاق افتاد، ناوگان دریایی پادشاهی کره ای چوسون که توسط دریاسالار یی سون شین هدایت می شد، با ناوگان ژاپن در تنگه ی میونگ نیانگ که در نزدیکی جزیره جیندو در گوشه شمال غربی شبه جزیره کره واقع بود مبارزه کرد.

دریاسالار یی با تنها ۱۲ کشتی باقی مانده از شکست فاجعه بار دریاسالار وون کیون در نبرد چیل چونریانگ، نبرد واپسین را برابر ناوگان دریایی ژاپن که برای حمایت از پیشروی ارتش زمینی به سمت پایتخت چوسون در هانیانگ (سئول امروزی) بادبان ها را کشیده بودند، با تسلط بر تنگه انجام داد.

قوای عددی ناوگان ژاپنی که دریاسالار یی با آنها مبارزه کرد نامعلوم می باشد. منابع مختلف تصریح می کنند که تعداد کشتی های ژاپنی در هر حالت عددی ما بین ۱۲۰ تا ۳۳۰ کشتی بود. کران پائین این بازه تعداد کشتی های جنگی حقیقی ژاپنی و کران بالای آن کل ناوگان ژاپنی اعم از حدود ۲۰۰ کشتی حمایتی و غیر درگیر در نبرد می شد. بدون توجه به ابعاد ناوگان ژاپنی، تمامی منابع تصریح می کنند که تعداد کشتی های ژاپنی بسیار بیشتر از کشتی های کره ای بوده و نسبت آنها حداقل یک به ده برآورد شده است. در مجموع سی کشتی ژاپنی در خلال نبرد غرق شده یا از بین رفت. تودو تاکاتورا، فرمانده ناوگان ژاپنی، در طول نبرد زخمی شد و نیمی از افسران زیر دستش کشته شده یا مجروح شدند. با توجه به عدم تناسب در تعداد قوای طرفین، این نبرد دریایی به عنوان یکی از قابل توجه ترین پیروزی های دریاسالار یی و یک شکست دریایی خوار کننده برای ژاپنی ها در نظر گرفته می شود. حتی بعد از پیروزی نیز تعداد ناوگان دریایی چوسون از کشتی های باقی مانده ژاپنی بسیار کمتر بود و به همین دلیل دریاسالار یی تصمیم گرفت تا به منظور تامین مجدد ناوگان خویش و داشتن فضای بیشتر برای دفاع سیار از دریای زرد خارج شود. بعد از خروج ناوگان کره ای، نیروی دریایی ژاپن تهاجمی را بر علیه سواحل غربی کره در نزدیکی بعضی از جزایر در منطقه یونگ گوانگ انجام داد.

 

 

پیش زمینه:

بعد از اینکه ژاپنی ها از سیاست های غلط دربار سلسله چوسون نهایت استفاده را بردند، دریاسالار یی سون شین متهم شده و در آستانه ی مرگ قرار گرفت. به جای مجازات مرگ، یی شکنجه شده و به رتبه ی یک سرباز معمولی تنزل رتبه یافت. رقیب یی یعنی دریاسالار وون کیون، فرماندهی ناوگان چوسون را که زیر لوای مدیریت منضبط یی از ۶۳ به ۱۶۶ کشتی سنگین جنگی افزایش یافته بود، بر عهده گرفت.

وون کیون فرمانده بی کفایت نظامی بود که فورا با مانورهای بی هدف در برابر پایگاه دریایی ژاپنی ها در بوسان قدرت نیروی دریایی چوسون را بر باد داد. ناوگان ژاپنی در نبرد چیل چون ریانگ که توسط تودو تاکاتورا به عنوان فرمانده کل هدایت می شد، بر نیروی دریایی چوسون برتری جسته و عملا آن را نابود کردند. مدتی کوتاهی بعد از آن، ژاپنی ها پادگان های خود در بوسان و دژهای مختلف در سواحل جنوبی کره را تقویت نموده و دومین موج از حملات خود را آغاز کردند.

با پاکسازی نیروی دریایی چوسون از این صحنه، ژاپنی گمان می کردند که حال آنها دسترسی آزادی به دریای زرد داشته و می توانند به موازات پیشروی آنان به سمت شمال، از طریق این دریا تدارکات سربازان خود را تامین کنند. در نبردهای سال ۱۵۹۲، دریاسالار یی مانع از تامین تدارکات سربازان ژاپنی با این روش شد و کشتی های آنها را در پایگاه اصلیشان در لنگرگاه بوسان نگه داشت.

ژاپنی ها جنگ دوم را آغاز کرده و یورش خود را تکرار کردند. آنها شهر نام وون را محاصره کرده و آن را در ۲۶ سپتامبر تصرف نمودند و در یک توقف با ارتش سلسله چینی مینگ در هفتم سپتامبر در شهر جیکسان جنگیدند. سپس ارتش ژاپن برای دریافت تدارکات و قوای کمکی از نیروی دریایی شان که برای رسیدن به سواحل غربی کره نیاز داشت تا وارد دریای زرد شود، منتظر ماند. این ارتش که می رفت حمایت نیروی دریایی خود را نیز داشته باشد، نقشه داشت که با تهاجمی وسیع مجددا هانیانگ ( سئول امروزی) را به تصرف خود در آورد.

مقدمه:

بعد از کشته شدن وون کیون در نبرد چیل چون ریانگ، دریاسالار یی مجددا به صورت شتابزده ای به سمت فرمانده عالی نیروهای دریایی منطقه  منصوب شد. یی در ابتدا تنها ۱۰ کشتی پانوکسون در اختیار داشت که توسط بائه سول فرمانده نیروی دریایی راست گیونگ سانگ که در ابتدای نبرد چیل چون نیانگ عقب نشینی کرده و این کشتی ها را نجات داده بود. بائه سول در حقیقت ۱۲ کشتی را نجات داده بود ولی او دو عدد از آنها را در حین عقب نشینی اش به سمت هوریونگ پو از دست داده بود. دو کشتی توسط فرمانده جدیدا منصوب شده ی نیروی دریایی راست چولا یعنی کیم اوک چو آورده شدند و در زمان نبرد نیز یی کشتی جنگی دیگری را که شبیه یکی از دو کشتی جنگی بود که بائه سول در نبرد قبلی از دست داده بود، به دست آورد. بنابراین در مجموع یی ۱۳ کشتی جنگی داشت. اگرچه یی در ابتدا  تنها ۱۲۰ نفر نیرو داشت، بعضی از بازماندگان چیل چون ریانگ نیز بدو پیوستند و او در اواخر سپتامبر حداقل ۱۵۰۰ ملوان و تفنگدار دریایی داشت.

در آن زمان پادشاه سونجو که تصور می کرد نیروی دریایی چوسون قدرت خود را از دست داده و هرگز نمی تواند خود را احیا کند، نامه ای به منظور انحلال نیروی دریایی و پیوستن مردان آن به نیروهای زمینی تحت فرماندهی ژنرال کوان یول فرستاد. دریاسالار یی با نامه ی خود پاسخ پادشاه را داد و اظهار کرد :” با وجود اینکه نیروی دریایی ما کوچک است، تا زمانی که من زنده هستم دشمن نمی تواند ما را تحقیر کند.”

قبل از اینکه بخش اصلی نیروی دریایی ژاپن به دریای زرد نفوذ کند، آنها یک هئیت کوچک تفحصی را به همراه گروه های مسلح اکتشافی به منطقه فرستادند. در آن زمان، ناوگان دریاسالار یی در جنوب تنگه ی میونگ نیانگ در نزدیکی اورانپو واقع بود. در هشتم اکتبر، گروه پیشرفته ی تفحصی شامل ۸ قایق اکتشافی یک حمله ی غافلگیرانه را ترتیب داده و ناوگان چوسون را مجبور نمودند تا عقب نشینی کند. یی حتی بیشتر به سمت شمال و بیوک پاجین که در انتهای شمالی جزیره جیندو قرار داشت عقب نشینی نمود. در دوازدهم اکتبر، بائه سول فرار نمود (او بعدها توسط مسئولین چوسون دستیگر شده و به علت ترک خدمتش اعدام شد). در هفدهم اکتبر، یک ناوگان اکتشافی ژاپنی شامل ۱۳ کشتی حمله ای شبانه ترتیب دادند که بعد از یک درگیری سنگین، این حمله نیز دفع شد.

در آن زمان و از طریق گزارش های نیروهای تفحصی خود، ژاپنی ها از حضور باقی مانده نیروی دریایی چوسون و مقصود آنها برای مقاومت در برابر پیشروی ژاپن اگاه شدند. نیروهای به خوبی مسلح شده ی تفصحی به تنهایی قصد حمله یا آزار باقی مانده ی نیروی دریایی چوسون را نداشتند به همین دلیل ژاپنی ها شروع به گرد اوری ناوگانی بسیار بزرگتر کردند. دفتر خاطرات دریاسالار یی گزارشاتی در مورد جمع شدن حدود ۵۵ کشتی ژاپنی در نزدیکی اورانپو در هفدهم اکتبر را ذکر کرده است. با افزایش فعالیت نیروی دریایی ژاپن، دریاسالار یی قصد نداشت تا با برگشت خود به تنگه میونگ ریانگ یک نبرد بزرگ را انجام دهد و به همین دلیل در بیست و پنجم اکتبر تصمیم گرفت تا بیشتر به سمت شمال عقب نشینی کرده و کشتی هایش را در سایه ی تپه های جناح مخالف (شمالی) تنگه ی میونگ نیانگ در نزدیکی یوسویونگ مخفی کند.

 

 

نبرد:

آماده سازی:

دریاسالار یی چندین مکان را برای آخرین مقاومت خود در برابر نیروی دریایی ژاپن مورد مطالعه قرار داد و تصمیم گرفت تا آنها را به داخل تنگه ی میونگ نیانگ بکشاند. ژاپنی ها قطعا در زمانی وارد تنگه می شدند که جزر و مد دلخواه انان بود و به همین دلیل او نمی خواست تا در جنوب تنگه به نبرد بپزدازد زیرا جریان آب به نفع متجاوزین بود. در عوض او تمایل داشت تا در شمال تنگه و جایی که جریان آب آرامتر می باشد نبرد را انجام دهد. همچنین تنگه جریانات بسیار قوی داشت که با سرعت تقریبی ۱۰ نات ابتدا در یک جهت و سپس در جهت مخالف و با فاصله زمانی ۳ ساعته به جریان در می آمد. دریاسالار یی دریافت که او می تواند از این موضوع منحصر به فرد به عنوان یک نیروی مضاعف استفاده کند. باریک بودن تنگه می توانست از محاصره شدن جناحین ناوگان چوسون توسط نیروی دریایی ژاپن که از نظر عددی برتر بودند جلوگیری کند و تلاطم امواج نیز از مانور موثر ژاپنی ها جلوگیری کرده و آنها را مجبور می کرد تا در دسته های کوچکتر یورش برده و کار آنها را برای نزدیک شدن به کشتی های کره ای دشوار می نمود. بعلاوه، به محض اینکه جزر و مد گردش جریان را تغییر می داد، کشتی های ژاپنی به وضوح از ناوگان یی دور می شدند و زمان مناسبی برای افزایش اثر بخشی یک پاتک به وجود می آمد.

اولین فاز (جریان جاری شمالی):

در اوایل صبح روز ۲۶ اکتبر، ناوگان ژاپنی عظیمی در حالی که آنها در اطراف خلیج کوچکی در انتهای جنوبی تنگه ی میونگ نیانگ صف کشیده بودند، توسط گروه تفصح دریاسالار یی کشف شد. سپس ناوگان دریاسالار یی پایگاه خود را به منظور مسدود نمودن انتهای شمالی تنگه از یوسویونگ منتقل نمودند. یی توصیف می کند که :” حداقل ۲۰۰ کشتی دشمن…. وارد تنگه شدند” و حداقل ۱۳۳ کشتی در مجاورت بلافصل آنها قرار داشتند. اینگونه تخمین زده می شود که حداقل ۱۳۳ کشتی از آن ناوگان کشتی های جنگی درگیر بوده و حدودا ۲۰۰ کشتی در مجاورت نزدیک آنها عملکرد کشتی های حمایتی لجستیکی (حمل آذوقه و سرباز) را بر عهده داشتند. در منابع ژاپنی، کشتی های واقع در جلوی آرایش از نوع کشتی های جنگی کلاس میانه به نام سکی بون بودند و دلیل استفاده ناوگان ژاپنی از این حربه این بود که آنها در آن زمان از قابلیت تخریبی و تهاجمی کشتی های جنگی اصلی کره ای که در نزدیکی تنگه قرار داشتند، آگاه بودند.

کشتی های جنگی یی در انتهای شمالی تنگه به صف درآمده و لنگر انداختند. دریاسالار یی در داخل کشتی فرماندهی اش به سمت طلایه دار ناوگان ژاپن که توسط کوروشیما میچیفوسا هدایت می شد به پیش رفت. برای مدتی تنها کشتی فرماندهی در نبرد شرکت نمود. خدمه ناوگان چوسون از بازماندگان چیل چون ریانگ تشکیل شده بودند و آنها هنوز هم به شدت از اندازه ی وحشتناک ناوگان ژاپن رعب داشته و می لرزیدند. یی در دفتر خاطرات خود گفته است:” کشتی فرماندهی من به تنهایی با آرایش دشمن روبرو می شود. تنها کشتی من توپ و تیرها را شلیک کرد. هیچ کشتی دیگر ما پیش روی ننمود زیرا من نمی توانستم نتیجه نبرد را تضمین کنم. تمام افسران دیگر ما در جستجوی فرار بودند زیرا آنها می دانستند که این نبرد در برابر یک قوای عظیم انجام می شود. کشتی که توسط کیم اوک چو افسر منطقه راست چولا فرماندهی می شد، در ماجانگ (تقریبا ۲-۳ کیلومتر) دورتر حضور داشت.” برای مدتی به نظر می رسید که کشتی فرماندهی یی به مانند یک دژ در میانه ی دریا ایستاده است.

توانایی کشتی فرماندهی یی در مقاومت در برابر طلایه دار ژاپنی ها باعث قوت قلب سایر بخش های ناوگان یی شد و گروه های کوچکی از کشتی های وی به کمک او شتافتند. ابتدا کشتی که توسط قاضی محلی “آن وی” هدایت می شد و سپس چندین کشتی که توسط فرمانده بخش مرکزی یعنی کیم اونگ هام رهبری می شدند، به محل آمدند. با دیدن موفقیت های کشتی فرماندهی و تعداد انگشت شماری از قایق ها، باقی ناوگان یی به نبرد ملحق شدند.

 

 

فاز دوم (جریان سیال جنوبی):

جزر و مد به زودی تغییر جهت داده و کشتی های ژاپنی شروع به رانده شدن به سمت عقب کرده و با یکدیگر برخورد نمودند. در آن نابسامانی، دریاسالار یی به کشتی های خود دستور داد پیش روی کرده و بر تهاجم اصرار بورزند. نتیجه این بخش از نبرد کوبیده شدن ۳۰ کشتی ژاپنی بود. آرایش متراکم کشتی های ژاپنی که در یک تنگه ی باریک تجمع نموده بودند، به هدفی عالی برای آتش توپ های چوسون تبدیل شده بود. جزر و مد شدید از شنا کردن آنهایی که قصد داشتند به سمت ساحل شنا کنند ممنانعت می کرد و ملوانان ژاپنی بسیاری که کشتی های آسیب دیده و غرق شده ی خود را رها کرده بودند، در جریان دریا غرق شدند. در انتهای نبرد، تقریبا ۳۰ کشتی ژاپنی غرق شد. بعضی از منابع کره ای تعداد کشتی های جنگی آسیب دیده ژاپنی را که شامل کشتی هایی بودند که غرق نشده ولی متمحل مقداری خسارت شده بودند را ثبت کرده اند اما شرایط کشتی های آسیب دیده معلوم نیست.

منابع رسمی تودو تاکاتورا:

منابع رسمی تودو تاکاتورا که فرمانده ناوگان ژاپن بود، این نبرد را به صورت یک شکست شدید جمع بندی می کند:

” ما به کمپ بازگشتیم. ۱۳ کشتی چوسون در نبرد حضور داشتند. دریا به صورت گرد بادی بود ولی آن ۱۳ کشتی به طرزی آرام در آن مکان حضور داشتند. ما تصمیم گرفتیم که با آنها به نبرد بپردازیم. عرض دریا بسیار باریک بود و به همین دلیل ما سکی بونه را آماده کرده و نبرد را شروع نمودیم. با شروع نبرد، بسیاری از مردان ما مجروح شدند و آقای کوروشیما میچیفوسا کشته شد. همچنین بسیاری از مردان ما نیز دستگیر شدند. نصف افسران زیر دست من کشته یا مجروح شدند. موری در حالی که به یک سکی بون سوار شده بود به کشتی دشمن حمله نمود. برای سوار شدن بر روی کشتی های دشمن، ما داس ها را انداختیم. اما دشمن به شدت گلوله ها و پیکان ها را شلیک می نمود و به همین دلیل او (تودو سونگاچیرو) در معرض خطر قرار گرفت. کشتی تودو کانگ گایو، کشتی دشمن را به عقب راند و او را نجات داد. ما از صبح تا شب به نبرد ادامه دادیم. ما با بالابردن یک بادبان از دریای باریک فرار نمودیم. به خاطر آن حقیقت، کشتی های دشمن نتوانستند ما را تعقیب کنند. بازوی تودو تاکاتورا آسیب دید.”

عواقب:

نتایج بلاواسطه ی نبرد برای حکام ژاپنی بهت آور بود. بدون تدارک و تقویت مجدد، روحیه سربازان ژاپنی کاهش یافت. ارتش های چوسون و مینگ مجددا تجدید ساختار نمودند. اما حتی بعد از پیروزی نیز نیروی دریایی چوسون همچنان از ناوگان های باقی مانده ژاپنی کمتر بود و به همین دلیل دریاسالار یی برای تقویت مجدد ناوگان خود و داشتن فضای بیشتر برای دفاع متحرک از دریای زرد خارج شد. با شنیدن اخباری مبنی بر این پیروزی قهرمانانه، بسیاری از کشتی ها و ملوانان نجات یافته که بعد از شکست در چیل چول لیانگ مخفی شده بودند، به ناوگان دریاسالار یی پیوستند.

همچنین این پیروزی نیروی دریایی چین را قادر ساخت تا در اوایل سال ۱۵۹۸ به دریاسالار یی بپیوندند. بعد از نابودی بیشتر ناوگان چوسون در چیل چول لیانگ، مینگ ناوگان خود را به منظور مقابله با هرگونه حمله احتمالی نیروی دریایی ژاپن در شهرهای بندری مهم ساکن کرد. پیروزی در میونگ نیانگ به دولت مینگ این اطمینان خاطر را داد که آنها می توانند در بندرهای بزرگ خود امنیت داشته و یک ناوگان را به کمک نیروی دریایی چوسون بفرستند.

نیروی دریایی ژاپن به شدت آسیب دید (در حالی که حداقل ۳۰ کشتی مبارزه ای ژاپنی نابود شده بود، تعداد کلی کشتی های آسیب دیده که شامل کشتی های حمایتی که متحمل آسیب شده بودند  نیز می شد، به وضوح گزارش نشده است). همانگونه که پیشتر اشاره شد، کوروشیما کشته شده و سر وی از بدنش جدا شد و تودو تاکاتورا (قهرمان چیل چول لیانگ) نیز زخمی شد. بر اساس وقایع سالیانه سلسله چوسون، نیمی از تفنگداران دریایی و ملوانان ژاپنی کشته شدند.

به واسطه پیروزی کره ای ها و بعد از خروج نیروی دریایی چوسون از منطقه، با اینکه نیروی دریایی ژاپن تهاجمی را به سواحل غربی کره در نزدیکی بعضی جزایر در منطقه یونگ گوانگ انجام دادند، اما به زودی مجبور شدند قید این اقدام را بزنند.

 

 

ملاحظات فنی:

زنجیر یا ریسمان آهنین دور تنگه:

ادعاهایی وجود دارد مبنی بر اینکه یی ریسمان هایی آهنین را دور کانال و ما بین گروه های ناوگان ژاپنی محکم بسته بود و این کار باعث تعدیل برتری عددی ژاپنی ها شده بود.

شرایط منحصر به فرد هیدرودینامیکی:

شرایط منحصر به فرد جزر و مدی تنگه که دریاسالار یی متوجه اهمیت مطالعه آن قبل از نبرد شده بود، باعث تاثیر گذاری بر ژاپنی ها در چند عرصه شد. ژاپنی ها ملوانان بی عیب و نقصی نبودند و همچنین از کشتی رانی در شرایط سخت جزر و مدی که مشابه آن در ژاپن نیز وجود داشت، نا آگاه و بی تجربه نبودند. آنها بر روی جزر و مد سریع تنگه و برتری عددی خود برای در هم شکستن خط کره ای ها حساب ویژه ای باز کرده بودند. بعدها ثابت شد که این مسئله اشتباه بوده است.

ژاپنی ها در زمان حمله به کره ای ها در گروه های کوچک تری اقدام به این تهاجم نمودند. آنها نتوانستند تا تمام کشتی های خود را در یک زمان مشخص به داخل کانال ببرند زیرا با وجود اینکه جریان به سمت شمال حرکت می کرد ولی این جریان با وجود حضور گردابه ها و گردبادهای مشتق شده غیر قابل پیش بینی بود و فرستادن تعداد کثیری از کشتی ها در داخل کانال احتمال برخورد آنها با یکدیگر را افزایش می داد.

دوما، زمانی که جریان بعد از بازه سه ساعته تغییر جهت داده و به سمت جنوب جاری می شد، کشتی های ژاپنی نه تنها از میدان نبرد رانده می شدند بلکه حتی در صورت اجتناب از مشکل گردابه ها نیز در پایان با یکدیگر برخورد می کردند. شاید این مشکل اصلی ترین دلیلی بود که باعث شد کشتی های ژاپنی خسارت شدیدی ببینند.

در پایان جریانات خشن میونگ نیانگ کار را برای افرادی  که از کشتی پرت شده یا از کشتی های در حال غرق و آتش گرفته به منظور شنا به ساحل به بیرون می پریدند سخت می کرد و بیشتر این گونه ژاپنی ها غرق شدن را پایانی برای زندگی خود می دیدند.

تخمین قوا:

اصلی ترین منابع برای تعداد کشتی ها و افراد درگیر در نبرد از یی سون شین و برادر زاده اش یی پون که در مورد عموی معروفش یک زندگی نامه نوشته است، به دست می آید. در خاطرات جنگی خود، دریاسالار یی به حضور ” حداقل ۲۰۰ کشتی دشمن” و ” ۱۳۳ کشتی جنگی دشمن” مشخصا اشاره نموده است. یی پون این اعداد را تکرار کرده و جزئیاتی را اضافه کرده مبنی بر اینکه پناهندگانی که از تپه های بالا نبرد را تماشا می کردند، تعداد ۳۳۳ کشتی دشمن را شمارش کرده و سپس شمارش را متوقف نمودند. معلوم نیست که مراد از این اظهار این است که در نتیجه ناوگان ژاپنی عددی بیشتر از ۳۳۳ کشتی را در خود جای داده بود یا اینکه پناهندگان به دلیل بعد ناوگان ژاپن و نبود کشتی دیگری از دشمن برای شمارش، محاسبه را متوقف نمودند.

یک سرباز داوطلب به نام چان که توسط نیروهای ژاپنی دستگیر شده و سپس موفق به فرار شد، به حضور ۱۲۰ کشتی دشمن در نبرد شهادت داده است.

قطعی ترین و دقیق ترین منبع برای تعداد کشتی های کره ای نامه ای از جانب یی سون شین به ژنرال مینگ ” ما گوی” می باشد. در آن نامه یی تصریح کرده است :” من ۱۳ کشتی جنگی و ۳۲ هیوپ سون (کشتی باریکی که در اصل برای تفصح مورد استفاده قرار می گرفت) داشتم.” گمان می رود که این کشتی ها توسط ماهیگیران محلی به یی داده شده بود و در نبرد به صورت فعال مورد استفاده قرار نمی گرفت. بر اساس خاطرات تودو، ۱۳ کشتی چوسون در میانه ی تنگه ایستاده بودند.

 

 

تخمین خسارات و تلفات:

بر اساس خاطرات تودو، نیمی از افسران زیر دستش در طول نبرد کشته یا زخمی شدند.

همچنین یک زندانی که توسط نیروهای ژاپنی دستگیر شده و سپس فرار کرده بود، شهادت داده است که نیمی از سربازان ژاپنی در طول نبرد کشته یا زخمی شده اند.

احتساب نابودی ۳۰ کشتی ژاپنی در اخرین فازهای نبرد نیز از کتاب خاطرات دریاسالار یی به دست آمده است.

تاریخ دانان امریکایی و بریتانیایی تعداد کشتی های نابود شده ژاپنی ها را بیش از سی عدد حدس می زنند.

یی در خاطرات خود اشاره می کند که در طول نبرد و در روی کشتی فرماندهی خود تنها ۲ نفر کشته و ۳ نفر مجروح شده اند.

به طور خلاصه می توان گفت که نیمی از سربازان ژاپنی کشته یا مجروح شدند در حالی که یی تنها متحمل ۵ نفر از تلفات بر روی کشتی فرماندهی خود شد. این موضوع در حالی اتفاق افتاد که نسبت تعدا کشتی های جنگی ژاپنی به کشتی های چوسون حداقل ۱۰ به ۱ بیشتر بود.