موریونگ از بکجه (۴۶۲-۵۲۳ ، حکومت: ۵۰۱-۵۲۳) بیست و پنجمین پادشاه بکجه (یکی از سه پادشاهی کره ای) بود. در طول سطنت وی بکجه بر علیه گوگوریو با شیلا متحد باقی ماند و روابط خود را با چین و ژاپن توسعه داد.

منابع تاریخی:

مقبره پادشاه موریونگ از او با عنوان پادشاه ساما یاد کرده و سن تولد وی را ۴۶۲ ذکر می کند. سامگوک ساگی او را پادشاه موریونگ و نام شخصی وی را ساما می نامد. او به عنوان دومین پسر پادشاه دونگ سونگ (بیست و چهارمین پادشاه بکجه) توصیف شده است.

لیانگ شو چینی به وی نام خانوادگی یو و نام شخصی یونگ را نسبت داده و تصریح می کند که او بکجه را به صورت یک ملت قدرتمند احیا نمود.

نیهون شوگی ژاپنی سال تولد او را ۴۶۱ دانسته و او را به عنوان پسر گونجی (برادر جوان تر بیست و یکمین پادشاه بکجه یعنی گائرو) توصیف می کند. تحت این شرایط وی برادر ناتنی دونگ سونگ می باشد. گفته می شود او در جزیره ژاپنی کوچکی به دنیا آمده است. وی در منابع ژاپنی به دلیل اینکه در یک جزیره به دنیا آمده بود، سِماکیشی و پادشاه شیما نامیده شده است.

برخی محققین بر این باورند که موریونگ قبل از نقل مکان به بکجه برای پادشاه پادشاهان شدن، در منطقه یاماتو با نام پادشاه بو حکومت کرده است.

سلطنت:

موریونگ در سال ۵۰۱ بعد از اینکه پدرش پادشاه دونگ سونگ توسط مقامی درباری به نام بک گا به قتل رسید، به پادشاهی بکجه نائل شد. موریونگ سال آینده یک شورش برنامه ریزی شده توسط بک گا را سرکوب کرد. در سال ۵۰۱، او ارتشی را برای حمله به دژ سوگوک سونگ گوگوریو فرستاد. او در سال ۵۰۳  تهاجمی را که از سوی موهه (یک قبیله تونگوسیک در منچوری باستان) انجام شده بود دفع نمود. در سال ۵۰۷، وی با موفقیت در برابر تهاجم دیگری از سوی نیروهای گوگوریو و موهه ایستاد. گوگوریو در سال ۵۱۲ دو قلعه را تصرف نمود ولی موریونگ شخصا سه هزار سرباز را برای نابودی ارتش گوگوریو هدایت کرد. در سال ۵۲۳، او دستور ساخت یک دیوار مستحکم را برای دفاع از مرزهای شمالی صادر کرد.

بر اساس منابع تاریخی و باستان شناسی، روابط و تجارت بین چین و بکجه در خلال سلطنت موریونگ افزایش یافت. در سال ۵۱۲، بر اساس کتاب لیانگ شو، موریونگ اولین فرستاده بکجه را به دربار سلسله چینی جدیدا تاسیس شده لیانگ فرستاد. فرستاده دومی در سال ۵۲۱ فرستاده شده و پیروزی های مختلف بر گوگوریو را اعلام کرد. امپراطور لیانگ در پاسخ عناوین مختلفی از جمله ” ژنرال بزرگ آرامش بخش شرق ” و ” پادشاه بکجه ” را به وی داد. همچنین این عناوین در لوحی که در مقبره پادشاه موریونگ یافت شده بود نیز حک گشته است.

او در سال ۵۰۳ یک آئینه برنزی و در سال های ۵۱۳ و ۵۱۶ اساتید کنفسیوسی به ژاپن فرستاد و رسما کنفسیوسیسم را به آنجا معرفی کرد.

به دلیل تلاش های موریونگ و قبل از او پدرش دونگ سونگ بود که بخت و اقبال بکجه احیا شد. این دو دوران سلطنت که از ۴۷۹ تا ۵۲۳ به طول انجامید، قدرتمندتر شدن و بیشتر سازماندهی گشتن بکجه را به خود دید. قلمرو کشور به ۲۲ ناحیه تقسیم گشته و یک شاهزاده یا عضوی دیگر از خاندان سلطنتی مسئول هر یک از نواحی می شدند که این امر به نوبه خود باعث استحکام کنترل مرکزی می گردید. آن دوران موریونگ بود که پیش زمینه ای برای پسرش سونگ (حکومت:۵۲۳-۵۵۴) ایجاد کرد تا سرانجام بتواند پایتخت بکجه را به شهر بویو کنونی منتقل کند. موفقیت های نظامی موریونگ و سازماندهی مجدد امور مدیریتی نیز به سونگ این امکان را فراهم کرد تا بودائیت را به طرز فعالانه ای در طول سلطنتش گسترش داده و روابط را با سلسله های جنوبی چین به مانند لیانگ مستحکم تر کند.

ارتباط با خاندان سلطنتی ژاپن:

امپراطور ژاپن آکیهیتو در سال ۲۰۰۱ به خبرنگاران گفت :”  بنده به سهم خودم با توجه به این حقیقت که در وقایع نامه ژاپن ثبت گشته که مادر امپراطور کامو از نسل پادشاه موریونگ می باشد، احساس یک خویشاوندی قطعی با کره دارم.” این اولین بار بود که یک امپراطور ژاپنی به صراحت از وجود خون کره ای در نسل سلطنتی خبر می داد. بر اساس شوکو نیهونگی، مادر امپراطور کامو (۷۳۷-۸۰۶) از نسل شاهزاده جوندا می باشد که پسر پادشاه موریونگ بوده و در سال ۵۱۳ درگذشته است (نیهون شوگی بخش ۱۷).