روز دانو

روز دانو که سوریت نال نیز خوانده می شود، تعطیل سنتی کره می باشد که مصادف با پنجمین روز از پنجمین ماه تقویم قمری کره ای است. آن تعطیلی رسمی در کره شمالی و یکی از بزرگترین تعطیلات سنتی در کره جنوبی به حساب می آید. کره جنوبی چندین فستیوال مرتبط با این تعطیل را برگزار می کند که یکی از آنها با نام فستیوال گنگ نونگ دانو توسط یونسکو در فهرست ” میراث فرهنگی ناملموس بشر ” ثبت شده است.

 

 

دانو در میان سه تعطیل سنتی و مشهور کره جنوبی امروزی کوچکترین آنها به حساب می آید، دو مورد دیگر جشنواره نیمه پائیزی چوسوک در سپتامبر یا اکتبر و جشن سولال یا آغاز سال نو قمری در ژانویه یا فوریه هستند. دانو در لغت به معنای ” اولین پنجم ” می باشد. دان به معنی ” اولین ” و اُ معنی ” پنج ” را می دهد. به صورت سنتی اعتقاد بر این است که این روز پر از انرژی مثبت یانگ می باشد و در زمان های باستان زمانی که مردم خورشید و ماه را می پرستیدند، دانو روزی برای خدای خورشید به حساب می آمد. دانو همواره روز آذین بندی بود، روزی برای لذت بردن از تابستان.

در اتحادیه ماهان در کره باستان، این روز به عنوان روزی برای اجرای مراسمات مذهبی و لذت بردن از آهنگ، رقص و شراب در نظر گرفته می شد. زنان به طور سنتی موی خود را در آب جوشیده شده با زنبق خوشبو می شستند زیرا اعتقاد داشتند که آن موی شخص را درخشان می کند. آنها همچنین گل های چند ریختی سنبل ختایی را با این اعتقاد که رایحه منحصر به فرد آن شیطان را دور می گرداند بر سر خود می گذاشتند.

مردم لباس های قرمز و آبی پوشیده و سنجاق سرها را با ریشه های سوسن به رنگ قرمز رنگ آمیزی می کردند. مردان در اطراف کمربند خود به منظور دفع ارواح شیطانی ریشه سوسن به تن می کردند. گفته می شد که گیاهان رطوبت دیده با شبنم صبح آن روز برای تسکین شکم درد و زخم ها مفید می باشد. غذاهای سنتی به مانند سوریچی توک، سوک توک و دیگر کیک های گیاهی برنجی مورد استفاده قرار می گرفت.

در قصرهای چوسون، اعضای دربار سلطنتی بایست برای سلطان حاکم هدایایی به همراه یک کتاب شعر دانو مهیا می نمودند. پادشاه نیز در عوض باید به آنان بادبزن های مخصوص دانو که توسط هنرمندان ساخته شده و به عنوان خراج از مناطق به دست آمده بودند را هدیه می کرد. اما این اشعار مقصودی عملی داشتند زیرا آنها با هدف نصیحت پادشاه نوشته می شدند. بنابراین به نظر می رسد که این سنت با هدف زدن یک تیر با دو نشان طراحی شده بود. مقامات می توانستند مهارت های خود را در هنر پسندیده نوشتن اشعار توسعه داده و در عین حال به صورت مودبانه ای پادشاه را در مسیر درست راهنمایی کنند.

اما این کار ماموریتی پر استرس بود. پر واضح است که برخی از مقامات برای چابلوسی پادشاه به شعرهای ساده متوسل می شدند. بر اساس سالنامه پادشاه یونگجو (۱۶۹۴-۱۷۷۶)، او از فقدان انتقادهای سازنده در اشعار دانو خود گلایه کرد (اما یونگجو پادشاهی است که پسر خود را تا زمان مرگش در یک محفظه برنج زندانی کرد و شاید به همین خاطر مقامات از خلق و خوی او می ترسیدند).

خانواده ها مراسمات اجدادی مخصوصی برگزار می نمودند که در آن بر روی یک میز پیشکشی گیلاس های تازه چیده شده را پیشکش می کردند. خانواده ها محفل دیگری برای دعا در مورد صلح در خانواده، برداشت غنی و بهروزی به راه می انداختند.

بازی های بومی ماندگار دانو شامل تاب بازی، سسیروم، بازی نبرد سنگی سوکجون و تک کیون می شدند. تاب بازی سرگرمی بود که توسط زنان صورت می گرفت در حالیکه سسیروم یک مسابقه کشتی بود که در میان مردان انجام می شد. جایزه برنده این مسابقه یک گاو نر بود.  بعلاوه، رقص ماسک به علت تمایل آن به موسیقی های طنز آلودی که به استهزای اشراف محلی می پرداخت، در میان رعایا به محبوبیت خاصی رسیده بود.

امروزه این جشنواره شامل یکی از بزرگترین بازارهای کشور در هوای آزاد نیز می شود.

دیگر رسوم روز دانو:

در قصرها و خانه های عادی سحرهای خوش شانسی و کاغذ حرز از معابد در بالای درها و روی دیوارها آویزان می گشت.

برنجاسف نیز به عنوان گیاهی با قدرت های جادویی در نظر گرفته می شد و به همین دلیل آویزان کردن مجسمه یک اِهو (ببری ساخته شده از برنجاسف) در بالای درب راه دیگری برای محافظت از خانه به شمار می رفت.

برنجاسف در طول بهار و تا روز دانو برداشت شده و سپس در پزشکی سنتی و غذاهایی مثل کیک های برنجی برنجاسف که با نشان یک چرخ گاری تزئین می گشت، مورد استفاده قرار می گرفت.

از دیگر مراسمات این روز می توان به ” ازدواج در زیر درخت عناب ” اشاره کرد که شامل قرار دادن تخته سنگ هایی در بین ریشه های یک درخت عناب می شد.

واژه شناسی:

دانو سوریت نال نیز نامیده می شد که معنی روز عالی یا روز خدا می دهد. واژه سوریت به سوری به معنی ” چرخ ” برمیگردد که نشان می دهد چرا کیک های برنجی با یک الگوی چرخ نشان دار می گشتند.

ریشه:

تاریخنگاری امروزی به این سمت گرایش دارد که هویت دانو را به عنوان یک مراسم مذهبی شمنی که الهه آسمان را در جشن پایان فصل کاشت عبادت می کرد مورد بررسی قرار دهد. بر اساس کتاب یک مطالعه مقایسه ای بین فستیوال های تانو در میان کره و چین، مردم اتحادیه ماهان بعد از فصل کاشت در ماه می روز و شب را با رقص و آواز جشن می گرفتند. در کشور باستانی ماهان نیز مراسمی برای تشکر از آسمان بعد از کاشت بذرها در ماه می برگزار می شد.

گفته می شود که این رسم به شیلا منتقل گشته و به عنوان دانو مورد احترام قرار می گرفت. در نواحی شمالی مخلوقات زنده در ماه می از خواب زمستانی خویش بر می خواستند و به همین دلیل دانو در اصل تعطیلی بود که در نواحی شمالی کشور جشن گرفته می شد.

از زمان دوران سه پادشاهی کره، خدای اجدادی نیز به یکی از موضوعات قربانی کردن بدل گشت. به عنوان مثال، روز دانو در گایا یکی از پنج مراسم سالیانه ای بود که به افتخار سورو، نیای افسانه ای اتحادیه گایا برگزار می شد. از آن زمان به بعد تاکید بیشتری روی مراسمات اجدادی صورت پذیرفت. این مراسم که در اصل سوریت نال نام داشته و امروزه دانو خوانده می شود، از جشنواره دوانوو مشتق گشته و در خلال سلسله چوسون به همراه تاریخ دقیق جشن تصویب شده است.