دین در اصطلاح اسلامى به دو معنى آمده است :
۱ دین ، احکام و دستوراتى است که از طرف پروردگار براى راهنمایى جامعه بشرى بر رسولان و پیامبران حق وحى شده باشد.
۲ دین ، یعنى ((ملت )) (مله ابراهیم ) و ((شریعت ))؛ شریعت محمد (ص ).
دستورات پیامبران الهى را مى توان به سه دسته تقسیم کرد:
۱ اعتقادات ؛ مانند توحید و نبوت و معاد.
۲ دستورات اخلاقى ؛ سیر و سلوک انسانى و….
۳ تکالیف عملى ؛ عمل بر طبق احکام و دستورات دینى .
((راغب )) در ((مفردات )) مى گوید: ((شریعت را به اعتبار اطاعت و فرمانبردارى دین گویند.))
((طبرسى )) در ((مجمع البیان )) مى گوید: ((اطاعت را دین گویند، از این روى که طاعت براى جزا است .))
در قرآن : دین به معناى ((جزا)) آمده است : مالک یوم الدین ( صاحب روز جزا است). و به معناى شریعت نیز آمده است : ما جعل علیکم فى الدین من حرج و به معنىطاعت نیز: مخلصین له الدین ، همچنین به معناى کیش و شریعت : ان الدین عندالله الاسلام، و من یبتغ غیر الاسلام دینا فلن یقبل منه و هو فى الاخره من الخاسرین ،لااکراه فى الدین …، و ذرالذین اتخذوا دینهم لعبا و لهوا…
امام على بن ابیطالب (ع ) در معناى ((دین )) فرموده اند:
((آغاز دین تسلیم بودن در برابر پرورگار و پایان آن بندگى خالص او کردن است ، دین را جز عقل سامان نبخشد، دین و ادب هر دو محصول عقل اند، دین آدمى را از هر کار زشت و ناپسند باز مى دارد.))
