ونهوا

ونهوا (گل های اصلی) طبقه ای از کارآموزان زن بودند که در قرن ششم میلادی در شیلا (یکی از سه پادشاهی کره ای) می زیستند. مشخص نیست که آنها تا چه اندازه ای در نبردها شرکت می کردند. اولین گروه از ونهوا که در خلال سلطنت پادشاه جین هیونگ ایجاد شد، شامل ۳۰۰ شخص جوان بودند که به خاطر مهارت و زیباییشان انتخاب شدند. رهبران آنها دو زن بودند. اما پس از اینکه یکی از آنان مرتکب قتل شد، طبقه ونهوا ملغی اعلام گردید و با گروه مردانه هوارانگ جانشین شد.

متعاقبا لقب ونهوا به رهبران فکری مونث گروه هوارانگ اعطا می شد. ” واژه ونهوا غالبا به نادرستی برای اشاره به یک فرد مشخص مورد استفاده قرار می گرفت در حالیکه ونهوا گروهی از راهبه های بودایی به شدت محترم بودند که آن مبارزان راهب بودایی را از لحاظ فکری هدایت می کردند.”

برخی اظهار می دارند که ونهوا ممکن است ریشه طبقه کیسنگ بوده باشد که بعدها به وجود آمد. اما مدارک موجود اندکی در حمایت از این نظریه وجود دارد.

دو فرد اولی که در گروه ونهوا منصوب شدند، رهبران دو دسته ونهوا بودند. آن دو فرد نام مو و جون جونگ نام داشتند که نسبت به یکدیگر حسادت می کردند. زمانیکه جون جونگ رقیب خود را به قتل رساند، گروه ونهوا منحل شد. تاریخ بیان می دارد که جون جونگ از نام مو خواست تا به خانه اش بیاید و او را وادار کرد تا نوشیدنی بنوشد و نام مو را در نهر شمالی به قتل رساند. پیروان نام مو در جستجوی او که حال مفقود شده بود برآمدند و ترانه ای ساختند که بچه ها می توانستند آن را در خیابان ها بخوانند. گروهی از این افراد جسد نام مو را یافتند و در نتیجه جون جونگ اعدام شد.

محتملا داستان اصلی بر پایه اسطوره و افسانه قرار دارد زیرا واژه ونهوا متشکل از ون به معنی ” منبع ” می باشد که بدون شک به بنیانگذاران دسته برمی گردد، در حالیکه هوا به معنی ” گل ” یک حسن تعبیر از کسی است که زمان و پول زیادی را در راه تعقیب چیزی صرف کرده است و در واقع خود را وقف آن می کند. در مورد ونهوا، وقف خویشتن به فلسفه و هنرها مد نظر می باشد. بعلاوه، در حالیکه اسامی نام مو و جون جونگ می تواند وجه تسمیه هایی بوده باشد که توسط این دو بانو برای استفاده در دربار اخذ می شد، شخص نمی تواند توصیفات واضحی که آنها مجسم کرده اند را نادیده بگیرد. نام مو به شخصی اشاره دارد که سبکسر ولی در عین حال خوش شانس می باشد، یا شاید اشاره به شخصی دارد که از لحاظ ذاتی دارای بصیرت می باشد و بنابراین در مورد دانشوری بیشتر میلی ندارد. جون جونگ به وضوح به شخصی بر می گردد که با استعداد و فاضل می باشد، علیرغم این حقیقت که وی شخصی به شمار می رفت که در برابر گرایشات آدمکشی تسلیم بود. منطقی است فرض کنیم که اگر شخصی وادار شود تا سخت کار کند، و شاید حتی در دستیابی به اهداف معین دچار تنازع شود، اگر همتایش که به ویژه به وی به چشم یک رقیب نگاه می کند با تلاش کمتری بتواند به اهداف مشابهی نائل آید، حسادت به وجود آمده می تواند او را تحلیل ببرد.