سنجاق سرهای سنتی کره ای

یک بینیو سنجاق سر سنتی کره ای برای تثبیت گیس های پشت سر بانوان بود. کاربرد اصلی آن سنجاق کردن گیسوان بانوان در محل مورد نظر بود اما این وسیله کاربردی تزئینی نیز داشت. این وسیله براساس جنس یا شکلش  اسامی و موارد استعمال مختلفی داشت. بینیو به دو دسته عمده تقسیم میشد: جام و چه. جام ها بدنه ای دراز داشتند و چه ها U شکل بودند. بینیوها غالبا توسط زنان مورد استفاده قرار می گرفتند اما آنها توسط مردان نیز برای بستن کاکلشان در موقعیت مورد نظر استفاده می شدند.

اما آن پس از سلسله چوسون (۱۳۹۲ بعد از میلاد – ۱۹۱۰ بعد از میلاد) به وسیله ای انحصاری برای زنان تبدیل شد. بعلاوه، داماد بایست به عنوان سمبلی از عشق بینیو را در زمان ازدواج به عروسش هدیه می داد. بر اساس سنت های شفاهی فرهنگ های باستانی، بینیو به عنوان واسطه ای بین عشاق در زمان ملاقاتشان نیز عمل می کرد.

متاسفانه در خلال عهد شیلا (۵۷ قبل از میلاد – ۹۳۵ میلادی) فرمانی مبنی بر ممنوعیت استفاده از بینیو بر اساس سیستم رده بندی خونی که جامعه را بر اساس نزدیکی موروثی به سلطنت تفکیک می کرد صادر شد. به عنوان مثال، استفاده از شکل ققنوس و اژدهای چینی تنها به آنهایی اجازه داده می شد که عضوی از خانواده سلطنتی بودند؛ اما افراد عادی تنها این فرصت را می یافتند که در عروسی ها بینیوهایی به شکل اژدها به سر کنند.

اما بینیو چیزی فراتر از یک وسیله عملی بود زیرا اجداد کره ای ها بر این باور بودند که هر بینیو جادوی مخصوصی را با خود به همراه دارد که روح استفاده کننده آن را تسخیر می کند. به عبارت دیگر، آنها بینیو را به عنوان منعکس کننده خویشتن درونی زن قلمداد می کردند. اگر زنی بینیو خود را گم کرده یا از سر در می آورد، گمان می رفت که او وفاداری و وقار خویش را از دست خواهد داد.

سرانجام نام بینیو به شکل جامدو (قسمت برآمده ای در انتهای بینیو) بستگی داشت. بسیاری از جادموها به نشانه های مبارکی مثل ثروت، سلامتی عالی و طول عمر دلالت دارند.

تنها زنان متاهل اجازه می یافتند تا از بینیو استفاده کنند. جواهرات، چوب، شاخ های حیوانی و استخوان ها برای ساخت بینیو مورد استفاده قرار می گرفتند.

همچنین انواع مختلفی از بینیوها برای فصول، موقعیت ها و سنین متفاوت وجود داشت. بینیو ساخته شده از درخت آلو و بینیوهایی از جنس یشم یا بامبو با تزئیناتی به شکل گل صد تومنی در ماه های آپریل، آگوست و سپتامبر مورد استفاده قرار می گرفتند. اوکبونگ بینیو، ونانگ بینیو، و ایساریون بینیو به همراه دانگویی طلا کاری شده که نوعی جامه فوقانی برای زنان در لباس سنتی هانبوک بود استفاده می شدند. زنان در بهار و پائیز از بینیوهایی موسوم به موران یا مجوک استفاده می کردند که با سنجاق سرهای کوچک و با ظرافت تزئین شده ای به نام ایسادولجام همراه می گشتند. بر اساس موقعیتی که در آن قرار می گرفتند، آنان از مواد اولیه متفاوتی برای بینیو بهر می گرفتند.

ریشه:

گمان می رود که بینیوها از دوران سه پادشاهی کره ای مورد استفاده قرار می گرفتند. این در حالی است که مدل موی بانوان گوگوریویی به گیسوان امروزی شباهت داشت.

معانی و مفاهیم:

الگو و مواد بینیو راهی برای تشخیص طبقات مختلف اجتماعی می باشد. زنان سلطنتی بینیوهایی ساخته شده از از طلا یا نقره به همراه الگویی از اژدها در قسمت انتهایی آن به سر میگذاشتند، در حالیکه زنان طبقه بالا بینیوهایی از جنس مروارید یا یشم داشتند. اغلب افراد عادی از بینیوهایی ساخته شده از چوب یا عاج بهره می بردند.

بینیو معانی مخصوص دیگری نیز برای زن کره ای دارد. درست کردن موهای یک شخص برای اولین بار به شکل گیسو به وسیله بینیو رسم مرتبط با بلوغ مهمی برای دختران جوان به حساب می آید. آن بدین معنی است که دختر جوان حال یک زن به حساب می آید و بنابراین برای ازدواج آمادگی دارد. شکستن آن معنی نامزدی می دهد. گم کردن آن در خواب معنی بدشانسی و پیدا کردن آن معنای خوشبختی می دهد. همچنین یک سنت نیز از آن زاییده شده است. در فستیوال دانو رسمی برای زنان وجود داشت که سرشان را در آبی مخلوط با عصاره سوسن سفید می شستند و بینیویی ساخته شده از ریشه سوسن سفید را به سر می گذاشتند. آن آرزویی برای طول عمر توام با شادمانی بود.

از جمله بینیوهای معروف می توان به یونگجام اشاره کرد که سنجاق سری بود که شکل اژدها در انتهای آن حکاکی می شد و منحصرا مخصوص استفاده ملکه بود. سنجاق سرهایی به شکل ققنوس که بونگجام نامیده می شد، به دلیل دلالت داشتن بر یک طالع روشن به صورت گسترده ای مورد استفاده قرار می گرفتند. این نوع از بینیوها به عنوان تزئینی برای زنان خانواده سلطنتی مثل شاهزاده خانم ها و صیغه ها مد نظر بودند.