آویزهای سنتی کره ای

نوریگه یکی از متعلقات سنتی معمول  کره ای است که از رشته های کت یا دامن آویزان می شود.

یک نوریگه می تواند به چهار بخش تقسیم شود: قلاب ( یا یک وسیله جداگانه یا گره هایی اضافی) برای وصل نمودن نوریگه به هانبوک، زیور اصلی نوریگه، گره های نوریگه، و آویزها.

کاربرد نوریگه به عنوان یک آویز زینتی دربردارنده افسون خوش اقبالی می باشد که امید است مواردی به مانند جوانی ابدی، ثروت یا پسران کثیر (بسته به شکل آن) را با خود به همراه آورد و همچنین یکی از لوازم جانبی مد نیز به شمار می رود. نوریگه غالبا توسط والدین یا بستگان به نواده ها به ارث می رسید.

نوریگه اشکال مختلفی دارد که از طبیعت یا زندگی روزمره مشتق شده است. آنها به دو دسته یک آویزه و سه آویزه تقسیم بندی می شوند. نوع سه رشته ای بسته به ابعاد زیور اصلی مجددا به سه بخش تقسیم می شود.

محبوبیت گونه سه رشته ای از این حقیقت سرچشمه می گیرد که کشورهای آسیای شمال شرقی عدد سه را به عنوان عدد شانس تلقی می کردند. به مانند بناهای باستانی بسیاری که سه طبقه دارند و پرنده های افسانه ای که دارای سه پنجه هستند، نوریگه نیز سه رشته دارد.

زمانیکه که کره به صورت سلطنتی اداره میشد، تمامی زنان اشراف  که به مهمانی های قصر برای وقایعی مانند ناهار عید چوسوک یا شام های جشن تولد دعوت می شدند، نوریگه با سه رشته را به تن می کردند. زمانیکه که ملکه به دیدار مادر پادشاه می رفت، او نیز بهترین نوریگه سه رشته ای خویش را می پوشید.

نوریگه تنها یک وسیله فرعی تزئینی نبود. برخی از زنان از قسمت زیور اصلی آن به عنوان محفظه عطر بهره می بردند و در آن مشک یا سایر مواد خوشبو را حمل می کردند. همچنین گاها زیور اصلی به عنوان جعبه سوزن نیز عمل می کرد زیرا ” سوزن دوزی سخت کوشانه ” به عنوان یک فضیلت زنانه مورد توجه بود.

بسیاری نیز با خود چاقوی زینتی به نام ” جانگدو ” حمل می کردند که به نوریگه آنان متصل می شد. چاقو به همراه آینه و شانه یکی از سه وسیله ضروری بود که زنان چوسون با خود حمل می کردند. برخی از اوقات یک قاشق نقره ای به نوریگه وصل میشد که به عنوان یک وسیله آشپزی در بیرون از خانه مورد استفاده قرار گیرد یا اینکه برای تشخیص غذای مسموم به کار رود.

به موازات توسعه نوریگه، این وسیله تزئینی می توانست برای پی بردن به اطلاعات زیادی در مورد زمینه خانوادگی شخص استفاده کننده از آن مورد بهره برداری قرار گیرد، این امر بسته به مواد اولیه، رنگ و طراحی گره ها داشت.

زنان خانواده های رعایا نیز نوریگه داشتند. آنها اغلب از نقره ساخته و برای موقعیت های مخصوصی نگه داشته می شدند. زنان از آنها در عروسی ها استفاده کرده و سپس در دستمال کاغذی یا پارچه های ابریشمی می پیچیدند. از نوریگه ها در گنجه نگهداری به عمل می آمد و تنها زمانی بیرون کشیده می شد که بانوی خانه قصد داشت تا در عروسی دیگری حاضر شود.

تاریخچه:

گمان می رود خاستگاه نوریگه آویز زینتی به نام یوپه باشد که در خلال عهد شیلا (۵۷ قبل از میلاد – ۹۳۵ بعد از میلاد) از کمر آویزان می شد. از این روی که کت زنانه از اواخر عهد گوریو تا اوایل سلسله چوسون کوتاه تر شد، بر این اساس زینت کمر به شکل زیبت سینه توسعه یافت. اما مبدا اصلی آویزهای گره دار که با نام نوریگه نیز شناخته می شوند، می تواند در سلسله چوسون ردیابی شود. واژه نوریگه از لحاظ ادبی معنی ” اشیای سرزنده و زیبا ” را می دهد که حاکی از خاصیت دلربایی آویزها است. تمامی زنان از طبقه های مختلف اجتماعی از ملکه ها گرفته تا افراد عادی از نوریگه استفاده می کردند. اشکال و ابعاد متفاوت دلالت بر موقعیت های گوناگون و همچنین فصول مختلفی است که نوریگه مورد استفاده قرار می گیرد.

اجزا:

نوریگه از سه جز اصلی تشکیل می شود: زیور اصلی، گره های بسیط، و آویزها در پائین ترین بخش. نوریگه از لحاظ ابعاد به سه نوع بزرگ، متوسط و کوچک تقسیم بندی می شود. این تقسیم بندی مخصوص اشخاص استفاده کننده از آن و محل استفاده از نوریگه می باشد. به عنوان مثال، نوریگه برای اطفال بسیار کوچکتر از گونه های مورد استفاده برای بزرگسالان بود. در زمان عهد چوسون، پادشاه یون سانگون از تجملات و ابعاد نوریگه برای رده بندی طبقات اجتماعی همسرانش استفاده می کرد.

زیور اصلی:

زیور اصلی برای ساختن نوریگه اغلب از موادی مثل طلا، نقره، جواهرات و سنگ های قیمتی بهره می برد. نقوش زیور اصلی به پنج بخش بنیادی مانند حیوانات، گیاهان، اشیای روزمره، حروف و نمادهای دینی تقسیم می شد. به عنوان مثال، حروف فرخنده چینی مانند “壽” که عمر طولانی را نشان می دهد مورد استفاده قرار می گرفتند. اشکالی مثل گونه هایی از خفاش، اردک، میوه ها، ناقوس های کوچک و تبر نیز معمول بودند. نمادهای مذهبی نقوشی هستند که معرف بودائیت می باشند.

گمان می رفت که ناقوس ها ارواح شیطانی را دور می کنند، در حالیکه تبر به عنوان افسون خوش شانسی تلقی می شد که بیماری های مسری را از بین می برد. در سوی دیگر، اردک ها به عنوان مرغان عشق مورد توجه قرار می گرفتند و عشق و هماهنگی یک زندگی متاهلی را نماد سازی می کردند.

گره ها:

گره زنی کره ای از ریسمان های رنگی برای بافتن در اشکال مختلف بهره می جست. نوع گره می بایست از طراحی زیور اصلی پیروی می کرد. بعد بزرگ بخش های زیور اصلی با گره های کوچک ترکیب می شد. زیور اصلی کوچک به همراه گره های بزرگ معمول بود. انواع گره ها باید با وزن کلی که برای نوریگه در نظر گرفته شده است هماهنگی داشته باشد.

آویز:

آویز از نخ ابریشمی رنگ آمیزی شده به رنگ های زرد، قرمز و آبی تیره درست می شود و در بخش های پائینی قرار می گیرد.

تتیدون یا گیره قفلی قلابی فلزی در نوریگه می باشد. کاربرد آن پیوستن اجزای نوریگه به یکدیگر و امکان آویزان کردن آن از البسه است. اشکال مختلفی برای قلاب منجمله شکل پروانه ای و گونه معمول دایره ای یا شکل مربعی وجود دارد.

در زمستان زنان از پوشیدن نوریگه با آویزهای کهربایی لذت می بردند، در حالیکه آویزهایی با سنگ های گرانبهای سفید رنگ در تابستان مورد استفاده قرار می گرفتند.