رواج تصوف و ادبیات صوفیانه در دوره سلجوقیان
با آنکه سابقه تصوف و عرفان در ایران به سده نخست هجری بازمی گردد، در قرن چهارم هجری با ظهور عرفایی بلند مرتبه مانند ابن خفیف شیرازی تصوف وارد دوران رونق خود شد. در زمان حکومت سلجوقیان با توجه به ظهور عرفا و صوفیانی پرآوازه مثل شیخ ابوسعید ابى الخیر ، ابوالقاسم قشیری ، خواجه عبدالله انصاری ، امام احمد غزالی ، عین القضات همدانی و روزبهان شیرازی ، عصر طلایی تصوف آغاز شد.
البته ارادت سلاطین سلجوقی به عرفا و پشتیبانی خواجه نظام الملک توسی از آنان نیز موجب آزادی عمل مشاهیر صوفیه و گسترش تصوف شد.در دوران سلجوقیان با توجه به استفاده عرفا از زبانی شیوا و ساده و نیز به کارگیری اشعار در گفتارها و نوشتارهای خویش، آثار ارزشمندی به زبان فارسی با مایه های غنی عرفانی خلق شد که از جاذبه معنوی ویژه ای برخوردارند.
