یو دوک گونگ ، محققی از چوسون که تاریخ فرموش شده ی بالهه را احیا کرد:

قطعه زیر بخشی از پیشگفتار یک کتاب تاریخی هست که در سال ۱۷۸۴ و هشتمین سال سلطنت پادشاه یونگ جو نوشته شده است:

“زمانی که خاندان بویو (بکجه) و خاندان گو (گوگوریو) سقوط کردند، خاندان کیم (شیلا) جنوب را تصرف کردند در حالی که خاندان ته ( ته جویونگ ، موسس سلسله بالهه) شمال را در اختیار گرفته و آن را بالهه نامیدند. بنابراین تواریخ هر دو قسمت شمالی و جنوبی باید تدوین شود. این کار اشتباه سلسله گوریو بود که این اقدام را انجام نداد.”

سامگوک ساگی که در سال ۱۱۴۵ توسط کیم بوسیک نوشته شده بود، اولین کتاب تاریخی مستند در مورد تاریخ باستان کشور می باشد. در آن کتاب، نویسنده گاه شمار تاریخی را با ارتباط دادن دوران سه پادشاهی با شیلای متحد و سپس گوریو بنا نهاده است.در مقابل، توصیقی وجود دارد که  دید وسیع تری از تاریخ را با ارتباط دادن سه پادشاهی به دوران مناطقی شمالی – جنوبی و سپس گوریو فراهم کرده است.این کتاب با ارزش در تمام مجامع تاریخی در کشور تحولی ایجاد کرد.

ته جویونگ ، ژنرال کشوری جنگجویی به نام گوگوریو، پادشاهی جدید بالهه را در سال ۶۹۸ پایه گذاری نمود.او با تغییر مکان مردم گوگوریو و موهه توانست پایتخت را در کوهستان های دونگمو ایجاد کند.بالهه به مدت ۲۲۹ سال در آسیای شمال شرقی به حیات تاریخی خود ادامه داد و به همراه شیلا متحد در جنوب، درهای دوران مناطق جنوبی – شمالی را بر روی تاریخ کره گشود.اما  بعد از اینکه آن توسط یِلو آبائوجی امپراطور لیائو در سال ۹۲۶ نابود شد، پادشاهی شمالی در دل تاریخ محو شد.این کتاب اولین تلاشی بود که  نیاز به احیای سرزمین ها و تاریخ از دست رفته پادشاهی و گسترش قلمرو تاریخی کره به منچوری که بالهه بر آن حکورانی می کرد را برجسته می کرد.

در حقیقت این کتاب تاریخی به تلاش هایی برای احیای تاریخ بالهه منجر شد.حال اطلاعاتی در مورد نویسنده این کتاب یو دوک گونگ ارائه می شود.

ایجاد زمینه ای برای یادگیری:

او که در پنجم نوامبر ۱۷۴۸ بر اساس تقویم قمری به دنیا آمد، به دلیل اینکه پدر پدربزرگ و پدر بزرگ مادری اش نواده های غیر رسمی همسران دوم بودند، او به عنوان یک پسر غیرقانونی زندگی می کرد.پدرش زمانی که او پنج ساله بود درگذشت و خانواده اش نیز فقیر بودند.

مادر یو که با نام خانوادگی هونگ شناخته می شود، زنی بسیار استوار بود.او در سن ۲۸ سالگی بیوه شد و با وجود مشکلات اقتصادی، به منظور تحصیل پسرش به سئول مهاجرت کرد.او در مرکز سئول جایی که مقامات رده بالای بسیاری زندگی می کردند ساکن شد و به منظور ادامه ی تحصیلات پسرش در کارهای دوخت و دوز درگیر شد.

عموی یو یعنی یو ریون، همانطور که لقبش گیها ( به معنی هندسه) نیز نشان می دهد،در ریاضیات و نجوم ماهر بود. با تاثیر پذیری از عموی فرزانه اش، یو شروع به علاقمندی به سیلهاک ( اصلاحات اجتماعی کنفسیوسی که مدافع “یادگیری عملی” بودند) کرد.زمانی که او حدودا بیست ساله بود، وی به اساتید سیلهاک نظیر پارک جی وون ، پارک جه گا و لی دوک مو که بعدها مدرسه یادگیری شمالی نامیده شد، علاقه پیدا کرد.حتی یی به انها در ایجاد یک جامعه شعری به نام ” مصاحبان پاگودای سفید” ملحق شد.

از آن زمان به بعد، یو به عنوان یک شاعر به شهرت رسید.او خود را به عنوان یک شاعر حماسه سرا با دید عمیق تاریخی متمایز کرد.زمانی که او ۲۵ ساله بود، وی یک گرداوری از اشعار باستانی کره را که از گیجا چوسون تا بکجه جدید را پوشش می داد، تدوین و محقق کرد.او از سال ۱۷۷۳ و زمانی که به همراه پارک جی وون و لی دوک مو به گه سونگ، پیونگ یانگ و پایتخت بکجه در گونگجو سفر کرد ، به تاریخ و جغرافیا علاقمند شد.

ظاهرا این سفر به محرکی برای حماسه سرایی هایی مبدل گشت که او پنج سال بعد نوشت. پایتخت های باستانی که در شعر توصیف شده است عبارتند از : وانگ گوم سونگ ( پایتخت گوچوسون) و گه سونگ پایتخت گوریو.

بر جای گذاشتن اثری مهم به عنوان یک تاریخ دان:

یو در شعر و نثر عالی بود.او امتحانات کشوری را در سال ۱۷۷۴ گذراند و در سال ۱۷۷۹ به همراه  پارک جه گا، لی دوک مو و سو یی سو برای خدمت در پست ویرایشگری کتاب خانه ی سلطنتی گیوجانگ گاک انتخاب شدند.او مسئول رونویسی کردن اسناد و ثبت مسائلی بود که پادشاه و  اشخاص درباری در خلال جلسات ماهانه کنفرانسی خود بحث می کردند.

به لطف توجه پادشاه جونگ جو و شرایط ترقی خواهانه ی آن زمان،یو توانست خود را از قید و بند اجتماعی آن زمان به عنوان یک پسر غیر قانونی رها کند.او چندنی بار به عنوان مقام محلی خدمت نموده و همچنین سه بار به چین فرستاده شد که مقصد دو بار آنها به پکن و یک بار به شنیانگ بود.این موضوع به او این فرصت را داد که به سرزمین های قدیمی گوگوریو و بالهه در شمال شبه جزیره کره و منچوری سفر نموده و چیزی را که قبلا تصور می کرد مشاهده کند. بدون شک این تجربه تکانه ای قوی برای وی در نوشته های آتی اش فراهم کرد.

متاسفانه پادشاه جونگ جو، رهبر معنوی مدرسه شمالی سیلهاک فوت نمود و پادشاه سانجو بجایش به تخت نشست.

در سال ۱۸۰۱ و در خلال اولین سال سلطنت پادشاه سانجو، یو از پست دولتی اش استعفا داده و ترجیح داد تا برای تمرکز بر نوشته هایش در انزوا زندگی کند.او خود را در ادبیات تمامی اعصار و کشورها غرق نمود.شاهکارهای وی که جزو اولین نگارش های کره ای در روال انتشار فصلی بود و شامل کتاب های جغرافیای تاریخی نیز می شدند،در اصل به عنوان منبعی با ارزش در مطالعه ی سنت های بومی در خلال سلسله چوسون استقاده می شوند.یو در سال ۱۸۰۷ و در سن ۶۰ سالگی فوت کرد ولی درک دقیق وی از تاریخ کره  راه را برای انتشار دیگر کتاب های تاریخی از جانب اساتید مشهور سیلهاک به مانند جونگ یاک یونگ و هان چی یون هموارتر نمود.