سخن ابوریحان بیرونى درباره کتاب زرتشت

بنا به گفته ابوریحان بیرونى در آثار الباقیه : زرتشت کتابى آورد که آن را ((اوستا)) یا ((انبا)) گویند و لغت این کتاب با لغات تمام کتب جهان مغایرت دارد. لغات و حروف این کتاب با دیگر کتب فرق دارد. علت این است که این کتاب به اهل یک زبان اختصاص داشته است .

این کتاب (اوستا) در خزانه ((دارابن دارا)) پادشاه ایران بوده که طلاکارى شده و بر دوازده (هزار) پوست گاو نوشته شده بود. ((اسکندر مقدونى )) این نسخه را بسوزانید و ((هربدان )) را از دم شمشیر گذرانید. از این زمان((اوستا)) معدوم شد و به اندازه ۵/۳ آن بکلى از میان رفت و امروزه ۱۲ قسمت از آن در دست زرتشتیان است .

نام اوستا نیز مانند زرتشت صور ضبط گوناگونى در تاریخ دارد:
((اوستا))، ((اوستا))، ((اویتسا)) ((بستاق ))، ((ایساق ))، ((ابستاع ))، ((ایستا))، ((آبستا))، ((افستا))، ((اپسنتا)). ((اوستا)) مشهورترین نام کتاب زرتشتیان است . در منابع اسلامى ((بستاه ))، ((ابستاق )) و ((افستاق )) ضبط گردیده است . در معناى این کلمه نیز توافق وجود ندارد، برخى آن را به معناى ((پناه )) گرفته و برخى دیگر به مفهوم ((دانش معرفت )) دانسته اند. عده اى دیگر به معنى ((متن اساسى )) گرفته اند.

آنچه مسلم است ک ((اوستا)) به معناى ((اساس و متن اصلى )) مى باشد.
کلمه ((اوستا)) همیشه همراه با لفظ ((زنده و پازند)) است . پازند شرح و تفسیر اوستا است که پس از زرتشت توسط ((موبدان )) کیش زرتشت نوشته شده است . به این تفسیر ((باررو)) نیز مى گویند

پورداوود محقق ایرانى مى گوید: اوستا کهن ترین نوشته ایرانیان است . اوستا نیز همچون زرتشت در هاله اى از ابهام قرار دارد. تاکنون زمان حیات زرتشت روشن نشده ، بنابراین نمى توان به زمان نگارش اوستا پى برد