هواچا

هواچا (در لغت به معنی ارابه آتش) موشک انداز چندگانه ای بود که توسط کره ای ها توسعه یافته و در ابتدا برای دفاع از شبه جزیره کره در برابر تهاجمات ژاپنی ها در دهه ۱۵۹۰ میلادی عازم صحنه نبرد شد. این وسیله توانایی پرتاب ۲۰۰ سینگیجون (نوعی پرتابه پیکان آتشین) را در آن واحد داشت. هواچا شامل یک ارابه دو چرخی می شد که صفحه ای پر از سوراخ ها  که سینگیجون در آنها وارد می شد را حمل می نمود.

برخی از تاریخ دانان شرق آسیا بر این باورند که این پیشرفت فناورانه غیر منتظره به همراه کشتی لاک پشتی در اواسط قرن شانزدهم میلادی تاثیر شگرفی در خلال جنگ ایمجین داشت. امروزه هواچاها در موزه ها، پارک های ملی و فرهنگ عامه کره حاضر می باشد.

تاریخ:

جوهوا:

مدت طولانی قبل از توسعه هواچاها، چین محدودیت های شدیدی بر صادرات باروت اعمال می کرد و از آن به عنوان یک دارایی نظامی به شدت محافظت می نمود. با اینحال سلاح های باروتی برای کره ای ها در برقراری یک نیروی دریایی مسلط در دریای شرقی برای محافظت از ماهیگیران و بازرگانان در برابر تعداد رو به افزایش تهاجمات ژاپنی ها و دزدان درایی وکو نقشی کلیدی ایفا می کرد.

در پاسخ تلاشی توسط کره ای ها برای توسعه بومی باروت وجود داشت. چندین سند چین باستان به مانند هولونگ جینگ در مورد سلاح های بر پایه باروت به همراه نمونه های کوچکی از باروت چینی که کره ای ها آنها را مهندسی معکوس کردند، توسط مردمان کره به دست آمد. کره برای اولین بار در بازه بین سال های ۱۳۷۴ تا ۱۳۷۶ اقدام به تولید باروت کرد. محققی کره ای به نام چو مو سون در سال ۱۳۷۷ راهی برای به دست آوردن آن با استخراج پتاسیوم نیترات از خاک و متعاقبا توسعه جوهوا (اولیه ترین موشک کره ای بر پایه طراحی موشک چین باستان) کشف کرد. پیشرفت های بیشتر به تولد خانواده ای از سینگیجون ها منتهی شد.

هواچا:

یک پله توسعه بیشتر از جوهوا و سینگیجون به پیدایش هواچا انجامید. اولین هواچا در سال ۱۴۰۹ در خلال سلسله چوسون و توسط چندین دانشمند کره ای به مانند یی دو (با وجود تلفظ یکسان نام این دو، نبایست با سجونگ کبیر اشتباه گرفته شود) و چوی هه سان (پسر چو موسون) عملیاتی گردید. هواچاهای قدرتمندتر و تاثیر گذارتر در سال ۱۴۵۱ به فرمان پادشاه مونجونگ توسط خود پادشاه و برادر جوان ترش په ایم یونگ (یی گو) ساخته شد. این ” هواچای مونجونگ ” نمونه ای شناخته شده است که امروزه می تواند ۱۰۰ پیکان موشکی یا ۲۰۰ گلوله کوچک چونگ تونگ را در آن واحد و با پیمانه تغییر پذیر پرتاب کند. در آن زمان ۵۰ واحد در هانسونگ (سئول امروزی) مستقر شده و ۸۰ واحد دیگر عازم مرزهای شمالی گشتند. صدها هواچا تا پایان سال ۱۴۵۱ در سراسر شبه جزیره توزیع شد.

جنگ ایمجین (۱۵۹۲-۱۵۹۸):

هواچاها در برابر ژاپنی ها در خلال حملات آنان به کره به شدت شکل عملیاتی به خود گرفت. هواچاها اغلب در دژها و سنگرها جا می گرفت و برای امور دفاع استفاده می شد. آنها در بسیاری از نبردها قدرتمند ظاهر شدند و در نبرد هنگجو در جایی که ۳۴۰۰ کره ای توانستند سی هزار ژاپنی را با کمک ۴۰ هواچا دفع کنند بسیار مشهور بودند. پیاده نظام سامورایی های ژاپنی خصوصا در نبرد هنگجو معمولا در آرایش متراکم پیشروی می کردند و این آرایش نیز هدفی ایده آل برای هواچا به شمار می رفت.

همچنین هواچاها برای ناوگان دریاسالار یی سون شین و بر روی کشتی پانوکسون برای حمله به کشتی های ژاپنی از فاصله استفاده می شد.

اجزا:

ساختار هواچا با یک پرتابگاه متحرک چوبی در راس که  ۱۰۰ تا ۲۰۰ سوراخ استوانه ای را شامل شده و جرقه زن هایی به مانند ساجون چونگ تونگ در آنها جاگذاری می شدند، بسیار به چرخ دستی شباهت داشت.

مهمات به مانند پیکان های آتشین چین باستان از یک پیکان ۱.۱ متری طویل با یک مجرای کاغذی پر شده با باروت که بر محوری درست در پائین راس الصاق شده بود تشکیل می گشت. تقریبا صد پرتابه در یک رگبار بارگیری شده و پرتاب می گشت که بردی بیشتر از دو هزار متر داشتند.

یک نوع از این سلاح ها ۵ سطر از ۱۰ لوله تفنگ در پرتابگاه خود داشت که هر کدام از آنها قابلیت شلیک بسته ای از چهار پرتابه پیکان مانند را دارا بود.

طرف پشتی هواچا دو بازوی موازی را دارا بود که به اپراتور این امکان را می داد تا وسیله را کشیده یا هل دهد و همچنین یک نوار عمودی نیز برای حملات خطی یا موقعیت های ایستاده نگهبانی زمینی طراحی شده بود.

چرخ های واگن مانند اغلب توسط محورهای چوبی و میل های آهنی محکم می شدند. به منظور کاهش اصطکاک بین چرخ ها و محورها روغن قیر مورد استفاده قرار می گرفت.

هواچاها غالبا از چوب کاج ساخته می شد، اگرچه برخی از نمونه ها نیز وجود داشت که از چوب بلوط درست می شد. طناب های استفاده شده نیز معمولا از جنس کنف بود.

ارتش کره به منظور تعمیر هواچاها در موارد خرابی به علت شرایط بد جاده ای، آب و هوای نا مساعد یا نبرد، مهندسین محاصره و آهنگران را نیز در خود جای می داد.

پرتابه ها:

برخلاف توپ ها و خمپاره اندازهایی که در جنگ های غربی در خلال سده های میانه و قرن شانزدهم استفاده می شدند و توپ های سنگین آهنی طلب می نمودند، هواچا تیرهایی شلیک می کرد که سبک و نازک بودند و از این رو این وسیله به سلاح محاصره ای آسانی برای مانور دادن بدل می گشت.

سوراخ های موجود در آرایش پرتابی هواچا قطری مابین ۲.۵ تا ۴ سانتی متر داشتند که به پیکان های نازک کمان مانند گوندو این اجازه را می داد تا پرتاب شوند و همچنین جرقه زن های مقبول کلاس ساجون چونگ تونگ نیز این امکان را می یافتند تا در قسمت پشتی صفحه شلیک وارد گردند.

پرتابه های کلاس سینگیجون پیکان های کوچکی بودند که توسط مهندسین محاصره ای کره ای خاصه برای استفاده در هواچاها طراحی شده بود. آنها سو (به معنی کوچک) نامیده می شدند و دارای کیسه ای محتوی پودر سیاه بودند که در کف در نزدیکی قسمت پر دار ضمیمه می گشت. هواچا علاوه بر پرتابه های کلاس سینگیجون می توانست تا ۱۰۰ موشک نوک فولادی را نیز پرتاب کند.

به دلیل تعداد بالای پیکان های پرتاب شده از طرف هواچاها و سطح تخریب گسترده حملات آن، آرایش متراکم هدف ایده آلی برای این نوع سلاح به شمار می رفت.

بالستیک و برد:

خط سیر پرتابه های سو بسیار صاف بود و مثل سایر پرتابه های چرخشی از اثر مگنوس تاثیر می گرفت. اپراتورها برای نیل به بیشینه برد از برآمدگی تقریبا ۴۵ درجه ای برای شلیک از سلاح سود می بردند.شرایط بد جوی (باد، رطوبت، باران) در خلال نبرد عموما برد موثر آنها را تا ۱۰۰ متر کاهش می داد.

برد هواچا در صورت جایگذاری سلاح محاصره ای بر روی یک تپه یا دیگر مکان های مرتفع می توانست افزایش پیدا کند. پیکان های سینگیجون از آن موقعیت بردی معادل ۵۰۰ یارد (۴۵۰ متر) را داشتند.

یک شرح قرن پانزدهمی از وقایع سالیانه سلسله چوسون تجربه ای را به ما خاطر نشان می سازد که در آن سینگیجون شلیک شده از یک هواچا با بردی معادل ۸۰ گام (حدودا ۱۰۰ متر) به طور کامل مترسکی مجهز به جامه ای زرهی و سپر را سوراخ کرد.

استعمال:

هواچاها غالبا در امور دفاعی مورد استفاده قرار می گرفتند ولی برخی تاریخ دانان غربی و شرق آسیایی به این نتیجه رسیدند که در برخی موارد به خصوص در نبرد نقطه نوریانگ در خلال جنگ ایمجین در سال ۱۵۹۸، آنها به شکل تهاجی در حملات دریا به زمین و جنگ های دریایی نیز کاربرد داشتند.

هواچاها اغلب به شکل شدیدا محافظت شده ای به صحنه نبرد برده می شدند. به محض اینکه ارتش در سنگرها یا اردوگاه های مرکزی سکنی می گزید، اپراتورها بایست سلاح محاصره ای را با قرار دادن آرایه پرتابی در بالا از هم دیگر باز می کردند. هواچاها از لحاظ ترابری به ترابوخت های اروپایی شباهت داشتند و قبل از استفاده می باست از هم باز می شدند. تمامی قطعات مشخصات مشابهی داشتند و آرایه پرتابی متحرک می توانست باز شده و به راحتی در چهارچوب چوبی در بالای ارابه جایگذاری شود.

به محض برپایی یک هواچا برای نبرد، اپراتورها بایست از باروت ذخیره شده در یک کیسه پوتین مانند که به هر جرقه زن به منظور استعمال برای هر سوراخ در ماشین گره خورده بود استفاده می کردند. اپراتورها بعد از آن قادر بودند تا هواچا را با پیکان ها یا میخ های بزرگ آهنی پر کرده و آماده شلیک شوند. آنان برای انجام این عمل چند گام  به عقب برداشته، گوش های خود را گرفته و ریسمان هر کدام از جرقه زن ها را می کشیدند.

مانورها در دریا قدری متفاوت و پیچیده تر بودند زیرا اپراتورها مجبور می شدند تا مکان مناسب و پایداری برای شلیک پیدا کنند. برخی اپراتورهای هواچا ترجیح می دادند تا در عرشه پارو زنان جایی که آنها می توانستند تا از پنجره ها شلیک کنند حضور داشته باشند در حالیکه دیگران بودن در عرشه اصلی به منظور شلیک به بادبان های کشتی های دشمن را مطلوب می پنداشتند. این نوع از مانورها اغلب در کشتی های جنگی پانوکسون کره ای دیده می شد.

منبع: ترجمه شده از ویکی پدیا انگلیسی