گاچه

گاچه (یا داری) کلاه گیس بزرگی بود که توسط زنان کره ای پوشیده می شد. زنانی از زمینه های اجتماعی بالا و کیسنگ ها این نوع کلاه گیس را می پوشیدند. کره ای ها به مانند همتایان غربی خود کلاه گیس های سنگین تر و بزرگ تر را از لحاظ زیبایی خوشایند می پنداشتند. اما تاریخچه ای در مورد یک اتفاق که در آن یک گاچه سنگین باعث مرگ عروسی سیزده ساله شد وجود دارد. در این حادثه گردن عروس در حالیکه وی برای استقبال از پدر شوهرش در حال برخواستن بود در معرض خطر قرار گرفت. همچنین به علت هزینه های بالای آن، برخی از خانواده های طبقه پائین جامعه برای تهیه یک گاچه جدید برای عروس جدیدشان مدت زمان ۶-۷ سال را صرف می کردند.

همچنین گاچه در گوریو، سه پادشاهی، بالهه، اتحادیه گایا و گوچوسون به شکوفایی رسید. آنها با اشیای ابریشمی، طلا، جواهرات، نقره، مرجان و … تزئین می شدند. برخی از تزئینات فقط برای خانواده سلطنتی مورد استفاده قرار می گرفت. بسیاری از این تزئینات از چین قاچاق می شدند و اشیای با جزئیات و زیبایی فوق العاده به شمار می رفتند.

موهای لازم برای تهیه این گلاه گیس های با ابهت از راهبه های بودایی، زندانیان و افراد فقیر از طبقات پائین اجتماع خریداری می گشتند. گلاه گیس های بزرگتر و سنگین تر به عنوان زیباترین نوع در نظر گرفته می شدند. برخی از نمونه ها بالای یک فوت ارتفاع داشتند. گستردگی اشتیاق برای گاچه به کمبود مویی که برای تولید این زرق و برق عظیم نیاز بود انجامید و در نتیجه قیمت یک گاچه به بیش از ده برابر بهای یک خانه کوچک رسید. خانواده های کم برخوردار بایست برای رسیدن به تمکن مالی مورد نیاز برای تکمیل ساخت یک گاچه عروس شش تا هفت سال منتظر می ماندند. گاچه عروس عامل ضروری برای یک ازدواج به حساب می آمد و قیمت رو به فزونی این گلاه گیس به این معنی بود که بسیاری از خانواده ها تمکن مالی برای خرید یک کلاه گیس را پیدا نمی کردند. زمانی که ازدواج صورت می گرفت، عروس تا مادامی که گاچه ای خریداری نمی شد نمی توانست به خانه شوهر خویش و خانواده او نقل مکان کند. این شرایط در سال ۱۷۶۰ در زمانی که تاخیرهای طولانی مدتی در ازدواج به دلیل کمبود کلاه گیس ها صورت می پذیرفت به اوج خود رسید.

در زمان پادشاه سونجو از چوسون، مورد خانمی وجود داشت که گردنش شکسته و این شکستگی به مرگ وی ختم شد. از این روی دربار قانونی را که به موجب آن زنان متاهل درباری و بانوان میزبان مجبور بودند تا این کلاه گیس را به سر بگذارند ملغی اعلام نمود. گاچه از آن زمان به بعد تنها با لباس عروس، لباس کامل درباری و جامه کیسنگ مورد استفاده قرار می گرفت. چنان جنونی در میان زنان برای گاچه وجود داشت که پادشاه جونگ جو از چوسون در سال ۱۷۸۸ با حکمی سلطنتی استفاده از گاچه را ممنوع نمود زیرا آن بر خلاف ارزش های کنفسیوسی مبنی بر توداری و خویشتن داری تلقی می شد. در سالنامه چوسون از زبان وی آمده است:

هیچ قانون بی عیبی در این جهان وجود ندارد و هیچ قانونی موجود نیست که تمام طرف ها را راضی نگه دارد. اما من معتقدم که این ممنوعیت استثنایی برای این قاعده است. آیا آن قانون بی نظیری نیست که ما را از زیاده روی به صرفه جویی می برد؟ یک رسم بیگانه با نوع متمدنانه جایگزین می شود، آیا اینچنین تمام طرف ها خشنود نمی گردند؟ آیا چیزی درباره پوشش داری در کتاب آداب معاشرت یا دستورالعمل قوانین وجود دارد؟ اگر کسی ریشه داری را جستجو کند، شخص به این نکته پی می برد که آن رسم زیبایی نیست. چیزی که به عنوان مسیری برای مرتب کردن شسته و رفته موی یک زن آغاز شد، به یک مدل موی سنگین مبدل گشت که گاها به عنوان سرباری برای شخص استفاده کننده عمل می نمود. و به دلیل اینکه هر شخصی کلاه گیس خود را بزرگ انتخاب می نمود، قیمت کلاه گیس ها بالا می رفت. مردم به افراط روی آورده و حتی به ورشکسته شدن نیز فکر نمی کنند؛ افراد فقیر به نقطه ای می رسند که به علت عدم استطاعت در خرید کلاه گیس های گران قیمت نمی توانند ازدواج کنند. این موضوع مهم است که ما بر این عادت نفرت انگیز پایان دهیم. پس به من نگویید که سبک زنان کاری با امورات دولتی ندارد. (تاریخچه جونگجو، سال دوازدهم)

زنان یانگبان در قرن نوزدهم میلادی شروع به پوشیدن جوکدوری که کلاهی کوچک و جایگزین گاچه بود کردند. اما همچنان گاچه از محبوبیت گسترده ای در میان حلقه های گیسنگ و ازدواج های سنتی برخوردار بود. اغلب گاچه به همراه تزئینات آن وزنی در حدود ۳ تا ۴ کیلوگرم را داشت.

در اواخر سلسله چوسون، نسوان صاحب منصب  و بانوان سلطنتی  گاچه را تنها در زمانی استفاده می کردند که آنها پیراهن بی یقه را در موقعیت های رسمی می پوشیدند.