ملکه چورین

ملکه چورین (۲۷ آوریل ۱۸۳۷ – ۱۲ ژوئن ۱۸۷۸) که با نام ملکه دواگر میونگ سون نیز شناخته می شود، شهبانویی کره ای به شمار می رفت که به نکاح پادشاه چولجونگ از چوسون درآمده بود.

زندگی نامه:

بانو کیم در خاندان آندونگ کیم به دنیا آمد. وی بزرگترین دختر کیم مون گیون و همسر دومش بانو هیونگ یانگ از طائفه یوهیونگ مین بود. به عنوان بخشی از اعمال نفوذ خاندان کیم بر پادشاه چولجونگ، او در هفدهم نوامبر ۱۸۵۱ با چولجونگ پیوند زناشویی بست.

پادشاه چولجونگ در ۱۶ ژانویه ۱۸۶۴ بدون داشتن وارث از دنیا رفت. عدم وجود وراث مذکر نتیجه حقه ای مشکوک از جانب شاخه رقیبی در خانواده سلطنتی به نام طائفه آندوگ کیم است. طائفه آندونگ کیم از طریق وصلت با خاندان یی به قدرت رسیده بود. گزینش پادشاه بعدی در دستان سه دواگر قرار داشت: ملکه شین جونگ (مادر پادشاه هون جونگ)، ملکه هیوهیون (همسر پادشاه هونجونگ)، و ملکه چورین (همسر چولجونگ). ” حق تعیین ” با ملکه دواگر شین جونگ بود زیرا وی در میان دواگرها ارشدترین آنها به حساب می آمد.

اگرچه به لحاظ سنتی ملکه دواگر ارشد کسی بود که اختیار انتخاب پادشاه جدید را داشت، اما ملکه چورین شهبانوی چولجونگ و عضوی از خاندان آندونگ کیم ادعای محق بودن برای گزینش پادشاه بعدی را کرد. ملکه دواگر بزرگ سلطنتی شین جونگ ( بیوه ولیعهد هیومیونگ و مادر پادشاه هونجونگ) از طایفه پونگ یانگ جو که او نیز از طریق وصلت با خاندان یی به شهرت رسیده بود، در حال حاضر این عنوان را در اختیار داشت.

ملکه شین جونگ این موقعیت را فرصتی یافت تا هدف خاندان پونگ یانگ جو را به پیش ببرد. خاندان وی تنها رقیب حقیقی طایفه آندونگ کیم در صحنه سیاسی کره بود. وقتی که اوضاع بیماری چولجونگ رو به وخامت گذاشت، یی ها ایونگ که یکی از نوادگان پادشاه اینجو (حکومت: ۱۶۲۳-۱۶۴۹) بود به ملکه دواگر بزرگ سلطنتی نزدیک شد. پدر یی ها ایونگ پسر خوانده شاهزاده اون سین بود. شاهزاده اون سین نیز پسر عموی پادشاه یونگجو (حکومت: ۱۷۲۴-۱۷۷۶) به حساب می آمد. شاخه ای که خانواده یی ها ایونگ بدان تعلق داشت خط مبهمی از نوادگان خاندان یی بود که به واسطه عدم پیوستگی با هیچ کدام از احزاب توانستند از دسیسه های مرگبار معمول سیاسی که متناوبا دربار چوسون را آشفته می ساخت، جان سالم به در ببرند. خود یی ها ایونگ فاقد شرایط لازم برای به تخت نشستن بود زیرا قانونی در این زمینه وجود داشت که هر وارث محتمل سلطنت بایست عضوی از نسل بیشترین متصدیان اخیر سلطنت بوده باشند. اما پسر دوم وی یی میونگ بوک که بعدها با نام امپراطور گوجونگ شناخته شد، یکی از جانشینان احتمالی تاج و تخت به شمار می رفت.

خاندان پونگ یانگ جو به این نکته پی برد که یی میونگ بوک تنها ۱۲ ساله می باشد و نمی تواند تا زمان رسیدن به سن قانونی شخصا حکومت را بدست بگیرد. آنها همچنین می دانستند که می توانند به سادگی بر روی یی ها ایونگ که به عنوان نائب السلطنته برای پادشاه آینده عمل خواهد کرد اثر بگذراند. به محض اینکه اخبار درگذشت چولجونگ از طریق شبکه پیچیده جاسوسانش در قصر به یی ها ایونگ رسید، او و خاندان پونگ یانگ جو مهر سلطنتی موروثی را در اختیار گرفتند. این مهر وسیله ای بود که برای یک سلطنت مشروع و به رسمیت شناخته شدن از جانب اشراف ضروری قلمداد می شد. همچنین در اختیار داشتن مهر مذکور سبب می شد ملکه شین جونگ قدرت مطلق را برای انتخاب جانشین تاج و تخت بدست آورد. زمانیکه مرگ چولجونگ به یک حقیقت آشکار تبدیل شد، طایفه آندونگ کیم بر اساس قانون و توجه به این نکته که مهر سلطنتی در دستان دواگر سلطنتی بزرگ ملکه شین جونگ قرار داشت، عملا بی قدرت شدند.

در یک داستان به ظاهر ساختگی، ملکه چورین وزیری را برای مراجعه به محل اقامت پسر یی ها ایونگ و آوردن وی به نزد او فرستاد. یی میونگ بوک یازده ساله در آن هنگام در حال به پرواز درآوردن یک بادبادک در یکی از باغ های قصر بود. پسر مذکور با صندلی سدان به قصر آورده شد، جایی که ملکه سینجونگ به نزد وی شتافت و او را پسرش خواند. این موضوع طلیعه ای شد بر اینکه پادشاه گوجونگ به عنوان حاکم جدید چوسون به عرصه سیاسی وارد شود، پادشاهی که پسر خوانده ولیعهد هیومیونگ قلمداد می شد. این داستان ممکن است واقعی یا نادرست بوده باشد.

اما حقایق ذیل صحیح قلمداد می شوند. یی میونگ بوک در شانزدهم ژانویه ۱۸۶۴ توسط ملکه دواگر سینجونگ عنوان شاهزاده ایک سونگ را دریافت کرد. روز بعد به پدرش لقب ته ون گون اعطا شد. یی میونگ بوک در ۲۱ ژانویه با عنوان پادشاه گوجونگ به تخت نشست و ملکه دواگر سینجونگ نائب السلطنه وی شد. ظاهرا یی به این دلیل انتخاب شده بود که ” تنها عضو مناسب و مذکر در قید حیات خاندان یی و نزدیکترین آنان از نظر خونی به خانواده سلطنتی ” بود.

از این روی که گوجونگ بسیار جوان بود، ملکه سینجونگ از ته ون گون دعوت به عمل آورد تا به پسرش در امر حکومت کمک کند. او عملا از حق خود به عنوان نائب السلطنه چشم پوشی کرد و اگرچه به عنوان نائب السلطنه افتخاری باقی ماند، اما در حقیقت ته ون گون حاکم واقعی کشور بود. ملکه چورین در ۱۲ زوئن ۱۸۷۸ درگذشت و در سئول به همراه همسرش به خاک سپرده شد.