پادشاهی گوریو

گوریو (۹۱۸ – ۱۳۹۲) که به صورت کوریو نیز تلفظ می شود، یک پادشاهی کره ای بود که در سال ۹۱۸ توسط پادشاه تجو تاسیس شد. دوران گوریو به خاطر دستاوردها و درگیری هایش معروف است. بعدها این پادشاهی باعث ایجاد نام رایج ” کره ” گردید. گوریو سه پادشاهی پسین را در سال ۹۳۶ متحد کرده و تا زمان نابودی توسط موسس سلسله چوسون در سال ۱۳۹۲، بر بیشتر قلمرو شبه جزیره کره حکمرانی نمود. گوریو مرزهای کره را تا ونسان امروزی در شمال شرق (۹۴۳ – ۹۳۶)، رودخانه یالو (۹۹۳) و سرانجام تقریبا تمامی شبه جزیره کره (۱۳۷۴) گسترش داد.

دو مورد از مشهورترین تولیدات این دوران ظروف سفالین سلادون و تریپیتاکا کوریانا ( قوانین کلی بودائیت که بر روی بیشتر از هشتاد هزار بلوک چوبی کنده کاری و ذخیره شده و امروزه در هه اینسا نگهداری می شود) هستند. گوریو همچنین در سال ۱۲۳۴ اولین دستگاه چاپ بر پایه حروف فلزی قابل حرکت را اختراع نمود. اولین کتاب چاپ شده توسط حروف فلزی قابل حرکت جیکجی نام دارد که در سال ۱۳۷۷ به مرحله چاپ رسید و این اتفاق ۷۸ سال قبل از اثر گوتنبرگ به وقوع پیوست.

شیلا در سال ۶۶۸  با شکل دهی اتحادی با سلسله چینی تانگ موفق شد بکجه و گوگوریو را تصرف کند ولی از اواخر قرن نهم میلادی کشور دچار تزلزل شد، سلاطین آن بدون ابتکار گشته و توسط قدرت درباریان قدرتمند زیر فشار قرار گرفتند. بسیاری از چپاولگران و قانون شکنان تحریک شده و در سال ۹۰۰ میلادی گیون هوان در قلمرو شیلا و در منطقه جولا شورش کرده و دولت بکجه جدید را به وجود آورد. سال بعد، گونگ یه در مناطق شمالی طغیان کرده و کشور ته بونگ (گوگوریو جدید) را بنیان نهاد. پسر یکی از لردهای محلی به نام وانگ گان نیز به عنوان یک ژنرال به ته بونگ پیوست.

ته بونگ زمانی که وانگ گان شورش کرده و گونگ یه را در سال ۹۱۸ کشت سقوط کرد؛ وانگ گان در جولای همان سال با عنوان تجو از گوریو به سلطنت رسید. شیلا تحت استیلای گوریو و بکجه جدید قرار گرفت و در سال ۹۳۵ تسلیم گوریو شد. بکجه جدید در سال ۹۳۶ تسلیم شد و در نتیجه گوریو سلسله بدون وقفه ای را برقرار داشت که به مدت ۴۷۴ سال بر کره حکومت کرد؛ اگرچه دولت در بازه بین سال های ۱۱۷۰ تا ۱۲۷۰ توسط رهبران حکومت نظامی کنترل می شد.

از اواخر قرن سیزدهم میلادی و بعد از حدودا سی سال جنگ با مغول های سلسله یوان، گوریو بیشتر قدرت خود را از دست داد ولی کنترل اسمی بر کشور را حفظ کرد. اگرچه پادشاه گونگمین اقدام به آزادسازی کشورش از سلطه یوان در اواسط قرن چهاردهم میلای نمود، ژنرال یی سونگ گه شورش نموده و در سال ۱۳۹۲ پادشاه گونگ یانگ را برانداخت و خود را تجو از چوسون نامید. گونگ یانگ در سال ۱۳۹۴ کشته شد.

زبان رایج در این سلسله کره ای میانه بوده و طبق برآوردها جمعیتش در سال ۱۱۲۳ برابر با دو ملیون و یکصد هزار نفر، در سال ۱۲۰۰ برابر با سه ملیون نفر و در سال ۱۳۹۲ برابر با پنج ملیون نفر تخمین زده شده است.

 

ریشه جویی:

نام گوریو از گوگوریو (یکی از سه پادشاهی کره ای) مشتق شده است. گوریو خود را وارث گوگوریو می پنداشت. گوگوریو در خلال سلطنت پادشاه جانگسو در قرن پنجم میلادی نام خود را به گوریو تغییر داد. نام انگلیسی ” korea ”  از گوریو گرفته شده است (به صورت کوریو نیز تلفظ می شود).

تاریخ:

مقدمه:

شیلا که در سال ۶۶۸ سه پادشاهی کره را متحد کرده بود، در اواخر قرن نهم میلادی تضعیف شده و کنترل بر ارباب های محلی را از دست داد. کشور وارد دورانی از جنگ داخلی و شورش هایی شد که توسط افرادی مانند گونگ یه، گی هوان، یانگ گیل و گیون هوان هدایت می شدند.

گونگ یه دولت گوگوریو جدید را تاسیس کرد و نام آن را به ته بونگ و ماجین تغییر داد. گیون هوان بکجه جدید را بنیان نهاد. این کشورها به همراه شیلای متحد که در حال زوال بود، به عنوان سه پادشاهی جدید شناخته می شوند.

تاسیس:

وانگ گان (پسر یک لرد شمالی مشهور) به عنوان یک ژنرال در سال ۸۹۶ به نیروهای شورشی گونگ یه ملحق شد. گونگ یه در سال ۹۰۱ گوگوریو جدید را در مناطق شمالی پادشاهی تاسیس نموده و سونگاک (که سونگ امروزی) را به عنوان پایتخت اصلی برگزید. مناطق شمالی شامل زادگاه وانگ گان در سونگاک پناهگاه پناهندگان گوگوریو بودند. وانگ گان در سال ۹۱۸ گونگ یه را که در استبداد و جنون رو به فزونی نهاده بود  از قدرت خلع کرده و گوریو را به عنوان پادشاه تجو تاسیس نمود. گوریو خود را جانشین گوگوریو می دانست و در مورد منچوری به عنوان میراث برحق خود ادعای مالکیت داشت. وانگ گان (موسس گوریو) نواده پناهندگان گوگوریو بود و اجداد خود را در یک خاندان اشرافی گوگوریو جستجو می کرد.

گوریو در خلال سه پادشاهی جدید با شیلای متحد روابط دوستانه و با بکجه جدید تقابلی متخاصمانه داشت ولی در سال ۹۲۷، گوریو در دِگو امروزی توسط بکجه جدید شکست خورد و پادشاه تجو بیشتر حامیان قابل خود را در میدان نبرد از دست داد. برای مدت سه سال بعدی، بکجه جدید بر سه پادشاهی جدید مسلط بود ولی بعد از یک شکست در آندونگ در سال ۹۳۰، این کشور قدرت خود را از دست داد.

زمانی که گوریو در سال ۹۳۵ شیلا را تصرف کرده و در سال ۹۳۶ بکجه جدید را شکست داد، سه پادشاهی جدید به پایان راه خود رسید. پادشاه تجو پایتخت را به زادگاهش در که سونگ منتقل کرد و خود به عنوان اولین پادشاه گوریو حکمرانی نمود. تجو با دختری از خانواده سلطنتی شیلا ازدواج کرده و به بسیاری از اشراف آنها اجازه داد تا زمین های خود را حفظ کنند. اگرچه او یک ملت متحد را به مدت تنها هفت سال و قبل از اینکه پسرش به علت مرگ او به سلطنت برسد حکمرانی نمود، جانشینی چالش برانگیز نبود.

بعد از نابودی بالهه به دست خیتان ها، آخرین ولیعهد بالهه و بسیاری از طبقه حاکم آن در جستجوی پناهندگی در گوریو بر آمدند. آنها در گوریو به گرمی مورد استقبال قرار گرفته و توسط وانگ گان در زمره خاندان حاکم به حساب آمدند. به این ترتیب بود که دو جانشین گوگوریو با یکدیگر متحد شدند. تجو یک خویشاوندی قومی قوی را با بالهه احساس می نمود و آن را ” کشور خویشاوند ” و کشور پیوسته ” می نامید و از پناهندگان بالهه که اکثر آنها ریشه ای از گوگوریو داشتند محافظت می کرد. این رفتار با عملکرد شیلای متحد در تضاد بود که روابطی متخاصمانه با بالهه داشت.

تجو خصومت شدید با خیتان ها که بالهه را نابود کرده بودند به نمایش گذاشت. سلسله لیائو ۳۰ سفیر را در سال ۹۴۲ به همراه ۵۰ شتر به عنوان هدیه فرستاد اما تجو برای کیفر نابودی بالهه، سفرا را تبعید کرده و به شترها در زیر یک پل گرسنگی داد. این موضوع علیرغم یک واکنش بزرگ دیپلماتیکی اتفاق افتاد. بر اساس کتاب زیژی تونگجیان، تجو از پادشاه گائوژو ( پادشاه جین جدید ) خواسته بود تا برای تلافی نابودی بالهه به خیتان ها حمله کند. تجو در ده فرمان خود به نوادگانش هیچ تفاوتی بین خیتان ها و حیوانات قائل نشده و متذکر شده که باید در رویارویی با آنها احتیاط کرد.

ساختار سیاسی:

واژگان استفاده شده در دربار گوریو مختص یک امپراطوری بود و به یک پادشاهی اختصاص نداشت. پایتخت (گه گیونگ) هوانگ دو ( ” پایتخت امپراطوری ” ) نامیده می شد و به قصر نیز عنوان ” قصر امپراطوری ” اطلاق می گشت. همچنین کشور از سیستم پایتخت های چند گانه بهره می برد: گه گیونگ به عنوان پایتخت اصلی و سوگ یونگ ( پیونگ یانگ امروزی)، نام گیونگ (سئول امروزی) و دونگ گیونگ (گیونگ جو امروزی) به عنوان پایتخت های ثانویه. استفاده محض از این سیستم و همچنین نام گذاری یا استفاده از واژه 京(경) نشان می دهد که گوریو در داخل به صورت یک امپراطوری عمل می کرد.

عناوین امپراطوری به مانند ” امپراطور ” و ” امپراطور شرق دریا ” برای سلاطین گوریو مورد استفاده قرار می گرفت. شاهان گوریو بعد از مرگ با عنوان ” امپراطور ” تقدیس نمی شدند بلکه عنوان ” پادشاه بزرگ ” به آنان داده می شد، رویه ای که از گوگوریو به ارث رسیده و تا پایان سلسله چوسون مورد استفاده قرار می گرفت. نام های معبدی به مانند تجو در گوریو مورد استعمال بود؛ این نوع نام ها توسط پادشاهی ها به کار نمی رفت.

دیگر عناوین به مانند ” اعلی حضرت ” ، ” شهبانو ” ، ” ولیعهد همایونی ” ، ” شهبانو دواگر ” و ” فرمان امپراطوری ” نشان می دهد که گوریو سیستم عناوین یک امپراطوری را اتخاذ نموده بود. سلسله های چینی سونگ و لیائو ادعاها و عرف های امپراطوری در گوریو را تحمل می کردند. در مقابل، بعد از تهاجمات مغول ها تمامی  این عناوین توسط حکام مغول ملغی اعلام شده و سلاطین گوریو مجبور شدند تا واژه 忠  ” سلطنتی ” 충) جونگ) را به نام های تقدیس شده بعد از مرگ خود الحاق کنند. به این خاطر است که پادشاهان بعد از ون جونگ تا پادشاه گونگ مین در نام های پس از مرگی خود این واژه را به همراه داشتند. به موازات کاهش قدرت مغول ها، حکام دیگر از واژه 忠 استفاده نمی کردند اما همچنان در احیای استفاده از نام معبدی ناتوان بودند.

گوانگ جونگ (امپراطور چهارم) به منظور تقویت قدرت دولت مرکزی یک سری از قوانین را به مانند آزادسازی برده ها در ۹۵۸ و ایجاد امتحانی برای استخدام مقامات مدنی ایجاد کرد. برای اثبات قدرت بین المللی، گوانگ جونگ گوریو را امپراطوری اعلام کرد که از همه کشورهای آن روزها مستقل می باشد.

پنجمین پادشاه (گیونگ جونگ) به اصلاحات مالکیت زمین به نام ” جون سیگوا ” مبادرت ورزید و ششمین پادشاه ( سونگ جونگ) مقامات را در مناطق محلی منصوب کرد در حالیکه که پست های محلی سابقا در اختیار لردها قرار می گرفت. جنگ گوریو – خیتان بین سال های ۹۹۳ تا ۱۰۱۹ مرزهای شمالی را در بر گرفت.

از زمان یازدهمین پادشاه (مونجونگ) دولت مرکزی گوریو اختیار و قدرت کامل را بر لردهای محلی به دست آورد. مونجونگ و پادشاهان بعدی بر اهمیت کنترل غیر نظامیان بر امور نظامی تاکید داشتند.

دولت و سیستم طبقات اجتماعی:

سیستم دولتی گوریو بسیار به پادشاهی های پیشین کره ای شباهت داشت به این صورت که پادشاهی که ممکن بود با شورای کوچکی از مدیران ارشد مشورت کند، بر یک دولت متمرکز شده نظارت می کرد. مدیریت مدنی در تصرف حاکمیت اشرافیتی گسترده ولی انحصاری بر جمعیت بزرگی از رعایا و چندین صنعتگر ماهر بود که تولیدات صنعتی به مانند سرامیک، تسلیحات و اشیای هنری می ساختند. در بین این دو سطح قضات محلی ( اغلب ملاکین عمده زمین ها با ارتش خصوصی خود آنها ) قرار داشتند که اختیارات آنها در غیاب دولت متمرکز می توانست در نواحی به اوج خود برسد (تقریبا شصت درصد نواحی به صورت نیمه مستقل باقی مانده بودند).

در کف نردیان اجتماعی برده ها ( اسرای جنگی، بدهکاران و مجرمان ) قرار داشتند که بر روی زمین های اشراف صاحب زمین کار کرده یا توسط دولت در ساخت پروژه هایی به مانند استحکامات به کار گرفته می شدند. تحرک اجتماعی بسیار اندکی در بین رده ها وجود داشت زیرا جایگاه معیارها و حتی آزمون ورودی برای آنهایی که به علت وضعیت تولدشان در جایگاه مشخصی قرار داشتند، به شدت محدود شده بود. ورود به سیستم مدارس کشوری نیز برای یک رده اجتماعی خاص با محدودیت هایی مواجه بود.

دولت مرکزی شامل دو سازمان عالی می شد: سه مجلس و دبیرخانه سلطنتی. این دو شورای عالی مملکتی را تشکیل می دادند. بنابراین سیاست های گوریو در شورایی اشرافی متمرکز می گشت. به مقامات بالاتر از رده پنجم زمین با مالکیت دائمی داده می شد. حتی زمین هایی که بایست برگردانده می شد نیز در حقیقت نسل ها دست به دست می گشت زیرا پسران متقاضیان نیز در واقع پست های مقامات را در اختیار می گرفتند. زمین منبع اصلی ثروت بود و اشراف مالکیت خود را بر زمین ها به طرق احیا اراضی، خرید یا غصب توسعه می دادند.

اشراف بودائیت را به عنوان دینی برای تکامل معنوی و سعادت شخصی و کنفسیوسیسم را برای احکام سیاسی و اصول اخلاقی اش پذیرفتند. مطلبی مشابه در مورد دولت نیز صدق می کرد که صومعه های بزرگ بودایی به مانند دیر هونگ وانگ را به منظور برپایی تشریفات مذهبی و دعا برای بهروزی کشور دایر کرده و همچنین آکادمی ملی به نام کوک چاگام را برای تلقین کنفسیوسیسم بنا نهاد.

در گوریو نواده های مونث به اندازه نواده های مذکر دارای اهمیت بودند که این مفهوم را می رساند که گوریو با زنان بسیار مطلوب تر از فرهنگ های معاصر خود به مانند چین برخورد می کرد. بعضا یک شوهر به خانه خانواده همسر خود نقل مکان می نمود، زنان می توانستد طلاق گرفته و حضانت فرزندان خود را به عهده بگیرند و آنها قادر بودند تا سهم الارث یکسانی را با برادارن و خواهران خود به ارث ببرند.

یک تغییر مهم از حکومت های پیشین این بود که گوریو  موروثی بودن بردگی را با یک سری از اصلاحات در سال ۱۰۳۷ قانونی کرد؛ هر فرزندی جایگاه مادر خود را به ارث می برد. بسیاری از ملاکین این مسئله را پذیرفتند تا بتوانند گستره فرمان یاد شده را زیادتر کرده و هر بچه ای را که پدری از طبقه بردگان داشته باشد، به عنوان برده طبقه بندی کنند. این موضوع سبب افزایش شدید تعداد برده ها شد تا آنجایی که شمار آنها تا حدود ۳۰ درصد جمعیت کل گوریو افزایش یافت.

تهاجمات خیتان و اردوکشی جورچن:

جورچن ها از زمان حکومت وانگ گان در منطقه رودخانه یالو خراج گذاران گوریو بودند. وانگ گان در خلال جنگ های سه پادشاهی جدید آنها را فراخوند. اما جورچن ها با استفاده از بحران بین دو کشور، اتحاد خود را چندین بار مابین گوریو و لیائو تغییر دادند. جورچن ها با نمایاندن تهدیدی بالقوه در مورد امنیت مرزهای گوریو، پیشنهاد خراج را در عوض دریافت هدایای باشکوه به دربار گوریو دادند. بر اساس گوریوسا، در سال ۹۱۸ پایتخت باستانی پیونگ یانگ برای مدت طولانی در ویرانی به سر می برد و وحشی های خارجی در حال استفاده از مناطق اطراف به عنوان زمین شکار بوده و گهگاه به مرزهای گوریو یورش می آوردند. در همین راستا، وانگ گان به زیردستان خود دستور داد تا پایتخت باستانی را دوباره پر از جمعیت کرده و فورا پسر عموی خود را برای دفاع از آن فرستاد. متعاقب آن، او پیونگ یانگ را به عنوان پایتخت غربی اعلام کرد.

خیتان های سلسله لیائو در سال ۹۹۳ با ارتشی که فرمانده لیائو ادعا می کرد شمار آنها هشتصد هزار نفر می باشد به مرزهای شمال غربی گوریو حمله ور شدند. بعد از یک بن بست نظامی، دیپلمات گوریو سئو هوی با ژنرال ارشد لیائو مذاکره کرده و به توافقی رسیدند. در این توافق گوریو متعهد شد که اتحاد خود را با سلسله چینی سونگ به پایان برده، تقویم لیائو را پذیرفته و دولت خراج گذار لیائو شود. سئو هوی با مذاکراتی که داشت رضایت لیائو  برای ضمیمه شدن سرزمین های مابین مرز لیائو و گوریو تا رودخانه یالو را در خاک گوریو به دست آورد. در آن زمان این مناطق در تصرف قبایل مشکل ساز جورچن قرار داشتند و سئو هوی با ذکر این مطلب که در گذشته این سرزمین ها متعلق به گوگوریو (سلف گوریو ) بودند، توانست در مذاکرات دیپلماتیکی موفق شود. با این توافق نیروهای لیائو از گوریو خارج شدند اما گوریو به ارتباط با سونگ ادامه داد و امور دفاعی خود را با ساختن یک دژ در مناطق شمالی جدیدا به دست آمده تقویت کرد.

در سال ۱۰۰۹، ژنرال گنگ جو از گوریو کودتایی بر علیه پادشاه موکجونگ انجام داده، وی را به قتل رسانده و حکومتی نظامی بنیان نهاد. لیائو به بهانه انتقام خون موکجونگ مقتول با چهارصد هزار نفر در سال ۱۰۱۰  به گوریو حمله کرد.

گنگ جو حمله اول لیائو را دفع کرد ولی در تهاجم دوم شکست خورده و اعدام شد. پادشاه هیون جونگ از گوریو مجبور شد از پایتختی که توسط خیتان سوزانده و به توبره کشیده شده بود، موقتا به ناجو فرار کند. خیتان ها که از پیدا کردن جای پا در گوریو ناتوان بوده و همچنین از ضد حمله گروه های نظامی تجدید ساختار شده کره ای واهمه داشتند، مجبور به خروج شدند. پس از آن، پادشاه گوریو درخواست صلح داد ولی امپراطور لیائو تقاضا کرد که او خود به لیائو آمده و همچنین از مناطق کلیدی مرزی صرف نظر کند. اما دربار گوریو این درخواست ها را رد کرد و نتیجه این اقدام یک دهه دشمنی مابین دو کشور بود. در طول این دوران هر دو طرف مرزهای خود را در راستای آماده سازی برای جنگ مستحکم تر می کردند. لیائو در سال های ۱۰۱۵، ۱۰۱۶ و ۱۰۱۷ نیز به گوریو یورش برد ولی این نبردها حاصلی در پی نداشت.

لیائو در سال ۱۰۱۸ ارتشی متشکل از صد هزار سرباز را برای حمله به گوریو جمع آوری نمود. در طرف مقابل، ژنرال گنگ گم چان دستور داد تا بر روی رودخانه ای واقع در شرق هونگ هواجین سدی احداث شود. زمانی که سربازان خیتان در حال عبور از رودخانه یالو بودند، گنگ گم چان سد را باز کرده و با ۱۲ هزار سواره نظام به دشمن حمله نمود. او با این کار دشمن را به طرز غافلگیر کننده ای گرفتار، تلفات سنگینی به آنها وارد، و خط عقب نشینی آنها را مسدود کرد. سربازان خیتان به مبارزه پرداخته و به سمت پایتخت پیش رفتند ولی با مقاومت سرسختانه و حملات متناوبی مواجه شده و مجبور شدند به سمت شمال عقب نشینی کنند. گنگ گم چان و سربازانش در گویجو منتظر بودند و خیتان ها را محاصره کرده و بیشتر آنها را نابود کردند. بعد از نبرد گویجو تنها چند هزار نفر از سربازان خیتان به سختی از مهلکه جان سالم به در بردند.

لیائو در بهار سال بعد (۱۰۱۹) ارتش بزرگ دیگری را جمع آوری نمود. هر دو طرف بر دشواری به دست آوردن یک پیروزی قاطعانه آگاه بودند. پادشاه هیو جونگ یک فرستاده خراج گذار را در سال ۱۰۲۰ به لیائو فرستاد و امپراطور شنگ ژونگ او را با مهربانی مورد عفو قرار داد. پس از آن، روابط خراج گذارانه بین گوریو و لیائو از سر گرفته شد و گوریو روابط خود با سونگ را به حالت تعلیق در آورد. گوریو دیگر با دولت لیائو کشمکشی نداشت و همچنین دیگر ترسی از لیائو به خود راه نمی داد. با شروع از دهه ۱۰۳۰ میلادی، گوریو ارتباطات غیر رسمی خود با سونگ را از سر گرفته و هر ساله صدها کشتی تجاری دریافت می کرد. اما در دربار سونگ به گوریو به صورت یک کشور دلهره آور نگاه می شد. بعلاوه، گوریو به عنوان تنها کشوری مفروض بود که توسط لیائو تصرف نشده و به همین دلیل توسط لیائو مورد ترس  و واهمه قرار گرفته بود.

بعد از پیروزی های گوریو بر لیائو، پادشاهی گوریو دورانی طلایی را تجربه کرد که به مدت یک قرن طول کشید. در این دوره پیشرفت های بزرگی  در چاپ و نشر اتفاق افتاد و آموزش و دانش های متفرقه در حوزه فلسفه، ادبیات، ادیان و علوم ترویج یافت. در سال ۱۱۰۰ میلادی، ۱۲ دانشگاه در کشور وجود داشت که محققین و دانشمندان مشهوری را تربیت می کرد. اولین نسخه از تریپیتاکا کوریانا در سال ۱۰۸۷ بعد از سال های سعی و کوشش کامل شد.

جورچن ها در شمال گوریو به صورت سنتی به سلاطین گوریو خراج تحویل می دادند و گوریو را ” کشور منبع ” خود می نامیدند. اما به لطف شکست لیائو در سال ۱۰۱۸، قبیله وانیان از هیشوی موهه قبایل جورچن را متحد کرده و قدرت را به دست گرفت.

ژنرال یون گوان  نیرویی متشکل از حدود ۱۷ هزار سرباز را که بیول موبان نامیده شده و ارتشی جدیدا تشکیل شده بود، هدایت کرده و به جورچن ها یورش برد. اگرچه جنگ چندین سال به طول انجامید، اما جورچن ها سرانجام شکست خورده و تسلیم یون گوان شدند. ژنرال یون برای نشان دادن این پیروزی ۹ دژ در مرزهای شمال شرقی ساخت. اما در سال ۱۱۰۸ ژنرال یون دستوری مبنی بر خروج سربازانش از منطقه از پادشاه جدید (پادشاه یه جونگ) دریافت کرد. به علت انحصار طلبی و فتنه های درباری که از سوی احزاب مخالف صورت می گرفت، او از پستش برکنار شد. احزاب مخالف برای اینکه مطمئن شوند دژهای جدید به جورچن ها برگردانده می شوند، دست به مبارزاتی زدند.

در خلال زمامداری رهبری از جورچن ها به نام وویاشو در حد فاصل بین سال های ۱۱۰۳ تا ۱۱۱۳، مرز بین دو کشور تثبیت شده و نیروهای کره ای با اذعان به کنترل جورچن ها بر منطقه مورد مناقشه از قلمرو آنان خارج شدند.

یک دیوار بلند توسط گوریو در سال های ۱۰۳۳ تا ۱۰۳۴ برای دفاع در برابر جورچن ها و خیتان ها ساخته شد.

کشمکش های قدرت:

خاندان یی از اینجو از زمان پادشاه مونجونگ تا هفدهمین پادشاه (اینجونگ) زنانی را به همسری پادشاهان گوریو در می آوردند. سرانجام خاندان یی از خود پادشاه قدرت بیشتری پیدا کرد. این موضوع به کودتای یی جا گیوم در سال ۱۱۲۶ منجر شد. این کودتا شکست خورد ولی قدرت سلطنت تضعیف شده و گوریو دستخوش یک جنگ داخلی در میان اشراف گردید.

میوچونگ در سال ۱۱۳۵ برای تغییر پایتخت به سوگ یونگ ( پیونگ یانگ کنونی) بحث هایی به  راه انداخت. این پیشنهاد باعث تقسیم بندی اشراف شد. یک گروه که توسط میوچونگ رهبری می شدند بر انتقال پایتخت به پیونگ یانگ و گسترش کشور به سمت منچوری باور داشتند. حزب دیگر که توسط کیم بو سیک (نویسنده سامگوک ساگی) هدایت می شد، تصمیم داشت تا شرایط را در وضع موجود نگه دارد. میوچونگ در قانع کردن پادشاه ناموفق بود. او شورش کرده و دولت ته بانگ را تاسیس نمود ولی در نهایت شکست خورده و کشته شد.

حکومت نظامیان:

اگرچه گوریو توسط نظامیان تاسیس شد، ولی اختیارات آنها در حال کاهش بود. افسران نظامی در سلسله مراتب رسمی برای رده دوم و بالاتر واجد شرایط شناخته نمی شدند و از شورای عالی مملکتی محروم می گشتند. کار تا آنجایی پیش رفت که در یک رده رسمی مشابهه، افراد نظامی زمین کمتری نسبت به همتایان غیر نظامی خود دریافت می کردند. حتی فرمانده عالی برای امور نظامی نیز از میان مقامات مدنی انتخاب می شد. یک کودتا در سال ۱۰۱۴ اتفاق افتاد ولی اثرات شورش مدت زیادی پابرجا نبود و تنها باعث شد تا ژنرال ها از برتری موجود مقامات مدنی ناراضی شوند.

بعلاوه در زمان سلطنت پادشاه اویجونگ، افسران نظامی از ورود به شورای امنیتی منع می شدند و حتی در زمان های اضطراری دولت نیز اجازه نمی یافتند تا فرماندهی را به دست گیرند. بعد از هرج و مرج های سیاسی، اویجونگ شروع به لذت بردن از سفر به معابد محلی و مطالعه سوترا کرد در حالیکه اغلب توسط گروه بزرگی از مقامات مدنی همراهی می شد. افسران نظامی به شدت نادیده گرفته شده و حتی برای ساخت معابد و برکه ها مورد استفاده قرار می گرفتند.

گروهی از افسران نظامی که توسط جونگ جونگ بو، یی اوی بانگ و یی گو رهبری می شدند، در سال ۱۱۷۰ کودتایی ترتیب داده و پیروز گشتند. پادشاه اویجونگ به تبعید فرستاده شده و پادشاه میونگ جونگ به جای وی در تخت سلطنت قرار گرفت. شورشیان تعداد زیادی از مقامات مدنی را به قتل رسانده و کنترل کامل دولت را در دست گرفتند. پادشاهان در این دوران قدرت موثری داشتند ولی حکومت نظامی گوریو با توالی ژنرال هایی که از یک واحد محافظتی نخبه به نام توبانگ برای کنترل سلطنت سود می بردند آغاز شد. در سال ۱۱۷۹ ژنرال جوانی به نام گیونگ ته سونگ به قدرت رسید و اقدام به تلاش هایی برای احیای قدرت کامل سلطنت و زدودن فساد از دولت نمود.

اما او در سال ۱۱۸۳ فوت کرده و یی اوی مین که از یک خانواده نوبی (برده) بود جانشینش شد. فساد و ظلم نامحدود وی به یک کودتا توسط چوی چونگ هون ختم شد که در نتیجه آن او یی اوی مین را کشته و در سال ۱۱۹۷ قدرت برتر را به دست گرفت. خاندان چوی برای مدت ۶۱ سال آینده به عنوان دیکتاتورهای نظامی حکومت کرده و از پادشاهان به عنوان سلاطین پوشالی پشتیبانی می کردند. جانشینان چوی چونگ هون به صورت متوالی پسرش چوی یو، نوه اش چوی هانگ و نتیجه اش چوی اوی بودند.

زمانی که چوی چونگ هون کنترل کشور را در دست گرفت، او  میونگ جونگ را از سلطنت خلع کرده و پادشاه سینجونگ را به جایش بر تخت نشاند. چیزی که دوران تسلط وی را از رهبران نظامی پیشین متفاوت می ساخت، مشارکت فعالانه محققین در کنترل رژیم نظامی چوی بود. مشهورترین این افراد یی کیو بو نام داشت که محقق و مقام دولتی آن روزگار به شمار می رفت.

بعد از فوت سینجونگ، چوی پسر وی هوی جونگ را وادار کرد تا در تخت سلطنت قرار بگیرد. هویجونگ بعد از هفت سال شورش کرد ولی موفق نبود. سپس چوی پادشاه گوجونگ را که انعطاف پذیری بیشتری داشت به عنوان شخص اول کشور منصوب کرد.

اگرچه خاندان چوی اشخاص خصوصی وفادار به خود را پیدا کرده بودند، ولی حملات ممتد مغول ها که کل کشور را در نوردید باعث شد که قابلیت های دفاعی تضعیف شده و قدرت حکومت نظامی نیز رو به زوال رود.

حملات مغول ها و تسلط یوان:

خیتان ها که در حال فرار از دست مغول ها بودند، در سال ۱۲۱۶ به گوریو حمله کرده و ارتش کره ای ها را چندین بار شکست دادند. آنها حتی به دروازه های پایتخت نیز رسیدند و در حال انجام عملیات به سمت جنوب کشور بودند ولی توسط ژنرال کره ای به نام کیم چی ریو شکست خوردند. او خیتان ها را تا پیونگ آن در جایی که باقی مانده خیتان ها  در سال ۱۲۱۹ توسط نیروهای متحد مغول و گوریو نابود شدند به عقب راند.

بعد از موفقیت نیروهای مشترک مغول و گوریو در برابر خیتان ها در سال ۱۲۱۹، مغول ها به رهبری اوگتای خان به گوریو یورش بردند. دربار سلطنتی در سال ۱۲۳۲ به جزیره گانگ هوا در خلیج گیونگ گی نقل مکان کرد. حاکم نظامی آن زمان (چوی یو) بر مقاومت اصرار می ورزید. گوریو به مدت حدود ۳۰ سال مقاومت کرد ولی سرانجام در سال ۱۲۵۹ تقاضای صلح نمود.

در همین حال، مغول ها نبردی را در حد فاصل بین سال های ۱۲۳۱ تا ۱۲۵۹ در پیش گرفتند که بخش هایی از گیونگ سانگ و جولا را در نوردید. شش نبرد بزرگ در سال های ۱۲۳۱، ۱۲۳۲، ۱۲۳۵، ۱۲۳۸ ،۱۲۴۷ و ۱۲۵۳ به وقوع پیوست.  در فاصله بین سال های ۱۲۵۳ و ۱۲۵۸، مغول ها به رهبری ژنرال منگوقاآن به نام جلایرتای قورچی چهار تهاجم ویرانگر را بر علیه کره ترتیب دادند که هزینه های عظیمی برای زندگی غیرنظامیان در سراسر کره در پی داشت.

مقاومت غیر نظامیان قدرتمندانه بود و حتی رعایا و خدمتکاران نیز شجاعانه مقاومت کردند. گوریو سه شکست بر مهاجمان تحمیل کرد و به شدت غرور آنان را جریحه دار نمود. دربار سلطنتی در گانگ هوا اقدام به مستحکم سازی دژهای خود نمود. مغول ها که بیشتر اوراسیا را تصرف کرده بودند، دریافتند که تصرف گوریو با قوه قاهره سخت است. به موازات سخت تر شدن استثمار رعایا توسط حکومت چوی، مردم بیشتر دلسرد شدند. کره ای ها چندین نبرد را بردند ولی ارتش کره نتوانست در برابر امواج سنگین تهاجمات مقاومت کند. تکرر حملات مغول ها باعث ویرانی، از دست رفتن حیات انسان ها و قحطی در کره شد. گوجونگ در سال ۱۲۳۶ دستور خلق مجدد تریپیتاکا کوریانا را صادر کرد که در خلال تهاجم سال ۱۲۳۲ نابود شده بود. این جمع آوری از کتب مقدس بودائیان برای مدت ۱۵ سال طول کشید تا بر روی حدود هشتاد و یک هزار بلوک چوبی کنده کاری شود و تا به امروز نیز سالم باقی مانده است.

در ماه مارس سال ۱۲۵۸، دیکتاتور چوی اوی توسط شخصی به نام کیم جون کشته شد. پس از آن، دیکتاتوری گروه نظامی وی به پایان راه خود رسیده و مقاماتی که بر صلح با مغول ها پافشاری می کردند قدرت را در دست گرفتند. گوریو هرگز توسط مغول ها تصرف نشد ولی بعد از دهه ها نبرد از پای در آمده و ولیعهد ونجونگ را برای قسم به وفاداری به مغول ها به پایتخت یوان فرستاد. قوبلای خان پذیرفت و یکی از دخترانش را به همسری ولیعهد کره ای در آورد. قوبلای که در سال ۱۲۶۰ خان مغول و امپراطور چین شده بود،  حاکمیت مستقیمی بر تمام کره اعمال نکرد. با گوریو بر خلاف سلسله چینی سونگ، بیشتر به عنوان یک قدرت آسیایی داخلی رفتار می شد. سلسله گوریو اجازه یافت تا به حیات خود ادامه دهد، ازدواج با مغول ها و حتی با خانواده سلطنتی مغول مورد تشویق قرار گرفت در حالی که زمانی که سلسله سونگ به پایان راه خود رسید، ازدواج مابین چینی ها و مغول ها به شدت ممنوع شده بود. بعضی از مقامات نظامی که حاضر به تسلیم نشده بودند، شورش سامبیول چو را ترتیب داده و در جزایر سواحل جنوبی شبه جزیره کره مقاومت نمودند.

سلسله چینی یوان که توسط مغول ها تاسیس شده بود، شش شرط گوریو برای صلح از جمله تضمینی برای ادامه یافتن موجودیت پادشاهی گوریو و خروج بلادرنگ سربازان مغول از شبه جزیره کره را پذیرفت. توافق نامه نتیجه مقاومت مصرانه گوریو در برابر برنامه مغول ها برای اعمال کنترل مستقیم بر گوریو بود. نبردهای مقاومتی ۴۲ ساله ای که در برابر مغول ها ( قوی ترین ابر قدرت جهان در آن زمان) صورت گرفت، حاکی از روحیه استقامت و تسخیر ناپذیر آنها است. اما زمین های ملی تخریب شده و زندگی مردم به علت سال های طولانی جنگ به ورطه نابودی افتاد. مغول ها بسیاری از میراث های فرهنگی ارزشمند به مانند یک پاگودای ۹ طبقه در معبد هوانگ نیونگ سا را نابودند کردند. بعد از معاهده صلح، مغول ها تصمیم گرفتند تا با همدستی سربازان گوریو به ژاپن حمله کنند. این تهاجم به علت طوفان مخوفی که ژاپنی ها آن را باد الهی می نامند با شکست مواجه شد.

پس از سال ۱۲۷۰، گوریو به دولت موکل نیمه مستقلی از سلسله یوان بدل گشت. مغول ها و پادشاهی گوریو به وسیله ازدواج با یکدیگر گره خوردند و گوریو به مدت تقریبی هشتاد سال به خراجگذار گودا (اتحاد ازدواجی ) سلسله یوان تبدیل شده و سلاطین گوریو عمدتا داماد امپراطوری بودند. دو ملت برای مدت هشتاد سال در هم آمیخته شدند و تمامی پادشاهان کره ای بعدی با شاهزاده خانم های مغولی ازدواج می کردند. آخرین شهبانوی سلسله یوان نیز یک ملکه کره ای بود. پادشاهان گوریو به مانند دیگر خاندان های مهم مغولی جایگاه والایی داشتند. گفته می شود که یکی از سلاطین گوریو محبوب ترین نوه قوبلای خان بود.

سلسله گوریو زیر نظر یوان به حیات خود ادامه داد تا اینکه پادشاه گونگ مین در دهه ۱۳۵۰ اقدام به عقب راندن پادگان های مغولی نمود. تا سال ۱۳۵۶، گوریو تمام سرزمین های شمالی از دست رفته خود را احیا کرد.

تغییرات اجتماعی در اواخر سلسله گوریو:

گوریو بعد از معاهده صلح گاه و بیگاه درگیر مداخلات سیاسی از جانب مغول ها می شد ولی هویت فرهنگی و سیاسی خود را حفظ کرد. گوریو با تولید ظروف سفالی بسیار لطیف و آثاری در باب تاریخ کشور گام های زیادی برای اثبات برتری ملی و فرهنگی خود بر مهاجمان برداشت.

در طول این مدت، املاک اربابی کثیری که توسط اشراف قدرتمند در سراسر کشور اداره می شدند، در جای جای کشور ایجاد گشتند. صاحبان زمین در پایتخت می زیستند و ملازمان خصوصی را برای جمع آوری مالیات از روستائیانی که بر روی زمین های آنها زراعت می کردند، به مناطق گوناگون می فرستادند. مستاجران اغلب مجبور می شدند تا مالیات ها را به بیشتر از یک مالک بپردازند زیرا صاحبان زمین مالکیت ها را به اشتراک می گذاشتند. همچنین مستاجران مشمول نیروی کار اجباری و خدمت نظام وظیفه برای دولت بودند. بسیاری از رعایا به منظور دریافت حمایت از سوی اشراف و اجتناب از مالیات های دولتی این انتخاب را می کردند که به غلام (نوبی) تبدیل شوند. برخی از اشراف زادگان بی خانمان ها را ربوده و به صورت غیر قانونی آنها را غلام می کردند. این غلام ها به مفهوم غربی معنی برده را نمی داد ولی در حقیقت در یک سطح با مستاجران قرار داشتند. افزایش تعداد ملاکین زمین و غلامان نتیجه ای جز کاهش عایدی مالیاتی کشور و تعداد افرادی که برای بسیج شدن در زمان جنگ در دسترس بودند نداشت.

دولت مرکزی از طریق آزمون خدمات مدنی نیروهای بروکرات جدیدی شامل مقامات – محققینی را که عموما زمین های کشاورزی کوچکی در نواحی بومی خود تحت مدیریت خویش داشتند، به استخدام در می آورد. این مردان بودائیت را خوار شمرده و از تفاسیر سطحی پنج اثر باستانی چینی از کنفسیوسیسم ناراضی بودند. آنها نئو کنفسیوسیسم را که راهی ماورا الطبیعی  برای درک جهان معرفی می کرد اتخاذ کردند. ناکافی بودن منابع دولتی مانع از اهدای زمین به مقامات جدیدا منصوب گشته متناسب با رده آنها شده و در نتیجه تقاضا برای اصلاحات زمین به وجود آمد. سرانجام با حمایت های ژنرال یی سونگ گه مقامات و محققین ناراضی قدرت را تصاحب کرده و سیستم توزیع زمین جدیدی را که بر اساس آن زمین ها بر حسب رتبه مقامات تخصیص داده می شد بنیان گذاری کردند.  این اصلاحات ناقوس پایان سلسله گوریو را در سال ۱۳۹۲ به صدا در آورده و طلیعه ای برای آغاز سلسله چوسون (یی) بود.

آخرین اصلاحات:

زمانی که پادشاه گونگ مین به سلطنت رسید، گوریو تحت تاثیر سلسله مغولی یوان در چین بود. او مجبور شد تا سال های متمادی را در دربار یوان بگذراند زیرا در سال ۱۳۴۱ و قبل از پادشاه شدن به عنوان یک زندانی بالقوه به آنجا فرستاده شده بود. او با شاهزاده خانمی مغولی به نام ملکه نوگوک ازدواج کرد. اما یوان از اواسط قرن چهاردهم میلادی شروع به فروپاشی نموده و به زودی سلسله مینگ جانشین آن شد. پادشاه گونگمین اقدام به تلاش هایی برای اصلاح دولت گوریو و حذف تاثیرات مغول ها از آن کرد.

اولین اقدام وی حذف تمامی اشراف و افسران نظامی حامی مغول از منصب هایشان بود. مغول ها بعد از حملات خودشان مناطق شمالی گوریو را تصرف کرده و آنها را با عناوین ادارات ریاستی سانگ سونگ و دونگ نیونگ در امپراطوری خود ضمیمه نمودند. ارتش گوریو این مناطق را تا حدی به لطف پناهندگی یی جاچون ( یک مقام کره ای خرد در خدمت مغول ها در سانگ سونگ ) و پسرش یی سونگ گه پس گرفتند. بعلاوه، یی سونگ گه و یی یونگسو نبردی را در داخل لیائویانگ رهبری کردند.

بعد از مرگ نوگوک (همسر پادشاه گونگمین ) در سال ۱۳۶۵، او افسرده شد. در انتها وی به سیاست بی اعتنا شده و در مورد مسئولیت بزرگی به یک راهب بودایی به نام شین دون اعتماد کرد. اما شین دون بعد از شش سال موقعیت خود را از دست داد و توسط یکی از مقامات درباری نزدیک به وی به قتل رسید. گونگمین در سال ۱۳۷۴ توسط چوی ماسِنگ و دیگران کشته شد.

گوریو در این دوران آشفته به طور موقت و در سال ۱۳۵۶ لیائویانگ را تصرف کرده، دو تهاجم بزرگ توسط دستار قرمزها را در سال های ۱۳۵۹ و ۱۳۶۰  دفعه نمود و آخرین تلاش های سلسله یوان را برای تسلط بر گوریو در زمانی که ژنرال چوی یونگ یک لشکر مهاجم مغول را در سال ۱۳۶۴ مغلوب کرد، بی اثر ساخت. در دهه ۱۳۸۰ میلادی، گوریو توجه خود را به مخاطره دزدان دریایی وکو معطوف کرده و با استفاده از توپخانه دریایی اختراعی توسط چوی موسون صدها کشتی دزدان دریایی را نابود ساخت.

سقوط:

در سال ۱۳۸۸، پادشاه یو ( پسر پادشاه گونگمین و یک صیغه ) و ژنرال چویی یونگ نقشه یک لشکر کشی را برای حمله به لیائونینگ امروزی کشیدند. پادشاه یو ژنرال یی سونگ گه ( پادشاه تجو آینده ) را مسئول این طرح قرار داد ولی وی در مرز توقف کرده و بر علیه دولت مرکزی شورید.

گوریو به دست ژنرال یی سونگ گه ( پسر یی جا چون ) افتاد و وی سه پادشاه آخر گوریو را به مرگ محکوم کرده و با غصب سلطنت توانست سلسله چوسون را در سال ۱۳۹۲ تاسیس کند.

روابط خارجی:

در خلال قرن دهم میلادی، خیتان ها حداقل در دو موقعیت تلاش کردند تا با گوریو رابطه برقرار کنند. در سال ۹۴۲، حاکمی از خیتان به نام تایزو فرستادگانی همراه با هدایایی شامل ۵۰ شتر را به گوریو فرستاد ولی پادشاه تجو این ارتباط را رد کرده، فرستادگان را به تبعید فرستاده و به شترها تا سر حد مرگ گرسنگی داد.

گوریو روابط خود را با بیشتر اعضای پنج سلسله و پادشاهی های جنوبی در چین ادامه داد. از سال ۹۶۲، روابط رسمی با سلسله سونگ آغاز شد. روابط با سونگ نزدیک بود در حالیکه تعداد زیادی از فرستاده ها بین گوریو و سونگ رد و بدل می شد ولی با ظهور سلسله های لیائو و جین در این روابط وقفه ای ایجاد گشت.

خیتان ها بعد از حدود سی سال صلح به گوریو یورش بردند. بعد از چندین لشکرکشی نظامی، وضعیت صلح آمیزی ایجاد شد. شرق دور برای حدود ۱۰۰ سال در دورانی نسبتا صلح آمیز به سر می برد و پادشاه مونجونگ خط ارتباطی  لیائو – سونگ – گوریو را تقویت کرد.

در سال ۱۱۰۲، جورچن ها شروع به تهدیداتی کرده و بحران دیگری ظاهر شد. جورچن ها در سال ۱۱۱۵ سلسله جین را تاسیس کرده و در سال ۱۱۲۵ آنها توانستند لیائو را که ارباب گوریو بود نابود کنند. سلسله جین سپس اقدام به تهاجم بر علیه سونگ کرد. در پاسخ به شرایط ضمنی ایجاد شده، گوریو در سال ۱۱۲۶ خود را کشور خراجگذار جین اعلام کرد. پس از آن، صلح برقرار شده و جین دیگر هرگز عملا به گوریو یورش نبرد.

تنش در قرن دوازدهم میلادی ادامه یافت و این بحران به قرن سیزدهم و زمان آغاز حملات مغول ها کشیده شد. گوریو بعد از حدود سی سال جنگ قسم وفاداری به مغول ها خورد در حالیکه حاکمیت مستقیم سلسله ای سلاطین گوریو حفظ شده بود.

روابط با چین:

گوریو روابط نزدیکی با سلسله چینی سونگ ایجاد نمود. سونگ از گوریو درخواست کرد تا به آنها در رودرویی با خیتان و جین یاری رساند اما کره ای ها علاقه ای به درگیر شدن در یک منازعه گسترده منطقه ای نداشتند. خراج به چین پرداخت می شد ولی هم تجارت دولتی و هم تجارت خصوصی که انواع مختلفی از اجناس را در بر می گرفت، صادر و وارد می گشت. چین مبادرت به صادرات ابریشم، کتب، ادویه جات، چای، دارو و سرامیک می ورزید در حالیکه  گوریو طلا، نقره، مس، جنسینگ، ظروف چینی، مهره های کاجی و کاغذ هانجی می فرستاد. منبع دیگر کالاهای خارجی ژاپن بود که شمشیر و بادبزن های تاشو را تامین می کرد در حالیکه بازرگانان عرب با کشتی هایشان اجناسی به مانند ادویه جات و جیوه می آوردند. چنان وفور کالایی در گوریو وجود داشت که در قرن سیزدهم بندر سونگدو پذیرای بالغ بر ۱۰۰۰ کشتی بود.

محبوبیت بسیار ادبیات چینی باعث ایجاد روابط فرهنگی مستحکمی نیز شد و با معرفی آزمون خدمات مدنی در سال ۹۵۸ و پیروی از اصول کنفسیوسی مدیریت کشور بر اساس رویکردهای چینی مدل سازی گردید. دین رسمی کشور بودائیت بود که قرن ها قبل از چین معرفی شده و پادشاهان گوریو با ساختن صومعه ها و دیرهای بسیاری بر آن صحه گذاشتند. دیرها و صومعه های بودایی، با سرمایه املاک، حمایت سلطنتی و معافیت از مالیات، بسیار ثروتمند شدند و عمده دستگاه های مذهبی برای در اختیار گرفتن دولت با یکدیگر رقابت می کردند. حتی بسیاری از این صومعه ها نیروهای مسلح مخصوص به خود  که از راهب های مسلح و مردم عادی سرباز گیری می کرد را داشتند. بودائیت تنها توسط خانواده های اشرافی که یکی از پسران خود را برای تحصیل در صومعه و راهب شدن می فرستادند مورد ممارست قرار نمی گرفت بلکه طبقات اجتماعی پائین تر نیز به آن عمل می کردند.

نمونه دیگری از همکاری های فرهنگی با چین ضرب سکه می باشد. کره به مدت طولانی از پول رایج چینی استفاده می کرد اما از سال ۹۹۶ اقدام به ضرب سکه های خود نمود. در ساخت این سکه ها از نمونه سکه های سلسله چینی تانگ (۶۱۸ – ۹۰۷ میلادی) تقلید شده و مواد تشکیل دهنده آنها آهن و مس بودند. حتی عبارت ” سکه سنگین دوران ژیان یوان ” نیز از نوشته چینی ژیان یوان ژونگ بائو به  عبارت کره ای کون ون چونگ بو ترجمه گشته بود. ضرابان کره ای علامت های هویتی به مانند ” پادشاهی شرقی ” را در طرف وارونه سکه های خود حک می کردند. سکه های کره ای به مانند سکه های چینی یک سوراخ مربعی مرکزی داشتند. گلدان های نقره ای جایگزینی برای سکه ها بودند که در سال ۱۱۰۱ میلادی ساخته شدند. این گلدان ها شکل امپراطوری گوریو را به خود می گرفتند و با داشتن مهر رسمی کشور که بر رویشان حک شده بود، به عنوان پول رایج و قانونی شناخته می شدند.

اقتصاد:

تجارت:

تجارت در سلسله گوریو مکررا اتفاق می افتاد. بیوکراندو در آغاز سلسله بندر اصلی بود. بیوکراندو نام بندری است که در نزدیکی پایتخت گوریو قرار داشت. تجارت این دوره شامل موارد ذیل بود:

صادرات	واردات	شریک تجاری	#
طلا و نقره، جنسینگ، سنگ مرمر، کاغذ، مرکب	ابریشم، مروارید، چای، اودیه جات، دارو، کتب، ابزار آلات	سلسله سونگ	۱
مواد معدنی، کتان، سنگ مرمر، مرکب و کاغذ، جنسینگ	اسب، گوسفند، ابریشم کم کیفیت	سلسله لیائو	۲
نقره، کتان، ابریشم	طلا، اسب، اسلحه	جورچن	۳
جنسینگ، کتب	جیوه، مواد معدنی	ژاپن	۴
طلا و نقره	جیوه، ادویه جات، عاج فیل	سلسله عباسیان	۵

اجتماع:

اشرافیت:

اشرافیت کره در زمان گوریو به شش طبقه تقسیم می شد:

گوک گونگ : دوک یک ملت

گون گونگ : دوک یک کشور

هیون هو : مارکیس یک شهر

هیون بِک : کنت یک شهر

گه گوک جا یا هیون جا : وایکانت یک شهر

هیون نام : بارون یک شهر

لقب تِجا نیز به پسران امپراطور داده می شد. در بیشتر کشورهای دیگر آسیای شرقی این عنوان معنی ولیعهد را می دهد. تِجا معادل تِگون یا گون در امپراطوری کره می باشد.

ادیان:

گوریو کنفسیوسیسم را به عنوان ایدئولوژی سیاسی خود برگزیده و با تاسیس گوک جاگام ( یک موسسه آموزش عالی ملی) و چندین هیانگ گیو (مدارس خصوصی محلی) اقدام به پایه ریزی یک سیستم آموزشی موثر کرد. بودائیت نیز در اصل تاثیر قابل ملاحظه ای بر جامعه گوریو داشت. این پادشاهی به مانند آنچه که یون دونگ هو ( فستیوال فانوس لوتوس) و پال گوان هو ( فستیوال هشت سوگند) نشان می دهد، روش با مداراتری نسبت به پذیرش سایر ادیان اتخاذ نمود. در این مراسمات به دعا کنندگان توصیه می شد تا بر اساس آمیزه ای از عقایدی به مانند ادیان محلی و بودائیت برای موهبت و برکت در کشور دعا کنند.

بودائیت:

مکاتب سئون از صومعه های ” نه کوهستان ” بعد از یک کشمکش با دیگر گونه های بودائیت توانست شاخه غالب این دین در گوریو شود. سئون تاثیرات بزرگی بر دربار و جامعه اعمال نموده و مقدسین و محققین فراوانی را تربیت کرد. در خلال دودمان گوریو، سئون به طور کامل به ” دین کشوری ” تبدیل گشته و به خاطر ارتباط با خاندان حاکم و اعضای قدرتمند دربار توانست حمایت و مزایای گسترده ای را دریافت کند.

مکتب هوا اوم نیز به خصوص به لطف آثار گیون یو (۹۲۳ – ۹۷۳ ) که پیش زمینه ای برای تلفیق هوا اوم و سئون آماده کرد، توانست به عنوان شاخه پر جنب و جوشی از بودائیت در خلال سلسله گوریو به ایفای نقش بپردازد. جینول به عنوان مهم ترین شخصیت سئون در گوریو مورد تقدیر است. بودائیت با تجلی اعمالی به مانند پیش گویی و اجرای دعا و تشریفات مذهبی برای موفقیت در امور دنیوی به تدریج به سمت فساد پیش رفت. جینول در داخل سئون کره ای یه جنبش جدید ایجاد کرده و در کوهستان جوگه صومعه ای به نام سونگ گوانگ سا را ساخت. راه حل فلسفی جینول برای مناقشه سئون – گیو باعث تاثیر عمیق و پایداری بر بودائیت کره ای شد.

بودائیت در نیمه دوم سلسله گوریو به خاطر فساد و افزایش شدید احساسات فلسفی و سیاست های ضد بودایی رو به نزول نهاد. با اینحال، سه راهب بزگ بودایی آن زمان سئون کره ای را به پیش بردند: گیونگ هان (۱۲۹۸ – ۱۳۷۴)، ته گو (۱۳۰۱ – ۱۳۸۲) و هه گون (۱۳۲۰ – ۱۳۷۶). گیونگ هان و هه گون تحت تاثیر جینول و تمایل سنتی تونگ بولگیو، علاقه ای غیر عادی به مطالعه کتب مقدس نشان دادند و به همراه درک فوق العاده از کنفسیوسیسم و تائوئیسم، گام بلندی را برای راهبان بودایی در راستای آموزش ” سه آموزه ” برداشتند.

 

اسلام:

بر اساس گوریوسا، گروهی شامل صد مسلمان که حسن رضا نیز در میان آنها دیده می شد، در سال ۱۰۲۴ که مصادف با سپتامبر پانزدهمین سال سلطنت هیون جونگ از گوریو می شد، به شبه جزیره کره و پادشاهی گوریو رسیدند. گروه صد نفره دیگری از بازرگانان مسلمان در سال آتی به گوریو آمدند.

روابط مابین جهان اسلام و شبه جزیره کره با جانشینی سلسله گوریو در خلال قرن پانزدهم میلادی ادامه یافت. در نتیجه، تعدادی از مسلمانان از خاور نزدیک و آسیای مرکزی در کره ساکن شده و خانواده هایی در آنجا تشکیل دادند. به نظر می رسد برخی از مسلمانان از گروه مردمان هوی چینی نیز در پادشاهی گوریو زندگی کرده باشند.

با آمدن ارتش های مغول به کشور، گروهی موسوم به ” مردمان چشم رنگی ” که شامل مسلمانانی از آسیای مرکزی می شدند بر سر زبان ها افتادند. این دسته از افراد در ترتیب اجتماعی مغولی درست در یک رده پائین تر از مغول ها قرار داشتند و تاثیر زیادی را در دربار سلسله یوان اعمال می نمودند.

در این دوران بود که اشعار طنز و از جمله شعر ” نانوایی افراد چشم رنگی ” به رشته تحریر در آمد. این سروده داستان زنی را روایت می کند که به منظور خریدن نوعی پودینگ به مغازه ی یک نانوای مسلمان می رود.

روابط با مردمان مسلمان در مقیاس کوچک و گاه و بیگاه ادامه یافت. در اواخر سلسله گوریو، مساجدی در پایتخت ( گه سونگ ) وجود داشت که یه کونگ نامیده می شد که در زبان کره ای معنی ” سالن تشریفات ” را می داد.

یکی از آن مهاجرین اهل اسیای مرکزی در اصل همراهی برای شاهزاده خانمی مغولی بود که به منظور ازدواج با پادشاه چونگ نیونگ به گوریو فرستاده شده بود. منابع گوریو اشاره می کنند که او در اصل سامگا نام داشت ولی بعد از اینکه وی تصمیم گرفت کره را به عنوان خانه دائمی خود برگزیند، پادشاه به وی اسم کره ای جانگ سون نیونگ را اعطا کرد. جانگ با بانویی کره ای ازدواج نموده و به عنوان جد موسس خاندان دوکسو جانگ شناخته می شود. خاندان وی در طول قرن ها تعداد زیادی از مقامات عالی رتبه و محققین کنفسیوسی مورد احترام را معرفی کرده است. ۲۵ نسل بعد، در حدود سی هزار نفر از کره ای ها به جانگ سون نیونگ به عنوان نیای خاندان خود می نگرند. مرکزیت خاندان جانگ در روستای دوکسو قرار دارد.

مطلب مشابهی در مورد تبار یکی دیگر از افراد آسیای مرکزی که در کره اسکان یافته بود درست است. شخصی از آسیای مرکزی به نام سول سون همزمان با شورش دستار قرمزها که در اواخر سلسله مغولی یوان به وقوع پیوست، به کره فرار کرده بود. او نیز با زنی از کره ازدواج کرده و نسلی را که به گیونگجو سول مشهور بوده و گفته می شود حداقل ۲۰۰۰ عضو در کره دارد، تاسیس نمود.

سوجو:

سوجو برای اولین بار در قرن سیزدهم میلادی و در خلال تهاجمات مغول ها به کره عرق گیری شد. مغول ها در حدود سال ۱۲۵۶ فن تقطیر عرق را در زمان حملات خود به آسیای مرکزی و خاورمیانه فرا گرفته بودند. این روش بعدا به کره معرفی شده و عرق گیران در حومه شهر که سونگ ساکن شدند. در واقع در ناحیه اطراف شهر که سونگ، سوجو به نام عرق – جو شناخته می شد. سوجو در زمان سلطنت پادشاه چونگ ریول به سرعت به یک نوشیدنی پر طرفدار تبدیل گشت در حالیکه در مناطق سکونت سربازان مغولی به مانند شهر آندونگ سوجو با کیفیت بسیار خوبی تولید می شد.

کنفسیوسیسم:

امپراطور گوانگ جونگ آزمون های خدمات مدنی کشوری را بنا نهاد. پادشاه سونگ جونگ نیز شخصیتی کلیدی در بنیان گذاری کنفسیوسیسم بود. پادشاه سونگ جونگ گوک جاگام را تاسیس کرد. گوک جاگام بالاترین موسسه آموزشی سلسله گوریو بود. این موضوع با تاسیس دانشکده سونگ گیونگ وان ( دانشکده ای با یک برنامه تحصیلی کنفسیوسی ) در سال ۱۳۹۸، و ساختن محرابی در قصر (جایی که پادشاه اجداد خود را پرستش می کرد) تسهیل شد.

 

هنر:

پادشاهی گوریو به فرهنگ باشکوهی حیات بخشید. طراحی های منبت کاری شده ای که بر روی ظروف چینی سبز یشم یافت شده است ، نشان از هنرمندی بی همتایی می دهد که در آن زمان در هیچ کجای جهان هماوردی نداشت. تریپیتاکا کوریانا ( یک جمع آوری کره ای از تریپیتاکا، یا متون مقدس بودایی که بر روی ۸۱۲۵۸ بلوک چاپ شده چوبی کنده کاری شده بود) که در خلال سلسله گوریو به وجود آمده است، ماهیت فرهنگ بودایی را به تصویر کشیده و نقطه اوج دستاورد تکنولوژی چاپ بر روی بلوک های چوبی می باشد. اولین حروف چاپی فلزی جهان نیز در خلال سلسله گوریو اختراع شد. بر اساس منابع مربوطه، مردمان گوریو حروف چاپی فلزی را بیشتر از ۲۰۰ سال قبل تر از یوهان گوتنبرگ در اروپا اختراع کرده بودند. کتابی با عنوان جیکجی ( گلچین ادبی آموزه های زِن، روحانی بزرگ بودایی) که در سال ۱۳۷۷ با حروف چاپی فلزی زیر چاپ رفته بود، ۷۸ سال بر چاپ همتای اروپایی خود که در سال ۱۴۵۵ اتفاق افتاد مقدم می باشد. جیکجی در کتابخانه ملی فرانسه نگهداری شده و در سال ۲۰۰۱ به عنوان یادبود جهانی یونسکو ثبت گردیده است.

تریپیتاکا کوریانا:

تریپیتاکا کوریانا که ” گوریو تریپیتاکا ” نیز خوانده می شود، یک جمع آوری کره ای از تریپیتاکا (متون مقدس بودایی و کلمات سانسکریت برای ” سه حلقه ” ) می باشد که در معبد هه اینسا نگهداری می شد. در خلال یورش های مغول به کره در سال ۱۲۳۱، مغول ها مجموعه بلوک های چوبی اصلی را نابود کردند. زمانی که پایتخت گوریو بعد از گذشت سه دهه از حملات مغول به جزیره گانگهوا منتقل شد، پادشاه گوجونگ از گوریو دستور کنده کاری مجدد تریپیتاکا را صادر نمود. این مجموعه که بر روی بلوک های چوبی کنده کاری شده است، تکنولوژی را به نمایش گذاشت که بسیار از زمان خود فراتر بود. اساتید بودایی تریپیتاکا کوریانا را به عنوان محافظت شده ترین و کامل ترین ویرایش موجود از قوانین شریعت بودایی در رسم الخط چینی مورد توجه قرار می دهند.

سلادون های گوریو:

سرامیک های گوریو توسط برخی به عنوان بهترین آثار سرامیکی در مقیاس کوچک در تاریخ کره شناخته می شود. طراحی های پیچ و خم دار و ورقه ورقه شده، گروه هایی از سنبله های پیچکی یا هندسی، شکل های بیضوی، ماهی ها و حشرات سبک وار و استفاده از طراحی های برش خورده از آن زمان رونق گرفت. لعاب ها غالبا سایه های متفاوت سلادون بودند که از لعاب قهوه ای مایل به زرد تا لعاب های تقریبا تیره رنگ برای سنگ های قیمتی و مخازن مورد استفاده بود. لعاب های سلادون می توانست به گونه ای شفاف داده شود که تزئینات سیاه و سفید را نشان دهد.

در حالیکه که انوع غالبا روئیت شده شامل بطری های عریض شانه، کاسه های بزرگتر و کوتاه یا کاسه های کم عمق کوچکتر، جعبه های لوازم آرایشی به شدت تزئین شده سلادون و فنجان های کوچک خاتم کاری شده بر روی روکش می باشند، سفالگران بودایی گلدان های هندوانه مانند و فنجان های گل داوودی تولید می کردند که به شدت از طرح های معماری برخوردار بودند و بر پایه هایی با نقوش لوتوس و راس های گل لوتوس قرار داشتند. کاسه های الماس لبه دار انحنایی نیز به گونه ای مشابه با ظروف فلزی کره ای کشف شده اند. فنجان های مشروب اغلب یک پایه بلند داشتند که بر روی تکیه گاه های بشقاب مانندی تکیه می دادند.

ظروف لاک الکلی با خاتم کاری صدف مروارید:

در زمان دودمان گوریو، ظروف لاک الکلی با خاتم کاری صدف مروارید به نقطه اوج دستاوردهای فنی و زیبایی شناختی خود رسیده و به طور گسترده ای توسط اعضای خانواده های اشرافی برای ظروف و ابزار آلات مراسمات مذهبی بودایی و همچنین زین اسب و کالسکه سلطنتی مورد استفاده قرار می گرفت. لاک الکل های تزئینی  باعث ترکیب بافت، رنگ و اشکال برای به وجود آوردن تاثیری خیره کننده در اجسام بزرگ و کوچک می شد. اگرچه ظروف لاک الکلی کره ای در دوران گوریو در تمام شرق آسیا بسیار با ارزش به حساب می آمد، کمتر از ۵۰ مورد از این ظروف تا به امروز باقی مانده است. یکی از آن موارد جعبه نفیسی است که در مجموعه یک موزه نگهداری می شود. کمبود این اجسام عمدتا مربوط به شکنندگی اشیای لاک الکلی و تا حدودی به یورش ها و جنگ های قدرت خارجی مربوط می شود که مشهورترین آنها تهاجمی بود که توسط هیدیوشی تویوتومی ژاپنی (۱۵۳۶ – ۱۵۹۸) در اواخر قرن شانزدهم میلادی ترتیب داده شده بود.

فنون ساخت:

این سرامیک ها از بدنه چینی واری ساخته می شدند که سنگ چینی به عنوان یکی از اجزای کلیدی آن عمل می کرد. اما آنها نبایست با چینی اشتباه گرفته شوند. بدنه دارای خاک رس کم، پر از سنگ چینی، غنی از پتاسیم و عملا از لحاظ ترکیبی با سرامیک های کشور چین که محققین گاها آن را اولین تولید سلادون در کره می پندارند، یکسان می باشد. لعاب به صورت خاکستر لعاب به همراه آهن رنگین می باشد که در جو تقلیل یافته ای در داخل یک کوره اصلاح شده اژدها مانند به سبک چینی پخته می شد. رنگ آبی – خاکستری – سبز متمایز سلادون کره ای به علت محتوای آهنی لعاب با حداقل آلودگی تیتانیوم ایجاد شده است که رنگ را به قالب سبز تری که در ظروف چینی نیز دیده می شود تغییر می دهد. اما سفالگران گوریو لعاب را از جهتی متفاوت با پیشگامان چینی خود استفاده می کردند. به جای تکیه صرف بر روی طرح های حجاری شده پیش از لعاب، آنها سرانجام تکنیک سانگ گام در مورد تزریق سیاه (مغناطیسی ) و سفید (سنگ چینی ) را توسعه دادند که زمینه ای پر رنگ را به همراه لعاب ایجاد می کرد. محققین این فرض را نیز مطرح می کنند که این مورد بخشی از سنت تزئین در ظروف فلزی و لاک الکلی کره ای را توسعه داده و همچنین باعث کاهش نارضایتی از تاثیر تقریبا غیر قابل مشاهده حجاری ها در زمانی می شد که آن در زیر لعاب سلادون ضخیمی کنده کاری شده بود.

تکنولوژی:

این مسئله عموما پذیرفته شده است که اولین چاپ توسط حروف فلزی قابل حرکت در سلسله گوریو و توسط شخصی به نام چوی یون یی در قرن سیزدهم میلادی انجام گرفته بود. اما بر اساس گفته های محققی چینی به نام پان جی ژینگ، گونه ای ابتدایی از حروف فلزی قابل حرکت در اوایل قرن یازدهم در چین وجود داشت. آن صفحه ای فلزی به منظور چاپ پول و اسناد رسمی بود اما به منظور چاپ دو حرف جاسازی شده به صورت همزمان به قدر کافی توسعه نیافته بود. اولین کتاب چاپ شده توسط حروف فلزی قابل حرکت سانگ جونگ گوگوم یه مون نام داشت که در سال ۱۲۳۴ به مرحله چاپ رسید. تکنولوژی در کره در زمان سلسله گوریو گام های بلندی برداشته و روابط مستحکم با دودمان چینی سونگ نیز در این مهم سهیم بود. ساخت سرامیک ها و کاغذ کره ای که تا به امروزه نیز قابل مشاهده هستند، از این سلسله شروع شده بودند.

گوریو در اواخر این سلسله در صنعت توپخانه روی عرشه کشتی پیشرو بود. اولین تجربه ها در سال ۱۳۵۶ با سلاح های باروتی که پرتابه هایی از جنس آهن یا چوب را شلیک می کردند انجام شد. تجربه های دیگری در سال ۱۳۷۳ با تیرهای آتش زا و ” مجراهای آتیشن ” که احتمالا گونه ی اولیه هواچا بود توسعه یافته و بر روی کشتی های جنگی کره ای نصب شد. سیاست گماردن توپ ها و دیگر تسلیحات مبتنی بر باروت به خوبی در زمان سلسله چوسون نیز ادامه یافت و تا سال ۱۴۱۰، بالغ بر ۱۶۰ کشتی جنگی چوسون بر روی عرشه خود توپ هایی داشتند. چوی موسون، دانشمند، مخترع و فرمانده نظامی قرون وسطایی اهل کره، کسی بود که برای اولین بار استفاده گسترده از باروت را در کره ترویج داده و انواع مختلفی از سلاح های باروتی را ایجاد کرد.

 

کاغذ، چاپ و نقاشی:

بودائیت به صورت مستقیم مسبب توسعه چاپ می باشد زیرا برای گسترش ادبیات بودایی بود که چاپ به وسیله بلوک های چوبی بهبود یافته و سپس حروف فلزی قابل حرکت در سال ۱۲۳۴ اختراع شد. مرکب و کاغذ هانجی که از لحاظ کیفی بهبود یافته و از درختان شاه توت ساخته می شدند، این پیشرفت ها را همراهی می کردند. کاغذ هانجی به عنوان زیباترین کاغذ در جهان به شهرت رسید. این دوران شاهد توجه به مستند سازی تاریخ کشور با نوشتن کتاب مشهور سامگوک ساگی ( تاریخ سه پادشاهی ) شد که در سال ۱۱۴۵ توسط کیم بوسیک به رشته تحریر درآمد. این منبع که به شدت تمرکز خود را بر منابع اولیه ای که اکنون از دست رفته اند گذاشته بود، تنها متن تاریخی بسیار مهم در مورد کره باستان می باشد.

دیگر هم بخشی بودائیت با هنرها نسخ خطی زرنما می باشد. این ساگ یونگ ها اغلب از متن هایی از سوتراها که منتسب به بودا می باشند تشکیل شده و به صورت کتاب های تاشو و طومار مانند عرضه می گشت. آنها توسط راهب های کاتب بر روی کاغذهای هانجی با استفاده از رنگ های روشن و حتی گاها به وسیله طلا و نقره نوشته می شدند. همچنین راهبان بودایی نقاشی های دیواری و آویزهای ابریشمی دیواری را به منظور تزئین صومعه ها رنگ آمیزی می کردند در حالیکه موضوعاتی به مانند بودی ساتوا و گل آب بسیار پر طرفدار شده بود. نقاشی های غیر مذهبی آن زمان به خوبی باقی نمانده است اما مخصوصا گونه ای تخصصی از هنر به نام نقاشی بادبزنی در آن دوران پرطرفدار بود. معروف است که نقاشی تنها توسط هنرمندان حرفه ای انجام نمی شد بلکه آن به عنوان یک سرگرمی توسط آنهایی که اوقات فراغت و توانایی دنبال نمودنش را داشتند نیز صورت می گرفت.

پیکر تراشی گوریو:

پیکر تراشان گوریویی از انواع مختلفی از موارد به مانند سنگ مرمر، سنگ، سفال و فلز بهر می بردند. پیکره هایی از بودا مثل مایتریا (بودای آینده) پرطرفدار بودند. یکی از آنها در پاجو واقع است و عظمتی تا ارتفاع ۱۷.۴ (۵۷ فوت) دارد و دیگری پیکره ای به ارتفاع ۱۸.۴ متر می باشد که در معبد کوان چوک در نونسان قرار دارد. هر دوی این موارد بر روی تخت سنگ های طبیعی در قرن یازدهم میلادی کنده کاری شده بودند. بسیاری از این مجسمه ها کلاه های بلند منحصر به فردی را می پوشیدند که احتمالا بیانگر ارتباطی با شمنیسم (مذهبی که در کره باستان به مدت طولانی به ان عمل می شد) می باشد. عموما مجسمه های ایستاده سربازان و مقامات به مانند مدل چینی به صورت جفت در خارج از مقبره ها قرار می گرفتند. مجسمه سازی در نیمه دوم این دودمان بیشتر در مقیاس کوچک و از برنز زرد اندود شده ساخته می شدند.

دیگر زمینه فلز کاری تولید ناقوس ها برای صومعه های بودایی بود. ناقوس های گوریو که از ناقوس های عظیم الجثه ای که توسط پادشاهی شیلای متحد ساخته شده بودند کوچکتر است، همچنان ارتفاعی بالاتر از ۱.۷ متر را دارا بوده، از جنس برنزی ریخته گری شده و با پیکره های آسمانی ، اژدها و .. مزین گشته بود. یک ویژگی منحصر به فرد آنها ریخته گری مدال لوتوس می باشد که در نقطه برخورد ناقوس نصب شده است. ناقوس ها در میان جمعیت محلی محبوبیت چندانی نداشتند زیرا مردم مجبور بودند تا اشیای برنزی خود را برای ذوب و ریخته گری مجدد به دیرها و صومعه ها هدیه کنند. دستبندها، ناقوس های معابد، مشعل بخوردان ها و گلدان نیز به صورت برنزی ریخته گری می شدند و گاها با لعاب های نقره ای و طلایی بسیار زیبایی پیراسته می گشتند.

سرامیک های گوریو:

سفالگران گوریو ظروف سفالین سنگ نما و ظروف چینی بی نظیری می ساختند ولی مشهورترین تولید آنها ظروف سلادون می باشد. ظروف سلادون که به خاطر رنگ سبز کم رنگ آنها به ظروف سبز نیز مشهور هستند، یک لعاب مسطح داشته و بخش هایی را دارا می باشد که با طرح های منبت زیبایی به ویژه نقوش بودایی به مانند گل لوتوس، ماهیخواران بزرگ و ابرها همراه گشته اند. سلادون ها برای اولین بار در قرن نهم میلادی از چین به کره معرفی شدند ولی سفالگران کره ای به حدی در تولیدات خود ماهر گشتند که ظروف آنها به صورت صادراتی به چین باز می گشتند و حتی امروزه نیز سلادون های کره ای در زمره با ارزش ترین سرامیک های موجود در جهان به حساب می آیند. تمامی موارد و اقلام از مشعل های بخور دان گرفته تا پایه های مرکب و کاشی های سقفی ساخته می شدند ولی اصلی ترین شکل از این نوع ظرف ها شیشه ظریف و بلند با گردن پیازی شکل می باشد که با نام مه بیونگ مشهور هستند.

 

معماری گوریو:

هیچ معبدی از زمان سلسله گوریو باقی نمانده است زیرا آنها عمدتا از چوب ساخته می شدند که از لحاظ باستان شناسی دوام چندانی ندارد. یک ایده خوب از سبک معماری در تالار زندگی ابدی که متعلق به قرن سیزدهم میلادی بوده و در معبد پوسوک در یونگجو واقع است، دیده می شود. آن یکی از قدیمی ترین سازه های چوبی در کل کره است که تا به امروزه پابرجاست. سقف ان یک لبه دوگانه را به نمایش گذاشته و توسط تکیه گاه های سه ردیفه ای پشتیبانی می شود. آن همچنین طاقچه های سقفی بسیار پیچیده تری در بالای ستون های تکیه گاهی داشت که در آن زمان رایج بود. پایه های چوبی باریک تر شده و اجازه استفاده از آجرهای مشبک را می دهند. پاگوداهای سنگی باقی مانده کیفیت بهتری را دارا بوده و آنها بسته به موقعیت دستچین شده اند. دیگر نمایانگر معماری گوریو فانوس های سنگی می باشد که بسیاری از آنها شکل جفت های شیر، ستون ها یا سکوهای هشت ظلعی را به خود می گیرند.

محافظت شده ترین مقبره متعلق به دوران گوریو در نزدیکی که سونگ واقع است که متعلق به پادشاه گونگ مین (۱۳۳۰ – ۱۳۷۴ ) و همسر مغولی اش نوگوک می باشد. دو برآمدگی مقبره نرده های سنگی با پیکره های ببر و گوسفند دارند که معرف نمادهای یین و یانگ هستند. در داخل برآمدگی دو اتاقک سنگی وجود دارد که با نقاشی های دیواری و صور فلکی بر روی سقف تزئین شده اند. آرامگاه های قرون یازدهم و دوازدهم نیز در که سونگ یافت شده و به طرز مشابهی تزئین گشته اند، منطقه البروج حیوانات به مانند مقبره گونگ مین در چندین موقعیت اتفاق افتاده است. بسیاری از مقبره های گوریو حاوی لوح تابوت ها می باشند که با کنده کاری های برجسته چهار حیوان جهت های اصلی تزئین شده اند.

منابع: ترجمه فارسی از:

۱- ویکی پدیا انگلیسی

۲- www.newworldencyclopedia.org/entry/Goryeo

۳- www.ancient.eu/Goryeo

۴- www.thoughtco.com/the-koryo-or-goryeo-kingdom-korea-195363

۵- www.britannica.com/topic/Koryo-dynasty

۶- www.korea.net/AboutKorea/History/Goryeo

۷- http://korea.prkorea.com/wordpress/?p=316