تپه عبدالحسین -هزاره دهم تا هشتم پیش از میلاد
این تپه باستانی در نزدیکی نهاوند قرار دارد. ساکنان اولیه این تپه فاقد معماری خاصی بودند و به صورت گذرا در این محل زندگی می کردند. آنها در زمین حفره هایی ایجاد و دیوارهای داخلی آنرا گل اندود می کردند. در این چاله ها بذر پسته، گندم و تعدادی قلوه سنگ کشف شد.
در دوره بعدی خانه هایی مربع شکل ساخته شد که داخل آنها تنور نیز وجود داشت. دیوارها از خشت ساخته می شدند. ابزارهای زیادی در این تپه کشف شد که اکثرا از سنگ ساخته شده بودند.
پیکان، رنده، خراشنده، تیغه داس، تیغهای هلالی، تراشه ها و ابزارهای متفاوت دیگر، دسته هاون، سنگهای ساب، هاون سنگی، ظروف سنگی و غیره از اشیایی هستند که در این تپه کشف شده اند.
همچنین اشیای گلی متعدد و پیکرکهایی به شکل حیوان و انسان که از گل ساخته شده بودند نیز در این محل دیده شده اند. اشیایی نیز از استخوان بز، گوسفند، گوزن، گرگ، گراز و پلنگ ساخته شده بودند.
قبرها نیز در زیر خانه ها قرار دارند. در قبور اشیای منزل و تزیینی قرار می دادند. زندگی در این تپه در بین سالهای ۹۰۰۰ پیش از میلاد تا ۷۸۰۰ پیش از میلاد تداوم داشته است.
ابزار استخوانی- تپه عبدالحسین همدان- هزاره هفتم پ م موزه ملی ایران
جمجمه تغییر شکل داده شده زن ۳۰ تا ۴۰ ساله عبدالحسین- هزاره ششم پیش از میلاد- موزه ملی ایران
این جمجمه متعلق به یک زن میان‌سال است که همراه با یک اسکلت دیگر، در حالت چمباتمه دفن شده بودند. جمجمه این فرد ازلحاظ ریخت‌شناسی دچار تغییراتی شده است که به نظر انسان‌شناسان در دوره نوزادی روی‌داده است .احتمالا در دوره نوزادی به دوز فک تا بالای سر یک تسمه می انداختند و فشار تسمه باعث تغییر شکل جمجمه می شده است.
آثار مشابه سنت تغییر شکل جمجمه در دو محل پیش از تاریخ دیگر بنام‌های گنج دره در کرمانشاه و علی کش در دهلران یافت شده است. .این نمونه‌ها به موزه‌های کانادا و آمریکا منتقل شده اند. جمجمه تپه عبدالحسین تنها نمونه است که در ایران به نمایش درآمده است
این جمجمه به حالت شکسته و قطعه قطعه در کاوش باستان شناسان یافت شد و اخیراً پس از سه دهه از کشف آن توسط کارشناسان موزه ملی ایران بازسازی و آماده نمایش شد.
سر پیکرک گلی- عبدالحسین همدان – هزاره هفتم پ م موزه ملی ایران
